DESTINY HORAN.
10 Mei, 2033.Ik stap uit de auto en zwaai nog snel naar papa. Ik loop naar de voordeur en druk op de bel. Ik kijk naar de overkant van de straat en zie een paar kinderen in de plassen spelen.
Ik glimlach lichtjes maar die vervaagt al gauw als ik de deur open hoor gaan. Mijn hoofd schiet richting de deur en een nerveus gevoel ontstaat in mijn buik.
Justin staat in de deuropening met zijn handen in zijn zakken en staart me aan.
"Justin, het spijt me zo erg." Zeg ik en ik kijk naar beneden om de tranen in mijn ogen te verbergen.
"Het is gewoon, ik wou zo graag iets over mijn moeder weten en, en-" Stotter ik en ik kijk op. "Ik dacht niet na over het feit dat ik je had kunnen kwetsen."
"Wat ik ook heb gedaan, ik ben zo'n slechte vriendin." Zucht ik. Een traan verlaat mijn ooghoek maar ik veeg hem gauw weg.
"Je hebt me echt pijn gedaan, Des." Mompelt hij.
"Ik weet het en het spijt me zo ontzettend erg."
Justin zucht en haalt een hand uit zijn zak. Hij pakt mijn hand vast en brengt me naar zijn borst.
"Beloof me dat je me dit niet weer flikt, jongedame." Zegt hij. Een kleine glimlach bekruipt zijn gezicht.
"Beloofd."
Hij knikt goedkeurend en geeft me een kus op mijn voorhoofd.
"Mooi, dan kan je nu binnen komen en vertellen wat je nog meer dwars zit."
"Hoe weet je dat?" Frons ik.
"Alsjeblieft zeg, Destiny." Lacht Justin. "Ik ken je al 11 jaar."
Hij trekt me wat verder de gang in en sluit de deur.
"Mam, Destiny en ik zijn boven!" Roept Justin naar zijn moeder die, waarschijnlijk, bezig is in de keuken.
"Hou de deur open!" Roept ze nog voordat Justin me mee naar boven neemt.
Justin duwt me zachtjes zijn kamer in en ik ga op zijn bed zitten. Justin sluit de deur achter zich en gaat tegenover me zitten op zijn bureaustoel.
Badass.
"Dus vertel." Zegt Justin. Hij pakt zijn tas en haalt er een appel uit. Ik frons en schud mijn hoofd lichtjes.
Hij neemt een hap van zijn appel en kijkt me nieuwsgierig aan. Ik staar hem raar aan en zucht. Hij fronst en kijkt even naar zijn appel.
Zijn ogen vergroten en steekt de appel naar me uit.
"Wil je ook?" Vraagt hij met z'n mond vol.
"Gadverdamme, Justin." Mompel ik terwijl ik een vies gezicht trek. Hij slikt zijn eten door en kijkt me grijnzend aan.
"Wat?"
"Heeft je moeder je nooit geleerd dat je niet met volle mond mag praten?"
Justin glimlacht zijn tanden bloot. Ik rol glimlachend mijn ogen.
"Maar hoe leuk ik het ook vind om over mij te praten, wat zit je nog meer dwars." Mijn glimlach verdwijnt gelijk als hij dat zegt.
Alleen al als ik eraan terug denk krijg ik tranen in mijn ogen.
Justin ziet het en komt gelijk naast me zitten. Hij legt zijn handen op mijn heupen en tilt me, alsof ik van porselein ben gemaakt, op en zet me op zijn schoot neer.
Hij strijkt zachtjes met zijn linkerhand over mijn rug en kijkt me liefdevol aan. Hij plaatst een zachte kus op mijn voorhoofd en geeft mij de tijd om mijn verhaal te vertellen.
Ik vertel over de graffiti dat over mama's grafsteen is gespoten en over de wekelijkse bloemen die vernield zijn.
Justin kijkt me vol medelijden aan en als ik vertel over dat ik in slaap ben gevallen bij mama's grafsteen, veranderd zijn blik gelijk in bezorgd.
Hij staat op, met mij nog steeds in zijn armen en legt me zo voorzichtig mogelijk op zijn bed neer.
Hij slaat de dekens om me heen waarna hij naar de andere kant van het bed loopt en naast me komt liggen.
Hij slaat zijn arm om mijn middel en trekt me tegen hem aan, tot de ruimte tussen mijn rug en zijn borst helemaal is gesloten.
Hij plaatst een kus op mijn schouder en ik sluit genietend mijn ogen.
"Justin, ik ben helemaal niet moe." Grinnik ik door de paar tranen die over mijn wangen stromen heen.
"Ik wil gewoon niet dat je iets overkomt." Mompelt hij.
"Ik zat op je schoot, hoe kan me dan iets overkomen?"
"Vast en zeker heel veel, alleen kan ik nu nergens opkomen."
Ik rol mijn ogen en draai me om zodat ik hem aan kan kijken. Hij glimlacht, alweer, zijn tanden bloot.
"Je bent te schattig." Grinnik ik terwijl ik mijn hand door zijn bruine haren haal.
"Echt niet."
"Jawel." Lach ik. Hij rolt zijn ogen, maar heeft een glimlach op zijn gezicht.
"Ik ben niet schattig."
"Dat ben je wel."
"Nee, nu slapen jij." Zegt hij en hij gooit de deken over onze hoofden heen.
"Ik ben niet moe." Lach ik.
"Nou en, slaap." Lacht hij.
We stoppen gelijk met lachen als we de deur open horen gaan.
"Justin, ik zei toch dat je de deur open moest houden!" Roept zijn moeder. Justin haalt de dekens snel van ons af en kijkt zijn moeder met een onschuldige blik aan.
"Maar ik had je niet gehoord." Liegt hij.
"Geen smoesjes, meneertje." Zegt ze streng.
"Het is waar!" Zijn moeder rolt haar ogen en richt zich dan op mij.
"Eet je mee?" Vraagt ze, Justin negerend.
"Is goed."
"Dan zie ik jullie over 5 minuten beneden, en waag het niet om de deur dicht te doen." Zegt ze waarna ze de kamer uitloopt.
Justin en ik kijken elkaar aan waarna we in de lach schieten.
__________________________
Hoi.Ik leef nog.
X, Kim❤️
JE LEEST
Destiny Horan. |N.J.H|
FanfictionDestiny Horan, de dochter van Niall Horan en Noa Tomlinson. Niall's hart breekt als Noa overlijd bij de geboorte van Destiny. Niall wil de liefde van zijn leven trots maken, en zorgt in zijn eentje zo goed mogelijk voor Destiny. Het zal niet altijd...