Voorzichtig, bang om haar boos te maken, zoog hij zijn lege longen vol naar boeken ruikende lucht, en staarde haar in een holle stilte aan. Ze staarde woedend terug.
Hij slikte moeizaam, bang voor haar reactie en zei toen gedempt: "zou jij me misschien willen helpen?".
Het was een gokje, een gokje om het meisje met de sneeën beter te leren kennen, om haar mooie kant te kunnen zien.
Ze zuchtte diep, leek even na te denken en schudde haar hoofd.
"Nee, ik help geen mensen" zei ze toen kortaf, nam een breed, in leer gebonden boek van de plank en verdween.
Hij had het kunnen weten.
Toch?
JE LEEST
Behind blue eyes
RomanceHet verbergen van mijn gevoelens is nooit iets moeilijks voor mij geweest, in tegen deel, ik vertel niets, nooit, aan niemand. Ze vroegen wat er was, of ze iets konden doen voor me, honderden keren. Het antwoord was altijd "niets". Ik heb niet voor...
