Destiny Horan. |N.J.H|

11.

DESTINY HORAN.
21 Maart, 2033.

"Uit de veren, jongens!" Roept mevrouw Adams terwijl ze op de deur bonkt. Ik kreun en draai me om.

"Wat gebeurt er daar binnen?" Vraagt mevrouw Adams vol afschuw. Justin schiet in de lach. Hij staat op trekt snel een broek en shirt aan waarna hij de deur voor mevrouw Adams opent.

"Er is niets gebeurd mevrouw." Giechelt hij. Mevrouw Adams kijkt hem even onderzoekend aan, maar knikt dan toch. Ze loopt verder en niet veel later horen we weer geschreeuw.

Justin gooit lachend de deur dicht, ik kijk hem lachend aan. Hij komt naast me zitten, ik ga wat rechter op zitten. Ik kijk hem recht in zijn bruine ogen aan, kleine rimpeltjes ontstaan naast zijn ogen door het lachen.

En mag ik toegeven dat, dat heel schattig is.

Langzaam sterft het gelach af en is het alleen nog maar staren. Ik bekijk heel zijn gezicht.

Van zijn twee mooie, bruine ogen tot zijn mond. Zijn nu nog warrige haar van het slapen en zijn ochtend gezicht.

Eigenlijk is mijn beste vriend heel erg knap.

Onze gezichten komen steeds dichterbij, ik wil zijn lippen nu op de mijne voelen. Op het moment dat onze lippen elkaar bijna raken wordt er weer hevig op de deur geklopt. Beide deinzen we achteruit.

"Jongens, ik wil jullie over 10 minuten beneden zien!" Roept mevrouw Adams.

"Ik, uh, ik ga me maar eens omkleden." Mompel ik ongemakkelijk en ik wijs naar mijn pyjama.

"Ja, goed plan." Zegt Justin net zo ongemakkelijk.

Wat is er zojuist gebeurd?

Ik heb net bijna mijn beste vriend gezoend en ik wou het. Ik wil het nog steeds.

Ik wil weten hoe zijn, zachte, roze lippen op de mijne voelen. Ik zucht en sta op van het bed. Ik loop naar mijn koffer en pak er een setje kleding uit.

Ik loop naar de badkamer en kleed me snel om. Ik borstel mijn haar snel door waarna ik nog wat make up op doe.

Ik loop de badkamer uit, Justin kijkt op en gelijk is het weer ongemakkelijk. Ik stop mijn handen in mijn broekzakken en en ga op mijn tenen staan waarna ik me weer op mijn hakken laat vallen.

"Ben je klaar?" Vraag ik ongemakkelijk, hij knikt. Ik zucht en loop langs hem de kamer uit. Als ik bij de lift ben druk ik op het knopje, Justin komt naast me staan.

De liftdeuren gaan open en we stappen naar binnen. Een verdieping verder gaan de deuren weer open, twee meiden uit onze klas, Emily en Vanessa, stappen de lift in.

Ik glimlach naar hun en ze glimlachen terug. Emily en Vanessa zijn echt heel aardig en ik durf ze ook goede vriendinnen van me te noemen.

Vanessa geeft me een vragende blik als ze ziet dat Justin en ik anders met elkaar omgaan als normaal. Ik geef haar een blik die verteld dat ik het haar zo vertel en ze knikt.

De liftdeuren gaan weer open en we lopen snel de lift uit. Justin loopt naar een aantal jongens uit onze klas en ik loop met Emily en Vanessa mee. Ik kijk over mijn schouder en zie Justin lachen met zijn vrienden, ik zucht onhoorbaar.

"Dus, wat is er tussen jou en Justin?" Vraagt Vanessa.

"We hebben bijna gezoend." Zucht ik en ik verberg mijn hoofd in mijn handen.

"Ik wist wel dat jullie ooit wat zouden krijgen." Zegt Emily blij. Ik kijk op en schud mijn hoofd.

"Het is nu zo ongemakkelijk, we praten zelfs niet met elkaar." Zeg ik.

"Maar wacht, je zei, bijna gezoend. Dus jullie hebben niet gezoend?" Vraagt Vanessa verward, ik knik langzaam.

"En het erge is, ik wou hem zoenen. Ik wou het zo graag." Zeg ik, Emily kijkt me met een twinkeling in haar ogen aan.

"Wil je het nog steeds?" Vraagt ze, ik knik.

"Ja, en ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Ik weet niet wat er aan de hand is." Zeg ik gefrustreerd.

"Ik weet precies wat er aan de hand is." Grijnst Vanessa.

"Wat dan?" Vraag ik. Net wanneer ze wilt antwoorden wordt er verteld dat we naar de Eiffeltoren gaan. Vanessa heeft er daarna ook niks meer over gezegd.

---

We moeten oversteken bij een drukke weg, we wachten tot het stoplicht op groen staat zodat we over kunnen steken. Het stoplicht springt op rood en de eerste paar mensen steken over.

Net als ik wil oversteken komt er razendsnel een auto aangereden. Net voor ik kan worden geraakt trekt iemand me weg.

Ik kijk op en kijk recht in de twee bruine ogen van Justin. Hij kijkt me bezorgd aan.

"Bedankt." Mompel ik.

"Ik heb je vader wat beloofd, daar houd ik me aan." Zegt hij en hij laat me los. Ik glimlach.

Justin steekt over en ik kom snel naast hem lopen.

"Justin, ik denk dat we moeten praten." Zeg ik zacht en hij knikt instemmend.

"Laten we gewoon vergeten wat er vanochtend is gebeurd en verdergaan." Zegt Justin, ik sta stil door zijn woorden. Hij draait zich om en hij kijkt me verward aan.

"Ik weet niet of ik het wil vergeten, Justin." Zeg ik en ik kijk recht in zijn grote, bruine ogen.

---------------------------------------------
Cliffhanger,
Wat gaat Justin doen?

X, Kim❤️