Bloed Brieven

~13

Geschreven: zeven dagen ervoor
Te lezen: de elfde dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Ik zit buiten. De zon schijnt en haar schaduwen zijn als de verblindende wonden van het donker, die worden opgeslokt door de mist van de toekomst - want de planeet draait verder. Alles gaat altijd verder. De grootste draaikolk van sterrenlicht wordt nog vergeten in het universum. En wij denken dat een leven iets voorstelt.
Het is behoorlijk stil. Ze zeggen dat je in de stilte de meeste dingen hoort. Volgens mij roepen al die filosofische ideeën alleen maar idealistische hallucinaties op. Ik hoor de wolken toch ook niet vliegen. Ik hoor ze ook niet verdrinken in de zee van de blauwe lucht.
Bijna zou ik willen dat ik het wel deed.
Het enige wat ik hoor is háár. Ze is het geluid in de stilte, de hallucinatie in de waarheid. Ze zegt het steeds harder, steeds harder en steeds luider - maar ze maakt mij niet doof voor haar stem, slechts voor alle het andere.
Je bent het niet waard.
De woorden worden in mijn stollende bloed gekerfd. Een litteken dat nog in mijn kist zal verrotten.
Denk je nu echt dat er iemand van je houdt?
Denk je nu echt dat ze willen dat je leeft?
En telkens als ik denk vergroeid te zijn met de pijn, dan-
Je verdient het om dood te gaan.
Het is een dans van de muziek met de stilte, een tegenstelling die zelfs zichzelf tegenspreekt. Een lied waarvan de tekst vergeten is. Een weggevlogen vogel.
En toch is het ook de waarheid, Steph. En ik verdrink in het besef daarvan.

Kus, je zusje