Destiny Horan. |N.J.H|

1.

NIALL HORAN.
3 Oktober, 2018

Met lood in mijn schoenen loop ik de trap af met Destiny in mijn armen. Louis en Skyler staan beneden op me te wachten, allebei met tranen in hun ogen.

"Ben je er klaar voor?" Vraagt Skyler me als ik beneden sta. "Nee, maar ik weet dat het moet. Als ik geen afscheid van haar neem, zal ik het mezelf nooit vergeven." Zeg ik en ik slik de tranen weg.

"Je mag huilen, dat weet je toch?" Zegt Louis en hij legt zijn hand op mijn schouder. Zijn blauwgroene ogen kijken recht in mijn blauwe. Het lijkt alsof hij in mijn ziel kijkt. Ik schud langzaam mijn hoofd. "Ik moet sterk blijven." Zeg ik en ik kijk naar Destiny die in mijn armen ligt te slapen.

"Voor Destiny." Zeg ik en ik kijk op. Louis kijkt me aan, maar zegt niets. Hij knikt waarna hij de deur opent. "Ni, je hoeft het allemaal niet in te houden. Je kropt alles op, en uiteindelijk ben je net een bom. En een bom ontploft op een gegeven moment, dan komt alles eruit en stop je niet tot alles eruit is." Zegt Skyler die naast me is komen lopen.

Ik kijk haar aan. "Noa noemde me altijd Ni." Is het eerste wat ik zeg. Skylers gezichtsuitdrukking verandert gelijk naar meelevend. "Het spijt me." Zegt ze zacht. Ik kijk weg en een traan verlaat mijn ooghoek.

Skyler haalt hem weg, ik kijk haar weer aan en ze geeft me een warme glimlach. Ik probeer terug te glimlachen maar het lukt niet. De afgelopen 2 weken waren hard, ik moest voor Destiny zorgen. Wat ik met liefde doe.

En ik moest de begrafenis van Noa organiseren. Gelukkig hielp iedereen mee anders had ik deze 2 weken denk ik niet overleefd.

---

"Wacht Niall, laat me je helpen." Zegt Louis. Ik knik. Louis opent de deur van de auto en neemt Destiny van me over. Ik knik als bedankje, hoe graag ik ook een glimlach als bedankje wil geven, het lukt me niet.

Harry en Alison, de vriendin van Harry, komen naar me toelopen. Harry geeft me gelijk een knuffel. "Ik ben er voor je lad." Zegt hij. "Weet ik Hazz." Zeg ik zacht. "Maar het doet zo'n pijn." Harry knikt begrijpend.

---

Zenuwachtig loop ik naar voren. Ik heb een hele speech voorbereid, maar nu ik naar voren loop wil ik alles wat in de speech staat niet vertellen. Ik wil dat het uit mijn hart komt. Ik geef de speech af aan mijn moeder, die op de plaats naast me zit.

Ik zucht een keer diep en kijk de zaal rond. Voor het eerst in 2 weken krijg ik een kleine glimlach op mijn gezicht. Er zijn zoveel mensen gekomen voor Noa. Dat er zoveel mensen om haar geven, doet me goed. Ik zucht nog voor een laatste keer en schraap mijn keel.

"Noa, No, babe, babygirl, baby. Je was en bent de liefde van mijn leven, een leven zonder jou is geen leven. Ik mis je zo erg, het doet pijn. Maar ik wil je graag bedanken babygirl." Begin ik en ik kijk naar de kist waar Noa in ligt.

"Je hebt me de gelukkigste man ter wereld gemaakt met het wondertje dat jij op de wereld hebt gezet. Ik zal haar beschermen en ervoor zorgen dat ze net zo'n mooie vrouw als jou wordt.

Ik zal ervoor zorgen dat ze net zo sterk als jou wordt, want jij was en bent de sterkste die ik ken. Je hebt zo veel mee gemaakt en toch lukte het je om altijd vrolijk te zijn. Altijd als je de kamer in kwam lopen lichtte de hele kamer op en werd iedereen vrolijk.

Ik herinner me de eerste keer dat ik je zag nog goed, je was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ik weet dat het cliché klinkt, maar het is de waarheid. Je was zo verlegen, wat je alleen maar schattiger maakte.

Het duurde niet lang en we waren beste vrienden, onafscheidelijk. Het was altijd Noa en Niall. Maar ik wou zoveel meer dan alleen beste vrienden zijn. En gelukkig ging je mee op tour anders had ik je nooit mijn vriendin kunnen noemen.

Toen je ontvoerd was brak mijn hart en ik dacht dat de pijn niet erger kon, maar ik had het mis. Het kan erger, vele male erger.

Na de ontvoering ben je alleen maar sterker geworden, wat mijn liefde voor jou alleen maar uitbreidde.

Toen je vertelde dat je zwanger was, kon mijn dag niet meer stuk. En toen wist ik dat ik mijn hele leven met je wilde delen. Ik wist dat je nog niet wou trouwen dus ik wachtte op je. En tot op de dag van vandaag heb ik je nog steeds niet mijn vrouw kunnen noemen.

Rust in vrede Noa Julia Tomlinson, ik hou van je.

Forever and always." Sluit ik mijn speech af.

Ik loop naar de kist van Noa, die nu nog open staat, toe. Ik pak haar hand geef er een kusje op waarna ik mijn pink ik die van haar haak.

"Forever and always." Fluister ik.