De Kronieken van Olivia

#13 Olivia

De volgende dagen was ik steeds meer bij Horace. We lagen in het gras, dronken samen thee of lazen samen een boek. Meestal zeiden we niet veel, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Het was een comfortabele stilte. Een keer lagen we beiden het in het gras, en lazen boeken die Amelia voor me had meegebracht uit Londen, van een schrijver die Charles Dickens heette. Ik las Great Expectations en Horace las Oliver Twist. Ik keek even op naar mijn boek en merkte dat Horace al de hele tijd naar mij aan het staren was. ''Waarom staar je?'' wilde ik weten. ''Lees verder. Waarover gaat het?'' Horace werd helemaal rood. ''Ik staarde helemaal niet, mevrouw...'' ''Stop toch eens éindelijk met dat gemevrouw,'' zei ik. ''En vertel is waarover Oliver Twist gaat.'' ''Oliver Twist, uhm...'' Horace kneep zijn ogen stijfdicht. ''Oliver Twist gaat over een jongen die Oliver Twist heet. En... En... Het is geschreven door Charles Dickens en...'' Ik rolde met mijn ogen. ''Het verhààl, Horace.'' Toen ik zag hoe Horace helemaal bleek werd, kwam het eens in me op: ''Je kunt niet lezen. Mijn god... Je kunt niet... lezen.'' Horace' gezicht was eerst nog één en al schaamte, maar toen leek hij kwaad te worden. ''En dan nog? Nee! Ik kan niet lezen! Mijn moeder heeft een poging gedaan om het me te leren voor ze stierf, maar ik kan het niet. Ik kan het gewoon niet.'' ''Maar we hebben uren samen gelezen,'' stamelde ik. Horace werd opnieuw rood. ''Ik weet het. Ik deed alsof.'' Ik zuchtte. ''Dan zal je het moeten leren.'' Ik schoof dichter naar hem toe en nam een potlood tevoorschijn. ''Deze letter is de A. Als in Amelia.''

Horace was opmerkelijk slim en leergierig.

Ik gaf hem één uur per dag 'les' maar in zijn vrije tijd oefende hij ook volop. Na vijf weken vond ik dit op mijn hoofdkussen, samen met een snoepje:

Beste Olivia,

bedankt dat jij mij hebt leren schrijven en lezen, het is heel aardig van je.

Je bent heel anders dan de andere rijke meisjes.

Ik vind jou geweldig.

Horace

Ik wist dat hij hier waarschijnlijk uren op had zitten zwoegen, dus gaf ik een kus op de brief en legde hem onder mijn hoofdkussen.

''Olivia, kan ik je even spreken?" Ik las een boek in de zetel, en mijn moeder keek mij zenuwachtig aan. ''Zeg maar,'' zei ik. Mijn moeder kwam naast me zitten en nam het boek uit mijn handen. Zonder er een bladwijzer tussen te steken legde ze het op tafel. ''Moeder!'' zei ik geïrriteerd. Mijn moeder keek me waarschuwend aan. Van alle rijke families was ik de enige dochter die brutaal of opstandig durfde te zijn tegen haar ouders. Zelfs mijn zussen - behalve Celia of Amelia misschien - zouden het nooit durven. Mijn moeder nam mijn hand vast. ''Ik wil het beste voor je, Olivia,'' zei ze. ''Ik wil dat je met een goede, welgestelde man trouwt en ik beloof dat je dan gelukkig zal zijn. De enigste manier om gelukkig en welgesteld te zijn, voor ons vrouwen, is door te trouwen met een rijke man.'' ''Amelia niet. Zij is gelukkig. Zij is welgesteld.'' ''Amelia gaat je vaders bedrijf erven, Olivia, maar voor jou blijft er niets meer over van het bedrijf. En trouwens, ik ben helemaal niet akkoord met Amelia. Het hoort niet voor een vrouw om de taken van een man over te nemen.'' ''Ja, moeder,'' zei ik, ''ik begrijp het. Wilt u nu zeggen waarom u me wilde spreken?'' Mijn moeder sloot haar ogen even en dacht na. ''Je weet dat je je met Peter zal verloven,'' zei ze. ''Je zou gelukkig moeten zijn. Peter is fantastisch voor je. Hij is niet enkel welgesteld, maar hij is ook een deftige jongeman die verliefd op je is en die je goed zal behandelen. Je had het erger kunnen treffen.'' ''Ik weet het,'' zei ik. ''Dat heb heeft u zeker een miljoen keer gezegd.'' ''Beheers je toon,'' waarschuwde mijn moeder. ''Maar goed. Peter heeft bepaalde... verwachtingen van je. Je gaat een goede echtgenote zijn. En weet je hoe goede echtgenoten zich gedragen?'' Ik knikte. ''Ongeveer,'' zei ik aarzelend. Ik begreep wel dat ik vast niet zo'n goede echtgenote kon zijn. ''Ik zal het je even uitleggen,'' zei mijn moeder. ''Zorgen voor de kinderen en zich gedragen in het openbaar is een basis. Het is ook belangrijk je man altijd te ondersteunen in zijn beslissingen. Je moet ook altijd klaar staan voor hem. Maar het allerbelangrjkste, hetgeen waar de hele relatie op steunt, is vertrouwen. Een man moet zijn vrouw kunnen vertrouwen. Ze moet dus trouw zijn aan hem. Anders zet ze hem voor schut, snap je? Het is een publieke vernedering voor een man als zijn vrouw hem bedriegt.'' Haar blik werd harder toen ze in haar zak rommelde en een prop papier uithaalde. ''Zo creeër je geen vertrouwen, Olivia Katrynna Ravensdale.'' Ze verliet de kamer en ik nam aarzelende het propje, dat ze op mijn schoot had gesmeten.

Het was het briefje van Horace.

------

de bitchmoeder