Bloed Brieven

~16

  Geschreven: vier dagen ervoor
Te lezen: de veertiende dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
De veertiende dag erna, Steph. Waarschijnlijk zijn jullie me allang vergeten en dwaal ik rond in het verleden van jullie gedachten. Is een herinnering aan mij als afgedwongen fantoompijn, zonder dat jullie iets verloren hebben. Want jullie hebben mij niet verloren. Harten zijn niet verpulverd tot brokken emotieloosheid en zielen zijn niet verdronken in binnengehouden tranen.
Jullie zijn niet gebroken, want men kan niet van mij houden. Mijn liefde was niet warm genoeg om wonden te branden en niet rood genoeg om bloed te kleuren.
En het maakt niet uit. Ik vergeef jullie, als ik daar recht op heb.
Jullie zijn ook maar mensen, als een handgeschreven boek. De bladzijden tussen het begin en het einde worden na het bewaren van de kaft van je bestaan genadeloos verbrand. Het maakt niet uit. Iedereen loopt in hetzelfde rondje en we proberen elkaar niet achterna te lopen, maar het heeft geen zin.
Waarschijnlijk heeft niet eens in de krant gestaan. Ik ben de blinde vlek in de blindheid. De verdwijning van het zwart zal niet opvallen in de duisternis. Het maakt niemand iets uit. Het maakt mij niet uit.
Zeg ik tegen mezelf.
Had ik deze brieven maar in een kist gestopt en me laten cremeren, de taxi gebeld en de fiets gepakt. Ik wil niet de angst zijn die de tranen lokt.
Ik voel me zo, zo, zo schuldig, Steph. Ook al weet ik dat ik jullie geen pijn zal doen, toch lijk ik al jullie wervels te breken en alle zenuwen te verscheuren.
Het spijt me.
Zelfs al zetten je zintuigen dit om in een leugen, geloof me als ik zeg; het spijt me.

Kus, je zusje