De Kronieken van Olivia

#9 Olivia

Baron Edwald was een grote man, slank van postuur, eind de dertig. Hij zag er heel gewoontjes uit, net zoals iedere man van zijn stand: strak in het pak, en met een knijpbril op zijn neus. Mijn vader en moeder kwamen direct naar hem toegelopen om hem te begroeten zoals de etiquette dat voorschreef: een korte buiging (mijn moeder ging door haar knieën, aangezien buigen te moeilijk was met haar strakke korset), gevolgd door een handdruk van mijn vader. ''Graaf Eric,'' zei de baron netjes, terwijl hij een buiging maakte. ''Het is me een waar genoegen.'' ''Insgelijks,'' zei mijn vader formeel. Toen keerde hij zich naar ons. ''Dit zijn mijn kinderen: van de oudste naar de jongste en van links naar rechts: Amelia, Victoria, Celia, Olivia, Cynthia en Nymeria.'' ''En Emilia!'' vulde Nymeria aan. Edwald boog medelijdend zijn hoofd. ''Ik heb het gehoord. Het spijt me voor u en uw familie, ik begrijp dat dit voorval jullie allemaal hart getroffen heeft.'' Mijn vader knikte dankbaar en zei toen: "Laten we de nodige zaken bespreken in mijn kantoor!'' En ze verdwenen voor enkele uren.

Alice en Peter waren een tweeling van zeventien. Alice was geen klassieke schoonheid - zoals Amelia, Victoria of Celia - maar ze was wel prachtig. Ze deed mij denken aan een bosnimf uit het tekenschrift van Nymeria met haar donkerbruine opgestoken haar, lichtblauwe ogen en lange, fragiele postuur. Haar stem klonk als muziek toen ze met Celia praatte (ze konden het blijkbaar goed met elkaar vinden). Met Alice had ik die dag maximum vijf woorden gewisseld: met haar tweelingbroer kon ik het beter vinden. Peter had net als Alice donkerbruin haar (maar wel netjes kortgeknipt) en lichtblauwe ogen. Hij kon erg boeiend vertellen, en daar was ik best blij mee: ik was niet zo'n prater. Om half zes 's avonds moesten ze weer weggaan. Peter was de laatste die nog binnen was. Het kuste mijn hand en zei zacht: ''Het was me een waar genoegen met je gepraat te hebben, Olivia Katrynna Ravensdale.'' Ik kleurde natuurlijk helemaal rood - ik had nog nooit zo'n handzoen gekregen, ik was niet zo een interessant meisje - een keek snel naar de zoom van mijn jurk. Peter liet mijn hand los. Ik hoorde de stem van Alice die Peter riep, en Peter keek me nog snel even aan met zijn lichtblauwe ogen en draaide zich toen om. Ik sloot de deur heel erg zachtjes achter en wilde naar mijn kamer lopen, tot ik plots  Amelia en Celia naar me zag grijnzen. ''Zozo, Peter Wright-Marshall, Olivia,'' zei Amelia. ''Dat is niet niks. Ik weet zeker dat moeder nu al plannen zit te maken om jullie te laten trouwen!'' ''Peter?'' Ik bloosde. ''Die is toch helemaal niet geïnteresseerd in een doorsnee meisje zoals ik.'' ''Doorsnee?'' Celia kuchtte. ''Ten eerste ben jij Olivia Katrynna Ravensdale. En die achternaam betekend sowieso al heel wat, of je het nu wilt of niet. En ten tweede ben jij helemaal niet gewoontjes en ook al helemaal niet doorsnee! Ik kan wel begrijpen wat die jongen in je ziet.'' Ik rolde met mijn ogen. ''Dat bedoel ik toch helemaal niet, Celia! Peter is een knappe, beleefde jongen van een goede afkomst - een droompartij voor bijna ieder meisje. Hij kan praktisch elk meisje krijgen: waarom zou hij mij kiezen? Ik ben toch helemaal niet mooi, of toch niet zoals jullie.'' Celia en Amelia keken elkaar verbaasd aan en barsten toen in lachen uit. ''Lelijk ben je al helemaal niet, Olivia. Je bent prachtig en fascinerend,'' zei Amelia. ''En dat vond Peter blijkbaar ook.''

 

------

Het negende hoofdstukjeeeeeeeeeee joehoe

en? wat vinden jullie van #pelivia ? Een naahh of een jaahh?

Peter is wel nog totaal niet uitgewerkt. Maar in het Victoriaans tijdperk had de vrouw ook niet echt veel zeggenschap: het huwelijk moest snel gaan en vanaf dat er een huwelijkskandidaat was had de vrouw weinig tot niets meer te zeggen. Maar dat wil niet zeggen dat Olivia er ook allemaal mee akkoord gaat...

EN NU GA IK GAAN WAT IK HEB EEN SPREEKBEURT VAN NEDERLANDS EN EEN HERHALINGSTOETS ENGELS TEGEN MORGEN SHIT

byebye xx