Bloed Brieven

~17

Geschreven: twee dagen ervoor
Te lezen: de zestiende dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
En ik zal er niet omheen draaien alsof ik op zoek ben naar de oneindigheid van het magnetisme, maar het gewoon opschrijven. Want ik ben bang. Heel bang. Mijn handen trillen en ik mors inkt in de kleur van doorzichtige nachten. Mijn hart bonkt het bloed uit mijn ogen en ik huil angst. Vrees voor het eeuwige en misschien ook wel het einde daarvan.
Ik stel me het leven opeens voor als een sterke vrouw die je botten breekt en op basis van de broosheid daarvan bepaalt of je naar de hemel mag. Of je mag vluchten voor... de vlucht.
Tegen haar kan ik dat niet zeggen. Ze zal me met pijn injecteren en me nog net zo lang op aarde rond laten lopen tot mijn vergruisde botten het kiezelpad vormen waarop ik mijn lijkentocht afleg.
En dat is waarom, Steph. En soms ben ik bang dat haar stem niet de hare is, maar die van het leven en dat haar articulatie de hartslag is die me zal achtervolgen tot ik een hele dode dood sterf die al gestorven is.

Kus, je zusje