De jongen was tegen haar aan geknalt. Perongeluk, nam ze aan, maar hij had het wel gedaan, en zij was achterover in de modder van het bospad gevallen.
Waarom kon ze dan ook niet gewoon beter uit haar doppen hebben gekeken!
Het was altijd zij, zij die de domme fouten maakte, zij die de domme dingen zij, zelfs zij was het die de domme dingen dacht.
Want hij had haar toch ook wel aan kunnen zien komen?
Woest keek ze naar hem omhoog. Als ze ooit zo thuis zou komen, had ze zeker een groot probleem.
De jongen keek haar vol verbazing aan, alsof hij voor het eerst in zijn hele leven een meisje zag.
"Ga je me hier voor altijd laten zitten, of hoe zit dat?".
JE LEEST
Behind blue eyes
RomanceHet verbergen van mijn gevoelens is nooit iets moeilijks voor mij geweest, in tegen deel, ik vertel niets, nooit, aan niemand. Ze vroegen wat er was, of ze iets konden doen voor me, honderden keren. Het antwoord was altijd "niets". Ik heb niet voor...
