De Kronieken van Olivia

#18 Olivia

“Jules Verne hé.” Mijn gesprek met Peter wilde niet zo erg vlotten als de vorige keer. “Uhu,” zei ik, terwijl ik van mijn thee nipte. Toen ik het kopje terug neerzette, merkte ik hoe erg mijn hand wel niet beefde. Peter merkte het, en nam mijn hand voorzichtig in de zijne. “Gaat het wel?” vroeg hij zacht. “Niks aan de hand!” zei ik, luider dan de bedoeling was. Alice, baron Edwald, mijn ouders en mijn zussen staarden me geschrokken aan, en Peter zei: “Olivia, kan ik je even spreken?” “Zijn we elkaar al niet de hele tijd aan het ‘spreken’?” merkte ik sarcastisch op. “Onder vier ogen,” voegde Peter eraantoe. Hij nam mijn arm vast en trok me mee, de gang op.

 “Ik ben dat kinderachtige gedoe van je kotsbeu!” siste Peter nijdig toen hij zeker wist dat niemand ons kon horen. “Je bent zestien, Olivia Ravensdale. Je bent een meisje van behoorlijke afkomst en je staat op het punt om Olivia Wright-Marshall te worden. Gedraag je nu toch eens eindelijk als een dame van jouw afkomst hoort te doen.” “Ik beslis zélf wel hoe ik me gedraag,” zei ik bits. “Ik heb jou daar niet voor nodig.” Ik draaide me om en wilde weglopen, maar Peter greep mijn arm en trok zich naar mij toe. Hij kuste me stijf op de lippen en perste zijn tong naar binnen. Ik duwde hem van me af. “Waar ben je mee bezig?” vroeg ik hijgend. Toen ik Peter weer aankeek, stroomden tranen van zijn wangen. Zijn hand ging naar mijn gezicht en streelde mijn wang. “Je bent zo mooi,” zei hij. “En bijna van mij. Ik zal goed voor je zijn. Amelia vertelde met dat je in Londen wilde gaan wonen. Bij mij, Olivia, zal jij de rijkste vrouw in Londen zijn. Ik kan je gelukkig maken. Waarom begrijp je dat niet? Waarom kun je niet gewoon aanvaarden dat hij je niet gelukkig kan maken, en ik wel?” Ik bevroor. “Hoe bedoel je ‘hij’?” fluisterde ik. Peter stootte een sadistisch lachje uit. “Kom op, zeg, Olivia. Dacht je nu werkelijk dat ik zo dom zou zijn? Ik weet het. Van jou en de zoon van de butler.” Hij gleed met zijn hand over mijn hals, naar mijn borsten toe. “Wat was je met hem van plan? Hem in jouw bed krijgen en dumpen als je hem beu werd?” Ik duwde hem weer hard van me af. “Blijf met je poten van mijn lijf!” riep ik. “Ik mag dan je vrouw wel worden, voorlopig ben ik nog eventjes vrij!” Peter grinnikte weer. “Je begrijpt het echt niet hé? Je bent nooit vrij geweest, Olivia. Ik ben je verloofde, en mij zal je gehoorzamen. Dus ga nu terug met me naar binnen, en hou van me. Of doe tenminste alsof.”

 Doe tenminste alsof. Doe tenminste alsof. “Gaat alles goed tussen jou en Peter?” Cynthia keek me nieuwsgierig aan. Peter was even weg om het toilet te gebruiken, baron Edwald, mijn vader en mijn moeder waren in mijn vader’s kantoor, en Alice en de rest van mijn zussen waren nergens te bekennen. Cynthia en ik waren alleen. Dit was mijn kans. Ik sloeg mijn ogen neer en zette mijn beste valse glimlach op. “Peter,” zei ik dromerig. “Hij is zo fantastisch, Cynthia.” Ik sloeg mijn ogen naar het plafond, en keek haar toen breed glimlachend aan. Je kon veel over me zeggen, maar een geboren actrice was ik wel. Cynthia trok een wenkbrauw op. “Maar ik dacht…” “Ach, zou het niet juist verdacht zijn als we geen meningsverschillen hadden? Ik ben blij dat we af en toe eens tegen elkaar durven zeggen wat we denken, dat houdt onze relatie… gezond.” Cynthia knikte en glimlachte, en deed alsof ze begreep wat ik net had gezegd. “Ik ben zo blij voor je, Olivia.” Op dat moment kwam Peter de kamer binnen. Ik keek hem aan, en ik zag dat hij trots glimlachte. Ik had gedaan wat hij vroeg. “Ja,” zei ik afwezig. “Ja, dat ben ik ook.”

 De tranen stroomden over mijn wangen. “Horace!” riep ik. “Horace!” Horace’ gezicht verscheen om de hoek. Hij leek blij verrast me te zien, maar deed zijn best om dat te verbergen. “Olivia,” zei hij zacht. “We hadden dit besproken, weet je nog? Het is gedaan tussen ons.” Ik haalde de spelden uit mijn haar en smeet mijn schoenen uit. Horace sperde zijn ogen open. “Wat ga je…” Ik nam zijn gezicht tussen mijn handen en ging met mijn lippen over mijn gezicht. Ik kustte hem net zolang dat mijn lippen er pijn van deden. Horace leek zichzelf niet meer te kunnen bedwingen en duwde me tegen de muur. In plaats van geduldig de koortjes van mijn korset en jurk open te maken, scheurde hij de kleren van mijn lijf. Hij plaatste zijn handen onder mijn billen en tilde me op. Ik sloeg mijn benen om zijn middel heen, terwijl ik maar bleef herhalen hoeveel het me speet. “Het is al goed, Olivia,” zei Horace. Met zijn voet deed hij de deur van mijn kamer open en droeg hij me naar binnen. “Ik ben hier. Jij bent hier. Wij zijn samen, op dit eigenste moment. De toekomst is maar bijzaak.” “Bijzaak,” herhaalde ik, terwijl hij me op mijn bed duwde en me in mijn nek zoende. 

----------------------------------------------

Ik denk dat het in dit hoofdstukje vrij duidelijk is geworden dat Olivia ervoor kiest om een dubbel leven te lijden. Ze wil haar status als vooraanstaande vrouw van adel behouden, maar tegelijkertijd kan ze Horace niet weerstaan en is ze ook opzoek naar een beetje avontuur en spanning in haar voorheen zo saaie leventje.

Wat denken jullie? Moet ze hiermee doorgaan, of kan ze er beter mee kappen en één kant kiezen: de kant van liefde en armoede, of de kant van rijkdom en leegheid. 

Anyways, ik denk dat ik een Sophie stukje ga schrijven (bij haar is het allemaal bijlange niet zo ingewikkeld als bij Olivia :) )

kusjes, zeker reageren & stemmen enzo, 

ikke