"Ga je me hier voor altijd laten zitten, of hoe zit dat?".
Hij schrok van haar stem en rukte zijn blik los van haar ogen, die diepe, bijna donkerblauwe ogen, met lichte vlekjes en een goud randje rond de pupillen.
"Ik uhm... ja... ik... sorry".
Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Ze grijnst naar hem, plagend, bijna gemeen, en stak haar hand naar hem uit.
Even dacht hij dat ze wou dat hij hem schudde, maar toen hij hem vastpakte, trok ze zich met een enorme kracht aan hem omhoog.
Hij struikelde een paar passen vooruit, maaiend met zijn armen om overeind te blijven. En bleef toen hijgend, met gespreide armen voor haar staan.
JE LEEST
Behind blue eyes
RomanceHet verbergen van mijn gevoelens is nooit iets moeilijks voor mij geweest, in tegen deel, ik vertel niets, nooit, aan niemand. Ze vroegen wat er was, of ze iets konden doen voor me, honderden keren. Het antwoord was altijd "niets". Ik heb niet voor...