De Kronieken van Olivia

#1 Sophie

Niemand lette op me. Ik keek naar mijn homemade sandwich met kaas, hesp en kerstomaatjes. Mijn moeder kende me té goed. Vandaag was alles tot nu toe goed gegaan, als je dat relatief bekijkt bedoel ik dan. Zonder vrienden zitten bij lunch is namelijk niet zo fantastisch, vooral als Melanie, Nina, Amber, Karen met een paar populaire jongens een tafel verderop zaten. Ik schrok op van mijn sandwich toen Karen's daverende lach weerklonk door de kantine. Geïrriteerd keek ik haar aan, maar ze zag me natuurlijk niet. Haar goudbruine ogen met lange wimpers, smalle neus compleet met sproeten én volle lippen waren vast één van de redenen waarom Karen zo populair was op school. Het liefste zou ik erin spugen, maar ik kon het niet. Dat zou alles alleen nog maar erger maken. Waarom moest ik vandaag ook naar de kantine gaan? Ik kon gemakkelijk in de bibliotheek of bij de tennispleinen gaan zitten, zoals ik de meeste middagen wel deed, maar vandaag had ik er gewoon geen zin in gehad. Shit, dacht ik toen Karen over tafel ging hangen en iets tegen haar vriendinnen en de jongens aan haar tafel fluisterde. Een jongen draaide zich meteen om. Ik wist dat hij Chris heette. ''Sophie! Leuk je hier te zien, da's lang geleden,'' glimlachte hij. ''Waarom kom je niet gezellig bij ons zitten?'' Ik wist dat ik niet veel keus had. Spijtig keek ik naar het groepje chemie-nerds waar ik vandaag bij was gaan zitten, en zij keken even medelijdend en spijtig als ik terug. Beschaamd ritste ik mijn trui dicht zodat mijn Game Of Thrones-shirt niet meer zichtbaar was en nam ik mijn boeken, tas en boterhamdoos op. ''Hier!'' zei Nina en aarzelend ging ik zitten. Amber en Melanie namen mijn boeken en bekeken ze. ''Engels?'' ''Sophie is érg goed in Engels,'' zei Nina. ''Ja,'' zei Karen. ''Ze heeft Engels en Frans met ons. En wiskunde ook. Ze haalt enkel maar negens en tienen.'' ''Is dat waar, Sophie?'' vroegen Amber en Melanie. God wat was dit genant. ''Niet overdrijven,'' stotterde ik, ''misschien maar klein beetje.'' ''Niet zo bescheiden!'' riep Karen. En het volgende moment stootte Karen haar vitaminewater om, die onmiddellijk over mijn boeken heen gutste. ''Oeps,'' zei ze, ''ach ja, je bent wel slim genoeg om het einde van het jaar te halen zonder boeken, is het niet, miss Ravensdale?'' Ik nam mijn boeken op, maar Chris gaf me een duw waardoor ik ze liet vallen. ''Hou daar mee op, Chris!'' riep plots een nieuwe stem. Ik keek achter me en herkende het meisje als Kate. Kate was niet bepaald iemand waar je bevriend mee wilde zijn, maar aangezien zij op dit moment zo'n beetje mijn eigene uitweg was besloot ik dat ik niet anders kon. Ze hielp me rechtstaan en nam mijn boeken, rugzak en boterhamdoos. En het enige wat ik kon doen was achter haar aanlopen. 

---

Het eerste hoofdstuk, jeej!

gif= sophie