"ganito po ba mom ang strong,na maging manhid sa mga nangyayari at sa ginagawa sakin ni dad"...I whispered
nandito ako sa kwarto, nakakulong kinakausap na lang sa picture ang mommy ko,kung anu sinabi ni dad yun dapat ang masusunod.."sh*t"...umiiyak na naman kasi ako,pero kahit ilang balde na ng luha ko hindi pa din humuhupa ang sakit at hanggang ngayon hindi ko pa din matanggap ang pagkawala ni mom...=(
naging manhid lang naman ako sa nangyayari sa paligid ko at sa ginagawa sakin ni dad pero sa pagkawala ni mom hindi ko kelan man siguro matatanggap..
I know na nahihirapan si mom kung nasan man sya ngayon,kasi hindi ko pa rin sya kayang
e let go,, iniisip ko na nandiyan lang sya ,may pinuntahan,umalis babalik din..kasi yun lang ang alam kong reason nya...at hindi ang pagkamatay nya ang magiging reason kung bakit nya ako iniwan.
habang nakasalampak sa sahig at yakap yakap ang dalawang sarili kong tuhod ng biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko at pumasok ang huling taong iisipin kong papasok dito...
"Aira tumayo ka dyan maguusap tayo"...maawtoridad nyang sabi.
hindi ako umimik o gumalaw man lang pinagmasdan ko lang sya,naglaho na ang masayahin at gwapo mukha sa kanya,,oo kahit pinabayaan na ako ni dad,mas nakikita ko na pinabayaan nya na ang kanyang sarili,siguro hanggang ngayon idol ko pa rin sya sa pagiging mainitin na nga lang ng ulo nya na parehas naming hindi ugali nun..
