De Kronieken van Olivia

#2 Sophie

''Bedankt,'' zei ik toen Kate me in de meisjestoiletten sleurde. ''Is niks, ik haat die gasten. Sophie, is het toch? Mag ik even je volledige naam, dan kan ik je opzoeken op Facebook.'' ''Sophie Cecilia Ravensdale,'' antwoordde ik. Kate keek op van haar agenda, waarin ze mijn naam had gekrabbeld. ''Ravensdale? Ben jij dan dat meisje van adel?'' Ik knikte. ''Je ziet er nu niet bepaald rijk uit,'' zei Kate toen ze me bekeek. ''Ik bedoel maar, horen meisjes met rijke pappie's en mammie's zoals jij geen tas van Burberry te hebben?'' Ik haalde mijn schouders op. ''Er zijn geen 'meisjes zoals mij'.'' Kate glimlachte. ''Ik mag jou wel, Soffi.'' En toen keek ze naar mijn kletsnatte boeken en schriften. ''A-level? Voor welke vakken?'' ''Engels, Frans en wiskunde,'' antwoordde ik. En toen rolde ik met mijn ogen. ''Die vakken heb ik met hogere jaren. Dus met Karen, Nina en Chris.'' Kate knikte begrijpelijk. ''Ik begrijp je. Ik mag die tutten ook niet.'' Dat had ik inderdaad begrepen. Kate zag er ook niet echt als een tut uit, met haar tshirt van een één of andere alternatieve band, afgewassen jeans, afgetrapte allstars en warrig, kauwgomroze haar met een donkerbruine uitgroei. En toen ging de bel. Kate nam haar tas en zei: ''Ik heb fysica, dat wil ik écht niet missen, anders buis is gegarandeerd. Ik zie je nog wel, Soffi.'' 

Ik kwam tot de conclusie dat ik ook fysica had, en was blij toen ik zag dat Kate een plek voor me had vrijgehouden. ''Dankje!'' zei ik toen ik naast haar ging zitten. ''Dat kan ik wel appreciëren.'' En de rest van het lesuur zat ik te denken aan het feit dat Kate misschien toch niet zo'n slechte vriendin kon zijn. 

''Oké, klas, jullie kunnen wel gaan nu,'' rondde meneer Davis de les af. Het was een saaie en vermoeiende les geweest, en ik dacht dat Kate die mening wel met me deelde, aangezien ze zowat het hele lesuur op haar bank had gelegen. Ik begreep dus wel waarom haar cijfers zo slecht waren, en toen ik haar bijles had aangeboden, had ze dat gewoonweg geweigerd. ''Voor die nutteloze vakken toch niet?'' had ze gezegd. ''Daar ben ik niets mee. Ik doe toch filosofie.'' En dan had ik maar gezwegen. Kate was inderdaad wel een type dat filosofie zou gaan kunnen doen. Dat was zo één van die vakken dat mijn grootmoeder én moeder werkelijk nutteloos vonden. Volgens hen moest ik iets doen zoals wiskunde, economie, architectuur, rechten of geneeskunde. Om eerlijk te zijn had ik niet zoveel keuze. Ik vroeg me af of Kate's ouders het goed vonden dat ze filosofie wou doen. En toen dacht ik dat het Kate's ouders waarschijnlijk niet zoveel kon schelen, ze had haar opleiding toch al verbrot. Toen ik mijn regenjack aantrok en mijn witte wanten aandeed - je kon niet anders in deze tijd van het jaar - lette ik even niet op, en toen voelde ik een voet tegen mijn scheen en viel met mijn gezicht op de straatstenen. Ik kneep mijn ogen stijfdicht en beet op mijn lip van de pijn. Er zat bloed op de witte wol van mijn want, die blijkbaar van een schaafwond op mijn kaak leek te komen. Ik keek achter me en zag Chris en Karen grinniken. Karen beloonde Chris met een slijmerige kus. De slet. ''Heb je je pijn gedaan, Sophie?'' Karen keek me zogenaamd medelijdend aan. ''Nee,'' zei ik, vechtend tegen mijn tranen. ''Gatver, wat ben je toch een loser,'' zei Karen en ze draaide zich om. Toen ik naar mijn Vespa liep en zag dat er met alcoholstift woorden als "freak" en "geek" waren opgeschreven, deed ik niet langer moeite en liet mijn tranen de vrij loop.

''Hoe was het op school?'' Mijn moeder keek me onderzoekend aan. Ze kon vast zien dat ik gehuild had. ''Fantastisch!'' zei ik en ik slingerde. mijn tas ergens in een hoek. ''Werkelijk fantastisch! Mijn boek engels en wiskunde zijn helemaal nat en mijn vespa zit onder de alcoholstift. Ik heb een schaafwonde op mijn kaak en mijn nieuwe wanten van wit angorawol, die ik van oma had gekregen voor kerstmis, zijn ook nog eens helemaal verbrot, maar verder ging alles prima vandaag.'' Ik ging met opgetrokken knieën op de zwarte suède bank zitten en legde mijn hoofd op mijn kniëen. Mijn moeder kwam naast mij zitten en sloeg een arm om me heen. ''Ik begrijp je wel,'' zei ze, ''ik ben ook jong geweest!'' Nee. Ze begreep het niet. Ik wist wel hoe mijn moeder was toen ze jong was. Ken je die populaire, perfecte meisjes uit jaren '80 films? Mijn moeder was zo iemand geweest. Een populaire, rijke cheerleader, blond ook natuurlijk. Eigenlijk was mijn moeder zelfs nét iets perfecter. Want slim als ze was, ging ze architectuur doen en tijdens haar studies ontmoette ze mijn vader. Mijn vader was op school altijd de underdoug en de nerd geweest. Niemand mocht hem, maar zoals alle andere jongens was hij ook verliefd geweest op mijn moeder. Mijn moeder had iedere vent kunnen krijgen, maar ze koos mijn vader. Helaas voor mij leek ik helemaal niet op mijn moeder: ik was niet cool, niet perfect, niet populair en ook niet blond. Ik was de meisjesversie van mijn vader, terwijl mijn oudere zus - Catharina, die rechten studeerde - eerder op mijn moeder leek. Ik had donkerbruin haar, terwijl dat van mijn zus blond, lang en glanzend was. Mijn ogen waren een saai bruin, terwijl die van mijn zus prachtig lichtgroen waren. Ik had een jongensfiguur, terwijl mijn zus mooie borsten en heupen had. Ik was verschrikkelijk jaloers op haar, maar zo was het nu eenmaal en daar konden we niet zoveel aan veranderen.

----

xjes

gif: kate