Kate rekende de oefening uit en tot mijn verbazing leek het te kloppen. Oké ja, het werd wel tijd, het was immers al de vijfde keer dat we de formule probeerden toe te passen. ''Goed,'' zei ik. ''Ik denk dat je het snapt.'' Kate zuchtte moedeloos. ''Nu nog de andere driehonderdvijftig dingen die ik niet begrijp.'' Op dat moment kwam Lucas de kamer binnen. Hij speelde met een tennisbal en leunde tegen een witgeverfde spijl van Kate's hemelbed (ja, ze had een hemelbed. Ja, ik ben er ook van geschrokken. Het was wit met een ROZE dekbed) en staarde ons aan met een geamuseerde grijns rond zijn lippen. ''Wat kom jij hier stinken?'' zei Kate zonder op te kijken van haar oefening. Lucas gooide met zijn ene hand de bal op en plukte hem met zijn andere hand handig uit de lucht. ''Ik kom kijken of Ravensdale twee even slim is als Ravensdale één.'' ''Ik lijk niet op mijn zus,'' zei ik. Lucas haalde zijn schouders op. ''Ik vind brunettes leuker.'' Hij hief mijn wenkbrauw op. ''Dat bedoelde ik niet.'' Ik leek nu niet bepaald op dat soort brunette dat aan de kust van Rio de Janeiro op het strand lag te bruinen. Ik had een melkwitte huid, mijn krullende bruine haar zat in een slordige paardenstaart en ik droeg flanellen hemden en tshirts met teksten op. Nee, ik leek nog minder op de Rio de Janeiro-brunette dan dat ik op mijn zus leek (want ik had nog altijd haar neus en glimlach). Maar Lucas' geamuseerde blik veranderde plots in pure haat. ''Ik wil gewoon niet dat er Catharina-achtige mensen in mijn huis aanwezig zijn.'' ''Jouw huis?'' riep Kate kwaad. ''Ik wil er gewoon door zijn voor mijn examens, mag ik?'' ''Kun je dat niet in de bibliotheek doen? Ik hoef die Sophiepersoon echt niet in mijn buurt!'' ''Leef ermee!'' riep Kate woedend. Ze stond op, slingerde een fluostift naar het hoofd van haar broer en liep op hem af. Ik hield mijn adem in. ''Kate!'' riep ik. ''Kate, niet doen!'' Straks vermoorde ze haar broer nog! Maar Kate leek me niet te horen. Ze gaf haar broer een stomp in zijn maag en één op zijn neus. Hij begon onmiddelijk te bloeden. Dikke, vette bloeddruppels vielen op zijn witte shirt. ''Ben je gek geworden?'' riep Lucas. Hij wankelde achteruit. ''Kate, ik wil jou niét slaan!'' waarschuwde hij. ''Zorg er alsjeblieft voor dat ik je niet hoef pijn te doen.'' ''Doe nu maar niet alsof ik een hulpeloos meisje ben, zoals Sophie daar!'' ''Excuseer?'' riep ik gestoord. ''Toe dan!'' schreeuwde Kate. ''Sla me dan!'' ''Kate, ik wil niet...'' Kate gaf haar broer twee slagen, die supersnel op elkaar volgden, weer in zijn maag. Lucas stootte een pijnlijke 'hmmmpfff' uit. Dat deed Kate blijkbaar deugd. Ze glimlachte naar haar broer, die ineengezakt tegen haar bed zat, en ze glimlachte ook naar mij. Maar het was geen lieve glimlach. Het was ook geen zelfvoldane glimlach. Het was een onheilspellende, bereid-je-voor-op-wat-ik-nu-ga-doen-glimlach. ''Ik vind dat het tijd wordt dat je Sophie verteld waarom je zo te pest hebt aan haar zusje.'' Lucas keek zijn zus geschokt aan. ''Wat?'' vroeg hij. Hij vermande zich snel en probeerde een boze uitdrukking op zijn gezicht te forceren. ''Ze is een trut, welke reden wil je nog meer?'' Maar Kate nam er geen genoegen mee. ''Leg Sophie eens uit wat ze deed me je verzoek voor de prom.'' Lucas' gezicht was één en al pijn. ''Ze lachte je uit, toch?'' Kate deed alsof ze medelijden had met Lucas en zakte door haar knieën. Met een papiertje begon ze zijn bloedneus af te deppen. ''Ze heeft je enorm veel pijn gedaan, is het niet?'' Ik wist niet dat Kate zo kwaadaardig kon zijn. De Kate die ik nu zag, deed me denken aan de slimme slechterik in televisieseries. ''Lucasje was al sinds de middenschool hopeloos verliefd op Catharina, het meisje dat hij nooit zou kunnen krijgen - rijk, mooi en populair.'' Ik kon me niet echt voorstellen hoe Lucas met dat uiterlijk niet populair kon geweest zijn op school. Maar toen ik hem daar zo zag liggen, stelde ik me een magere, schriele jongen voor die niet voor zichzelf op kon komen - net als ik. Lucas trok zich met moeite op aan Kate's bed en waggelde - nog steeds met zijn hand op zijn buik - de kamer uit.
--------
Kate is zo evil :D
kusjes!
JE LEEST
De Kronieken van Olivia
Historical FictionDe één in 2014, de ander in 1880 - maar ze hebben zoveel gemeen.