De Kronieken van Olivia

#16 Sophie

Toen ik uit de schoolpoort kwam gelopen en Lucas zag staan, keek ik snel weg. Zijn blik ontwijkend liep ik naar mijn Vespa. Net te laat, plots voelde ik een sterke hand die mijn bovenarm vastgreep. "Sophie, wacht nu even." Ik draaide me om en moest mijn best doen om niet te smelten bij de aanblik van zijn donkerblauwe ogen. Jezus Christus, die jongen was mooier dan de zonsondergang. Gelukkig kon ik mijn harde masker ophouden en zei ik: "Wat moet je?" Het kwam er heel zelfverzekerd uit, en ik was best trots op mezelf. "Ik wilde even zeggen dat het me spijt. Van gisteren," zei hij zacht. "Goed voor je. Kun je nu weggaan?" Ik ging op mijn Vespa zitten en de motor sloeg aan, maar Lucas liet me nog steeds niet los. "Ik wil je even laten weten dat er niets is gebeurd tussen je zus en ik... Het stelde niets voor." Ik moest lachen. "Nee, daar heb ik gelijk in." Lucas keek even triest. Hij was zo schattig. Hoe had Catharina hem in vredesnaam zo koudhartig kunnen afwijzen? Maar Lucas was nog niet uitgepraat. "Ik vroeg me af of je misschien mee wilde naar Starbucks." Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Wilde ik mee met Lucas naar Starbucks? Natuurlijk. Daar hoefde ik niet eens aan te twijfelen. Maar was het verantwoord ten opzichte van Catharina en Kate? Nee. Absoluut niet. "Het spijt me, Lucas, ik heb nog veel te doen," zei ik. Het kwam er zo triest uit dat hij wel moést weten dat ik tegen mijn zin nee zei. "Het duurt niet lang," drong hij aan. Toen keek hij over mijn schouder en verstomde hij. "Niet omkijken," fluisterde hij. "Kate loopt daar." "Spring achterop," siste ik. Hij keek me even vreemd aan, maar ik drong aan: "Als ze te weten komt dat jij met mij praat waar zij niet bij is, kan ik mijn eerste vriendschap ooit wel vergeten!" Lucas twijfelde nog even, maar sprong tenslotte achterop mijn Vespa. Mijn hart sloeg een paar tellen over toen hij zijn armen om mijn middel sloeg en zich tegen me aandrukte.                                                                                                                  Todat hij hard in mijn zij porde en brulde: "Haast je alsjeblieft, Kate komt onze richting uit! Ze ziet ons nog niet, maar dat kan elk moment gebeuren!" Ik twijfelde nu niet meer en reed de straat uit.

Na een vijftal minuten rijden - zonder te weten waarheen - voelde ik dat Lucas zich ontspande. "Sophie Ravensdale," zei hij, "ik mag jou." Ik glimlachte. "Starbucks dan maar?" "Starbucks zal het zijn." 

Toen ik thuiskwam en Lucas' Vanilla Latte - bij nader inzien vond hij het toch niet zo lekker - opdronk, dacht ik na over wat er net gebeurd was. Ik had Kate, mijn enige en beste vriendin, compleet genegeerd om haar broer te beschermen. Op dat moment hoorde ik de voordeur dichtslaan en kwam Catharina binnen. Ze smeet haar tas ergens in een hoek terwijl ze niet van haar iPhone opkeek. Ze smste iemand. Waarschijnlijk haar vriend, dacht ik bitter. Toen ze mij zag glimlachte ze even, maar haar glimlach verdween meteen als sneeuw voor de zon toen ze de beker zag. "Je bent naar Starbucks geweest," zei ze. "Ja," zei ik, "wat is er daar zo erg aan?" Catharina wees een beetje verdwaasd naar de beker. "Er staat Lucas op. Lucas als in Lucas Chevalier?" Ik knikte traag en Catharina draaide zich om en rolde met haar ogen. "Nee hé! Waarmee denk jij bezig te zijn? Dat joch is niks voor jou!" Ik sloeg mijn armen over elkaar. "En wat is dan wel iets voor mij?" Catharina kauwde op de binnenkant van haar wang terwijl ze nadacht. "Een... Intellectueler type." Ik moest lachen. "Alsjeblieft, Catharina. Alsof jouw vriendjes in het middelbaar altijd zo intellectueel waren. Daarbij, je hebt gelijk. Lucas is niks voor mij. We hebben niks." Catharina hief haar wenkbrauw op. "Niks?" Ik knikte zelfverzekerd. "Niks." 

--------

Catharina zijn #lifegoals

hi babies

how are y'all doing

xxx