De Kronieken van Olivia

#3 Sophie

Gelukkig was het vrijdag, dacht ik toen ik onder mijn donsdekens kroop. Ik haatte school. Ik hield van de lessen, maar ik haatte alle tutten die op mijn school zaten. En al huilend viel ik in slaap.

De alcohol stift ging er heel moeizaam af. Ik moest allerlei producten gebruiken die gelukkig net niet de lak van mijn Vespa hadden aangetast. Tranen stroomden over mijn wangen toen ik de motor driftig droogwreef. Dit was absoluut een zielige dag, en op zo'n zielige dag - vooral als het zaterdag was - zat er maar één ding op: naar oma gaan. Mijn oma was - ontdanks het feit dat ze vrij conservatief was - een warme vrouw. Maar dat was niet de grootste reden waarom ik daarna toe ging. Mijn oma woonde in het kasteel dat al eeuwen in het bezit van onze familie was. En dat betekende dat er spullen lagen van al meer dan vijf eeuwen oud - ik had al vaker indrukwekkende vondsten gedaan op mijn oma's zolder. Het kasteel bleef altijd in de familie, en ik kon niet wachten om er te gaan wonen. Het zat vol verrassingen en het was prachtig en mysterieus tegelijkertijd. Dus stapte ik op mijn netgepoeste Vespa en reed naar het huis van mijn oma. Mijn opa was dit jaar tien jaar overleden. Maar hem kon ik me niet zo goed herinneren. Ik weet nog dat hij aan Alzheimer leed. Hij herkende me nooit, en zelfs mijn moeder niet. Dat moest vast pijn gedaan hebben. 

Het automatische smeedijzeren hek ging krakend open nadat ik 'hoi' had gezegd door de speaker bij de poort. Het hek was vast al honderd jaar oud, maar zorgvuldig onderhouden en vorig jaar had mijn oma er dit mechanisme op laten plaatsen. Ik reed met mijn brommer aan de hand het zorgvuldig door tuinmannen onderhouden kiezelpad op. De grond van mijn familie was ruim 10 hectare groot, en het zal vroeger vast nog groter geweest zijn. Het kasteel had een grote trap die naar de vleugeldeuren liep, en daar stond mijn grootmoeder al op me te wachten. Ik parkeerde mijn brommer tegen de muur en liep de trappen op. En toen mijn oma mij in haar armen nam liepen de opgekropte tranen eruit. ''Lief kind, wat scheelt er?'' vroeg mijn oma, alhoewel ze het antwoord daarop al wist. ''Problemen op school?'' Ik knikte huilend. ''Ga maar naar binnen, Sophie. Ga maar alvast naar de keuken. Ik zal thee voor je zetten.'' 

---

nieuw hoofdstukje! 

hope you like it! (sorry dat ik even niet meer heb geupdate, ik was op GWP naar Parijs) 

xxxxx