GİZEMLİ ...

Salon Beyefendisi

Annesinin elinde bomboş bir ilaç kutusu vardı ,bu kutunun içindeki ilaçları annesinin İçmiş olabildiğini düşündükçe delirmeye başladığını hissediyordu, yavaş yavaş bacaklarının gücünü kaybetmeye başladığını hissetti ve uğradığı şokun etkisiyle yere yığıldı ve evi bir anda çok çok İçten gelen bir Anneeeeeeeeeeeee!!!!!!!!

sesi kapladı

Arat sadece bağırıyordu,

Anneeeeee!!!!!

Bu soğuk duruşlu adamın da bir kalbi olduğu o söylediği cümleden anlaşılıyordu, ama uzunca bir süre bu kalbi kimse açamayacaktı...

Anne bunu kendine nasıl yaparsın , anne nasıl oğlunu, yeşil gözlünü bırakırsın nasıııll!!!!!!!

Arkadan sesler gelmeye başladı hanımefendi , hanımefendi kendinize gelin hanımefendi !!!!

********************************************

Olaydan biraz sonra ambulans geldi ve Arat annesini sedyeye koydu ve ambulansa kaldırdı

Ambulansın sirenleri çalmaya başladığında güneşli hava da yerini bir anda yağmura teslim etti , önce yavaş yavaş çiselemeye başlayan yağmur şiddetini gittikçe artırıyordu. Gök gürlemeye, etraf iyice kararmaya başlamıştı.

 Ambulansın içindeki annesi ise son bir kez baktı Arat'a ...

Gözleri yavaş yavaş kapanıyordu , bunca yıldır acısını çektiği dünyaya veda ediyordu, yavaş yavaş...

Arat , dedi buğulanmış gözleriyle oğluna bakarak. Son cümlesinde bir sır verdi oğluna

, kimsenin zamanı gelinceye kadar öğrenemeyeceği bu sırrı oğlunun kulağına fısıldadı.

Arat ise annesinin bu cümlesinden sonra yavaşça yeşil gözlerini kaldırdı ve annesinin buğulu ve sonsuzluğa uzanan gözlerine son bir kez baktı...

Ve gördüğü rüyadan uyandı...

Yavaşça başını masadan kaldırdı ve kolundaki saate baktı. Daha sonra oturduğu klasik dizayna sahip ince ayaklı sandalyeden kalktı ve koyduğu yemekten hiçbir şey yemeden masadan ayrıldı.

 Sonra bir kez daha saate baktı ve her gün aynı rüyayı ya da kabusu gördüğünü hatırladı.

Her gün yaşadığı her şeyi, o anı ,annesini kaybettiği anı hatırlamak hatta tüm ayrıntılarıyla yeniden yaşamak acı veriyordu Arat'a . Hem de çok büyük bir acı .

Unutamıyordu yaşanılan hiçbir kötü anı, anıyı, bu ,ona yaşadığı hayatı zindan eden , dünyasını lanet olası bir yere çeviren bir hastalıktı, o yağmurlu ve kapkara günden kalan...

Arat yaşadığı hiçbir kötü anıyı unutamıyordu, silemiyordu kafasından, zaman ne kadar geçerse geçsin anılar aynı tazeliğiyle duruyordu bu soğuk , ve kalpsiz adamın içinde ...

Kalbi buz kesiyordu , hiçbir duyguyu hissedemiyordu, ne mutluluğu ne üzüntüyü ne kızgınlığı ne de aşkı hiçbir şey hissedemiyordu bu hayatta Arat. Hiçbir şeye inanmıyordu ,

Arat hayatın ona bu kadar acımasız davranmasına inanamıyordu.

Yine aynanın önüne geçti ve özenle giydiği üstünü bir anda çıkarmaya başladı. Gömleğini düğmelerini açarken oldukça sabırsız davranıyordu bu yeşil gözlü , gözünü acı ve intikam bürümüş adam.

Yemek masasına geçmeden önce hazırlanırken boynuna sıktığı parfümün kokusundan da pek ucuz bir parfüm olmadığı da anlaşılıyordu.  

Ama bu adam niye bu kadar hazırlık yapmıştı, kimsenin gelmeyeceğini bile bile. Tam bir salon beyefendisi gibi giyinmişti ama içeride biraz bekledikten sonra hiçbir şey yapmadan giyindiklerini tekrar çıkardı yine aynalara bakamadan...