Mafia's Property 1 & 2

Deel 2 Hoofdstuk 42

"Ik ben moe."
Mompelde ik en sloot mijn ogen. Hij zuchtte.
"Ik ook."
Ik luisterde naar zijn adem en viel in slaap.
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
P.O.V Vera

Ik werd wakker door geluid van auto's. Uuuggghhh stomme auto's laat me slapen. Wacht!? Auto's!? Ik opende mijn ogen en zag dat Luca ook wakker werd. Hij stond op en rende naar de raam.

"Devon! Vera ga!"

Hij rende naar de andere kant en opende het raam. Hij had me verteld dat als er zo iets gebeurt. Moet ik naar de tunnel gaan in de schuur tot dat ze weg gaan. Hij hielp me door het raam te kruipen en ik rende naar het schuur. Opende de deur en een luik. Ik sprong er in en wachtte af. Naar waar gaat deze tunnel eigenlijk? Ik ging in de tunnel en vond een zaklamp deed die aan en stapte door. Ik zag een houten plafon en sloot de zaklamp. Luca! Ik zag Luca met een ijzeren stok in gevecht positie staan. Ik zit onder het huis dus. De deur ging open en ze vielen hem aan. Ik bedekte mijn mond om niet te gillen toen ze hem sloegen.

"Dacht je echt dat je van me weg kon lopen?"

Vroeg een bekende stem. Devon stapte naar binnen en keek Luca met een kille blik aan.

"Devon."

Fluisterde ik en keek naar wat er zal gebeuren.

"Waar is ze!?"

Vroeg hij boos en sloeg Luca. Ik had tranen in mijn ogen en keek af.

"Ik zal het je niet vertellen."

Zei hij. Nee, vertel ze een leugen.

"Dan heb ik niks aan jou."

Devon richtte een pistool naar zijn hoofd.

"Het is tijd."

Zei hij en zonder twee keer na te denken rende ik terug. Sprong uit de luik en ging naar het huis en hoorde een schot. Nee! Ik viel op mijn knieën en weende.

"Aaaarrrrgg!"

Hoorde ik iemand schreeuwen. Het is Luca. Devon heeft hem niet vermoord. Ik stond op en rende naar het huis. Deed de deur open en keek met betraande ogen naar binnen. Luca zat op de grond en bloede uit zijn been. Mannen stonden rond hem en Devon zat met de rug tegen me aan. Iedereen keek me verrassend aan. Luca keek me geschokt aan en keek me met een vragende blik. Ik rende naar hem toe en bekeek hem goed.

"Vera."

Zei Devon ongelovig. Ik bedekte Luca van Devon. Bang dat hij hem zal vermoorden.

"Blijf van ons weg Devon! Je bent een monster!"

Zei ik en stond betraand op. Ik ging naar hem toe en sloeg hem op zijn borst.

"Ik haat jou. Elke keer hou je van me en dan opeens probeer je me in een auto te vangen. Ik ben jou zat. Je bent een vieze vuile liegbeest en een lafaard."

Hij keek me boos aan en grijnsde.

"Ik ben een liegbeest? Ha! Moet je dan aan hem vragen over wat hij heeft gelogen!"

Riep Devon en wees op Luca. Ik keek hem verward aan.

"Wat bedoel je?"

Vroeg ik aan Devon die zijn gezicht naar Luca richtte. Ik keek Luca nog steeds aan.

"Wat bedoelt hij Luca?"

Vroeg ik pijnlijk. Luca keek naar de grond en stond met moeite op. Hij keek me triestig aan en zei:

"Het is mijn kind niet Vera. Ik moest liegen. De test dat Devon zag was vervalst. Ik had die vervalst. Jou zoon is van Devon."

Ik voelde me verslagen alsof iemand me in mijn maag sloeg. Ik had geen adem en had tranen in mijn ogen.

"Waarom? Waarom zei je het dan niet? Na dat je me had ger-... ontvoerd?"

"Ik kreeg gevoelens voor jou. Ik wilde hou niet kwijt raken. Ik hou van je Vera."

Zei hij en deed een stap naar mijn richting. Ik deinsde achteruit en voelde Devon's borst tegen mijn rug.

"Je loog over de vader van mijn kind. Door jou kwam Devon achter me aan! Door jou had ik het moeilijk! Ik haat je!"

Hij schudde zielig zijn hoofd.

"Nee, je houdt van me."

Ik had meer tranen in mijn ogen.

"Misschien wel, maar dat liefde zal ik moeten veranderen in haat."

Hij had tranen in zijn ogen. Ik draaide me om en drukte mezelf tegen Devon.

"Neem hem mee."

Devon legde een hand op mijn rug en één op mijn wang. Ik keek naar hem op.

"Naar waar neem je hem?"

Vroeg ik snikkend. Zuchtend hief hij zijn hoofd naar boven en dan terug naar mij.

"Naar kamer 13. Luister... het spijt me. Voor alles. Ik-..."

Ik kuste hem en haalde mijn vingers door zijn haar. Ik stopte de kus en glimlachte zwakjes.

"Het is goed. Het is niet jou schuld. Je wist niet dat het vals was. Je was gewoon boos. Het is zijn verdiende loon."

Zei ik pijnlijk. Hij knikte en drukte me tegen zich aan.

"Laten we naar huis gaan."

Zei Devon. Ik kon niet bewegen en bleef staan. We waren alleen.

"Devon. Ik weet niet als ik dat nog kan. Nog één leugen en ik val gewoon dood. Het is te moeilijk."

Hij zuchtte en kwam naar me toe. Hij legde zijn handen op mijn wangen en keek me aan.

"Ik zal nooit meer tegen je liegen."

Ik keek hem aan en zijn ogen glinsterden.

"Dus zeg me de waarheid. Hou je van me?"

Vroeg ik zacht. Hij knikte en kwam dichter naar me.

"Ik hou van je. Je bent mijn grootste schat."

Zei hij voordat hij me kuste. Hij hief me op een bruidsstijl op en ik nestelde me tegen zich aan. De zon ging op en alle vogels floten. Ik keek om me heen en zag in één van de auto's Luca in zitten. Er liep een traan van zijn wang en ik keek hem somber aan. Ik geloof niet dat hij dat deed. Zo tegen me liegen. Ik keek weg en wilde hem niet meer zien. Maar ik voelde toch iets dat me naar hem trok. Ik wilde nog steeds bij hem zijn. Ik hou van twee broers. Ik word verward voor mijn liefde voor de twee. Wat zal ik doen?
------------------------------------------------------
AAAA! HET IS TOCH DEVON'S KIND! MIND BLOWING!
Dankje voor +12k. Love you all.