De Kronieken van Olivia

#8 Sophie

Toen ik de volgende ochtend op school kwam herkende ik Kate niet meer. Haar haren waren donkerbruin - haar natuurlijke kleur, ze droeg enkel een bescheiden laagje mascara en haar jeansbroek slobberde niet, en er zaten ook geen gaten in. Ze droeg nog steeds haar oude, vertrouwde bandshirts, maar die leken haar nu goed te staan. En haar afgetrapte Converse had ze vervangen door een nieuw paar hoge zwarte. ''Je ziet er supertof uit!'' zei ik, en ik stak mijn duim omhoog. ''Wat is er met jou gebeurd?'' Kate haalde haar schouders op. Stiekem was ik wel blij dat haar attitude niet veranderd was. Anders was ze niet meer Kate geweest. ''Ik vond dat het maar eens tijd was om mijn look op te poetsen,'' zei ze. En toen veegde ze verlegen een donkerbruine lok uit haar gezicht. ''Is het... deftig?'' ''Dat is wel het woord ja,'' zei ik. ''Maar wow, mensen lijken je nu te zien staan!'' Er keken inderdaad een paar jongens onze kant op. ''Die kijken vast naar jou,'' zei Kate, ookal wist ze waarschijnlijk dat dat niet waar was. Jongens keken niet naar mij. Ik was onopvallend, onpopulair en niet bepaald aantrekkelijk.  ''Wat is er met jou?'' vroeg ik Kate gespeeld boos. ''Zat er soms verlegenheidsmiddel in die haarkleuring?'' Kate rold met haar ogen. Dat leek er al meer op. ''Het is gewoon zo vreemd om er weer gewoon bij te lopen! Ik voel me zo kaal zonder mijn roze haar!'' ''Niet doen,'' zei ik, ''het ziet er namelijk veel gezonder uit.'' 

Aangezien Kate eindelijk had toegestaan dat ik haar bijles gaf in zowat alle vakken (Frans, wiskunde, fysica, chemie, biologie en ga zo maar door), gingen we naar haar huis na school. Haar huis was niet heel erg groot, maar lag toch in die typische buitenwijken met keurig onderhouden tuintjes, waar meestal families leefden met twee keurig opgevoede kinderen. Kate was haar sleutel vergeten - wat een verrassing! - dus deed er iemand open die ik nog nooit van mijn leven gezien had. Hij stond nonchalant tegen de deuropening geleund en zag er ongelooflijk arrogant uit. Hij had donkerblauwe ogen en donkerbruin, kort haar waar hij even zijn hand doorhaalde. Moest hij daar niet zo staan, zou ik toegeven dat hij knap was. Mr. Arrogant bleef ons nog steeds vanuit de hoogte aanstaren. ''Dag zussie,'' zei hij toen tegen Kate. ''En wie is dat?'' Hij knikte naar mij. Excuseer? ''Ik ben Sophie.'' ''Sophie wie?'' vroeg hij, terwijl hij zijn wenkbrauw ophief. ''Sophie Cecilia Ravensdale,'' vulde Kate voor mij aan. ''Ravensdale! Fancy!'' zei hij. Kate wierp hem een waarschuwende blik toe. ''Ik ben Lucas, Kate's ouder broertje.'' Hij zette een stap opzij en hield de deur voor me open, terwijl hij overdreven diep boog. ''Treed binnen in onze nederige woning, gravin Ravensdale.'' Kate gaf hem een duw, waardoor hij omkantelde. ''Wat komt mejuffer Ravensdale hier doen trouwens? Waarom heb jij een vriendin met de achternaam Ravensdale, trouwens? Alhoewel... Ze ziet er niet bepaald uit als een Catharina 2.'' Ik was nu écht pist. ''Hoe ken jij mijn zus zelfs?'' riep ik kwaad. ''Of ik dat perfecte, rijke, slimme, populaire trutje ken? Ja hoor, helaas wel. Ze zat in mijn jaar.'' ''Praat niet zo over mijn zus!'' riep ik, woedend nu. ''Ze is helemaal geen trutje!'' ''God! Jullie maken nu al ruzie!'' riep Kate geërgerd uit. ''Lucas, Sophie komt me bijles geven. En ga nu weg alsjeblieft.''  Lucas grijnsde en liep richting de keuken. Typisch voor mij om ruzie te maken met de hete oudere broer van je vriendin...

----

Lauren