Mafia's Property 1 & 2

Deel 2 Hoofdstuk 39

"Je zal er spijt van krijgen."

Zei hij voor dat hij naar me toe stapte.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

P.O.V Vera

Ik deinsde achteruit en voelde me niet goed. Hij gaat me iets aan doen!

"Het spijt me Devon. Ik dacht echt dat het jou kind was."

Zei ik bang. Hij keek me boos aan en liet geen andere emotie zien.

"Na dat je vertrok dacht je dat je me nooit meer zult zien hè . Dus ging je gewoon met mijn broer naar bed!"

Hij kwam dreigend op me af. Ik ging meer naar achter en voelde mijn hart in mijn nek bonzen.

"Nee, het is niet zo! Ik was in coma! Ik beloof het."

"Dus nu moet ik dat nog steeds geloven."

Ik werd boos op hem.

"Ik werd 5 keer in mijn rug geschoten. Je moet me wel geloven!"

"Zoals ik jou geloofde dat dat mijn kind was!"

Tranen stroomden naar beneden en ik struikelde achteruit. Ik belande op mijn kont en kreunde pijnlijk. Devon was bijna bij me toen iemand zei:

"Blijf staan broertje."

Zei Luca toen hij naar binnen wandelde met een geweer in zijn hand. Devon stopte en keek hem boos aan.

"Je weet toch dat ik jou elk seconde kan doden zonder te aarzelen."

Devon stond versteend naar me te kijken en balde zijn vuisten. Hij had alleen ogen op mij. In zijn ogen zag ik woede, liefde, schuld gevoel en teleurstelling. Hij haat me. Hij zal me nooit meer willen zien.

"Vera sta op en ga achter me staan."

"Dit zet ik je betaald Luca. Ik moest jou die dag doden."

Zei Devon boos. Ik stond voorzichtig op en ging achter Luca staan.

"Maar dat deed je niet. Vera ga naar beneden met de touw."

Ik keek naar achter en zag dat hij een touw vast deed aan het balkon. Ik ging aan de rand zitten en keek Devon aan. Hij keek deze keer niet naar me. Ik zocht zijn blik, maar hij ontweek die. Luca ging naar achter en ik gleed naar beneden en belande op de grond. Ik hoorde een geweer schot en schrok me rot. Luca sprong naar beneden en stapte op de motor.

"Wat heb je gedaan!?"

"Geen zorgen Prinses hij zal het overleven. Ik wil gewoon niet dat hij ons achtervolgt."

Mijn adem stokte toen ik Derek hoorde. Ik ging snel achter Luca zitten en knuffelde hem van achter. Bang om te vallen. Hij startte de motor en reed snel weg. Ik zag Derek op het balkon naar me kijken. Dit is al het 3 keer misschien dat ik van Devon ontsnap. Nog meer geluk bestaat er niet.

We reden op een pad in het bos dat heel erg eng was in de maan licht.

"Waar gaan we heen!?"

Schreeuwde ik door de wind heen.

"Naar mijn andere huis in het bos. Daar zal Devon ons voorlopig niet zoeken!"

Na een tijdje reden we een open plek op. Er kwam een huis tevoorschijn. Het was niet klein maar ook niet groot. Hij parkeerde naast het huis en opende de deur.

"Blijf altijd dichtbij het huis als je naar buiten gaat. In het bos zijn er veel wolven. Je zal het niet overleven daar."

Ik knikte en keek rond. Er was een woonkamer, keuken en wc in de eerste verdieping en boven denk ik de rest. Ik ging in de woonkamer zitten en trok mijn benen tegen mijn borst en verstopte mijn hoofd er in. Ik voelde dat Luca naast me ging zitten en weende.

"Waarom gebeurt dit altijd bij mij?"

Vroeg ik wenend en voelde zijn hand op mijn wang. Ik keek op en zag spijt in zijn ogen.

"Het spijt me. Ik volgde jou moeders bevelen."

Ik knikte en keek naar zijn ogen.

"Het is goed het is al eenmaal gedaan. Je kan de verleden niet veranderen. Zelfs als je dat zou willen."

Zei ik en glimlachte pijnlijk.

"Maar je kan wel de toekomst veranderen."

Hij glimlachte en kwam dichter naar me toe. Hij kuste me en ik aarzelde voor eventjes. Hij kuste me harder en ik deed langzaam mee. Na een minuut stopte ik. Dat is raar. Ik voel iets in mijn buik, maar ik weet niet wat. Ik voelde zijn adem tegen mijn wang en wilde hem nog een keer kussen, maar hield me in.

"Ga maar slapen. Het spijt me maar er is maar één bed. Ik ga wel hier slapen."

Zei hij glimlachend.

"Ik kan wel bij jou slapen op het bed."

Hij knikte naar me en stond op. Ik stond ook op en ging met hem naar boven. De trap stopte meteen in de slaapkamer. Er was nog een kleerkast en een badkamer. Ik ging naar de kleerkast en zocht iets om aan te doen. Ik nam een grote trui van Luca en deed mijn kleren uit. Trok de trui en draaide om. Luca glimlachte naar me en ik schrok.

"Hoe lang stond je daar?"

Vroeg ik geschokt.

"Lang genoeg."

Zei hij grijnzend. Ik bloosde en keek hem aarzelend aan.

"Ik hoop dat het goed is dat ik jou kleren leen."

"Ja, Ja het is... perfect."

Ik grinnikte en ging naar het bed. Luca deed zijn kleren uit en kwam ook naar het bed. Ik lag op mijn zij en Luca achter me. Hij ging zo ver van me vandaan om me wat ruimte te geven. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap.

"Hallo? Is daar iemand?"

Vroeg ik bang. Ik stapte naar voor en er verscheen een bos. Ik zag een wiegje in het midden en ging er naar toe. Een baby geluid vulde mijn oren en ik keek in het wiegje. Een baby keek me lachend aan en ik nam die in mijn handen.

"Daar ben je."

Ik keek geschokt op en zag Devon met een baby in zijn handen. Geschokt keek ik naar mijn handen en de baby verdween. Hoe deed hij dat?

"Hallo kleintje."

Zei Devon tegen de baby en raakte zacht zijn hoofd.

"Wat een zonde dat jij hem nooit meer zal zien."

"Wat? Nee, Devon alstublieft."

Ik rende naar hem toe en hij verdween.

"Nee! Nee! Nee!"

"Vera! Rustig!"

Ik opende mijn ogen en weende. Ik was helemaal bezweet en ademde zwaar. Luca trok me tegen zich aan en kalmeerde me. Ik knuffelde hem en schokte van het wenen.

"Had je een nachtmerrie?"

Ik knikte.

"Het zal wel goed komen. Ik ben bij je. Ga slapen."

Hij ging terug liggen en ik ook. Ik was bang en keek hem aan.

"Luca. Kan je dichter komen?"

Hij draaide om en glimlachte.

"Natuurlijk Prinses."

Hij trok me naar zich toe en ik nestelde me tegen zich aan. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en mijn handen op zijn gespierde buik. Hij zuchtte en legde zijn hand op mijn rug. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap. Hopelijk deze keer zonder nachtmerries.

------------------------------------

Hey dit was een extra hoofdstuk omdat het vakantie is en ik van mijn lezers hou.