Ze hoorde hem wel, maar ze wou het niet, de onlogische schuld in zijn stem, zijn medeleven die hij zelf niet begreep, zijn onmacht.
"Romy, alsjeblieft..." zijn stem was smekend en sneed door haar ziel als een gloeiendheet mes.
"Romy!". Zijn hand op haar rug stuurde zonder dat ze het zelf wilde een golf van energie door haar lichaam en langzaam duwde ze haar loodzware oogleden open.
"Romy! O ik dacht dat je dood was!" Riep hij met een opgeluchte zucht tussen de zwaarbehangen woorden door. "Natuurlijk niet" snauwde ze boos en duwde zijn hand van haar af.
Ze wou niet ze hem pijn deed, dus moest ze hem bij haar weghouden.
JE LEEST
Behind blue eyes
RomanceHet verbergen van mijn gevoelens is nooit iets moeilijks voor mij geweest, in tegen deel, ik vertel niets, nooit, aan niemand. Ze vroegen wat er was, of ze iets konden doen voor me, honderden keren. Het antwoord was altijd "niets". Ik heb niet voor...
