De pijn in haar pols was niet eens zo erg, die kende ze al, maar de pijn in haar borst was wat maakte dat de tranen geluidloos uit haar ogen gleden, dat ze dreigde te stikken door de strakke band van verdriet die haar borstkas verpulverde.
Rode druppels bloed vloeide op uit de snee, versierde de huid van haar pols, samen met zijn vriendjes.
'Een barcode' had haar nichtje ooit gezegd. Ze had het kindje haar arm niet expres laten zien, het was allemaal perongeluk gegaan.
Zo als altijd.
Maar mensen wilden het niet geloven.
Ze wás gewoon onhandig, ze wás gewoon een flapuit, ze wás gewoon zichzelf, en dat was nog wel het ergst van allemaal.
JE LEEST
Behind blue eyes
RomanceHet verbergen van mijn gevoelens is nooit iets moeilijks voor mij geweest, in tegen deel, ik vertel niets, nooit, aan niemand. Ze vroegen wat er was, of ze iets konden doen voor me, honderden keren. Het antwoord was altijd "niets". Ik heb niet voor...
