De Kronieken van Olivia

#6 Sophie

Kate keek me doodgeschrokken aan, om vervolgens weer naar het dagboek in haar handen te kijken. ''Dat is geweldig!'' riep ze opgetogen. ''Stel je voor, je kunt dit publiceren. Dit kan zoiets worden als het Achterhuis 2. Die Olivia van je lijkt Anne Frank wel!'' Ik knikte. ''En het is ook ontzettend goed geschreven.'' Kate gleed met haar hand over de oude zwartwit foto's. ''Zulke mensen hadden toch een zekere klasse die je nu nergens meer vindt.'' Ik keek haar aan en trok één wenkbrauw op. ''Moet jij zo nodig zeggen, jouw haar is roze.'' Kate wierp me een vuile blik toe, maar keek toen beteuterd naar haar lichtkrullende, roze haren. ''Ik was toch van plan om er iets aan te doen,'' zei ze. ''Het ziet er niet meer uit.'' Dat was waar. De felroze haren waar ik haar een paar maanden geleden had mee zien rondlopen, waren afgebleekt tot een bleekroze kleur, en haar donkerbruine uitgroei was nu bijne drie centimeter breed. ''Het zal wel mooi zijn,'' zei ik, en dat was niet gelogen. Kate was best wel mooi, als je de moeite nam om haar eens beter te bekijken. Ze had grote, donkerbruine bambi-ogen en een gebruind velletje, en ik weet zeker dat ze - moest ze het gewild hebben - met een geheel nieuwe look gemakkelijk bij Karen's groepje gepast zou hebben. Maar Kate was, nou ja, Kate.  Maar toen werd ik nieuwsgierig. ''In welke kleur ga je het verven?'' vroeg ik. Kate glimlachte geheimzinnig. ''Dat zul je wel zien.'' Ik begreep dat verder aandringen nu vrijwel onmogelijk was en haalde mijn schouders op.

Toen ik thuiskwam, was - tot mijn grote verbazing - Catharina er. Ze zag er - zoals altijd trouwens - ongelooflijk goed uit in een witte blouse en een donkerblauwe jeans. ''Sophie!'' riep ze enthousiast zodra ze me zag. ''Man en ik hebben gekookt. We eten straks pasta.'' Ik knikte afwezig. Catharina keek mijn moeder hulpeloos en spijtig aan. Op zachtere toon vervolgde ze: ''Ik heb gehoord wat er gebeurd is op school.'' Mijn hoofd veerde recht. Die woorden troffen me als mokerslagen.

''Er is helemaal niets gebeurd op school,'' snauwde ik haar toe terwijl ik Olivia's dagboek uit mijn tas haalde, me in de zetel nestelde en begon te lezen. ''Ik heb trouwens een vriendin gemaakt,'' zei ik toen. Ik heb geen idee waarom, maar het werkte wel. Catharina en mijn moeder werden er al zeker een heel stuk minder medelijdend door, en stopten met me aan te kijken alsof ik een zielig, in elkaar geslagen hondje was.

''Een vriendin? Een échte?'' ''Jaha,'' zei ik geïrriteerd. ''Wauw, wat goed van je, Sophie. Hoe heet ze?'' wilde Catharina weten. ''Ze heet Kate,'' zei ik, rustiger nu. ''En ze heeft me gered toen het zusje van jouw beste vriendin mijn schoolboeken had verpest met haar brik vitaminekanmegeenmoerschelensap.'' ''Karen is een lief meisje!'' riep Catharina geprikkeld. ''Je kunt beter proberen vriendinnen met haar te worden!'' ''Excuseer? Met Karen? Karen is een populaire trut, net als haar zus en net als jij.'' Catharina leek gekwetst door mijn opmerking.

''Stop!'' gilde mijn moeder. ''Sophie, ga naar je kamer.'' ''Ik ga helemaal nergens heen. Als jullie mij met rust laten, dan ik jullie ook. In hemelsnaam.'' Maar Catharina was nog niet klaar. ''Ik was helemaal geen trut! Ik nam het altijd voor je op, in plaats van je gewoon  te laten stikken. Ik zorgde ervoor dat je niet gepest werd, en nu moet je daar zelf maar voor zorgen!'' ''Weet je wat?!'' schreeuwde ik. ''Het maakt mij niets meer uit!'' ''Jawel!'' schreeuwde Catharina minstens even hard terug. ''En doe toch eens zoals normale mensen op school. Er moet toch wel een réden zijn dat je gepest wordt.'' Excuseer? Meende ze dat? ''Er is wel degelijk een reden,'' zei ik, ''en die reden is dat mijn school volgepropt zit met populaire trutten die denken dat ze het van het zijn.''

''Genoeg!!!'' Mijn moeder's gezicht was rood aangelopen. Woedend keek ze naar Catharina en mij. ''Ik heb jullie niet meer zo horen kibbelen sinds jullie acht en zes waren! Catharina, jij heb het recht niet tegen Sophie te zeggen dat het allemaal haar schuld is. Sophie, jij hoort niet te zeggen dat je zus een populaire trut was op school. Jullie zijn allebei in fout!'' Catharina keek mij verontschuldigend aan, maar ik hield koppig vol. ''Juist,'' zei ik, ''maar ik had wél gelijk.'' ''Sophie Cecilia Ravensdale!!!'' ''Oke, oke. Sorry Catharina,'' zei ik. Catharina boog spijtig haar hoofd. ''Karen is inderdaad een populaire trut.'' Ik glimlachte naar haar en hervatte het lezen.

''Wat lees je?'' vroeg Catharina geïnteresseerd. Ik overhandigde haar het dagboek. ''Bij oma op zolder heb ik een hele kist oude dagboeken gevonden. Dit dagboek is van een zekere Olivia Katrynna Ravensdale, en ze leefde in 1880.'' Catharina's mond viel open. ''En er zijn nog meer van zulke dingen?'' ''Een stuk of tweehonderd. Boven liggen er ook nog een paar. Je mag er wel één lenen als je wilt.'' Catharina schoot onmiddelijk naar boven, en ik las verder.

8 juni 1880.

Lief dagboek, vandaag was mogelijk nog verschrikkelijker dag gisteren... Langzaam kom ik tot het besef dat Emilia wellicht niet meer wederkeert.

----

Eindelijk inspiratie! Next chapter coming soon! 

kusjes, en hou Heksenprinses ook in de gaten als je dat boek leest (en als je het niet leest, zou je het wel moeten lezen)

lauren

gif= catharina