Destiny Horan. |N.J.H|

29.

DESTINY HORAN.
30 mei, 2033.

"Goedemorgen Destiny." Zegt papa wanneer ik de badkamer uitloop.

"Goedemorgen." Gaap ik. Papa grinnikt waarna hij zijn portemonnee uit zijn zak pakt en me zijn pinpas geeft.

"Wat ben je aan het doen?" Frons ik.

"Je geld geven voor een jurk voor het schoolgala, duh."

"Oh, maar pap-"

"Destiny, het is niet erg. De code is-"

"Pap, ik ga niet heen." Onderbreek ik hem, net zoals hij mij onderbrak.

"Niet?"

Ik schud mijn hoofd en loop naar beneden. Papa volgt me verward naar beneden.

"Ik snap het niet, Noa hield van feestjes. Je lijkt zoveel op je moeder, waarom jij dan niet?" Vraagt papa zich hardop af, waardoor ik grinnik.

"Kon mama dansen?" Vraag ik.

"Ze probeerde het." Lacht papa.

"Fijn." Mompel ik.

"Hey, Des. Wat is er?" Vraagt papa een tikkeltje bezorgt.

"Mijn beide ouders kunnen niet dansen, hoe moet ik het dan leren. Ik bedoel, als ik naar het schoolgala zou gaan, wat dus niet gebeurd." Ratel ik.

"Hey hey hey, ik kan heel goed dansen." Zegt papa. Ik kan hem alleen maar raar aanstaren.

"Pap." Begin ik lachend. "Ik heb de filmpjes gezien, dansen leer ik niet van jou."

"Dat is lang geleden."

"Serieus pap? Lang geleden? Het is 15 jaar."

Papa mompelt wat waarna hij naar de keuken loopt. Ik loop achter hem aan en ga aan de keukentafel zitten.

"Ik wou gaan vragen of je een koekje wou, maar de koekjes zijn alleen voor dansers onder ons."

"Dan kunnen we die koekjes ook wel weggooien." Mompel ik.

"Pardon?" Vraagt papa 'streng'. "Ik-" Hij wijst naar zichzelf. "Kan heel goed dansen." Maakt hij zijn zin af.

Ik kijk hem ongelovig aan waarna ik in lachen uitbarst.

"Goede grap." Grinnik ik terwijl ik doe alsof ik een traan wegpink.

"Ik zal bewijzen dat ik een goede danser ben." Zegt papa waarna hij de keuken weer uitloopt.

Ik rol mijn ogen en pak mijn telefoon erbij. Na een paar minuten op mijn telefoon gezeten te hebben, begint er keihard muziek in het huis af te spelen.

"Pap!" Roep ik door het huis heen terwijl ik mijn oren bedek met mijn handen.

Papa komt de keuken weer in terwijl hij de moonwalk doet. Fronsend volg ik elke beweging die hij maakt.

Hij doet het dansje van the best song ever, waarna hij nog wat Michael Jackson moves doet.

Ik bedek hoofdschuddend mijn ogen en zucht diep. Als het nummer is afgelopen, haal ik mijn handen voor mijn ogen vandaan.

"En?" Vraagt papa grijnzend.

"Ik sterf wel onder een steen." Zucht ik waarna ik opsta en de keuken uit wil lopen.

"Destiny." Zegt papa nog voordat ik de keuken uit kan lopen. Ik draai me om en kijk hem vragend aan.

"Ik wil je echt helpen." Zegt hij, ik zucht en loop naar hem toe.

"Okay, topdanser. Laat maar zien wat je in huis hebt." Papa glimlacht en tilt me op naar de woonkamer.

"Ik kan niet geloven dat ik dit echt ga doen." Mompel ik wanneer papa de muziek aanzet.

Papa komt voor me staan en steekt zijn hand naar me uit.

"Mag ik deze dans?" Vraagt hij terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt.

Ik rol grinnikend mijn ogen en pak zijn hand vast.

"Okay, leg je hand op mijn schouder." Zegt papa. Ik doe wat hij zegt en leg mijn hand op zijn schouder.

"Goed, nu volg je mij gewoon." Zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn heup legt.

Ik slik en knik. Papa zet een stap naar achter en ik volg hem, alleen stap ik op zijn tenen.

"Oh sorry." Zeg ik onhandig waarna ik weer op zijn tenen sta.

Ik laat papa los en zet een stap naar achter.

"Ik kan het niet pap." Zucht ik.

"Het zal je ook niet in een keer lukken, Destiny. Kom op, we oefenen gewoon verder." Zegt hij.

"Doe ik je geen pijn?" Vraag ik. Papa glimlacht en schudt zijn hoofd.

"Kom, ik heb een idee." Zegt papa en hij steekt zijn hand weer uit. Ik zucht, wetend dat het me niet gaat lukken, en pak zijn hand weer vast.

"Ga maar op m'n voeten staan." Zegt papa, ik frons.

"Wat? Nee, dan doe ik je pijn." Zeg ik.

"Destiny, je doet me geen pijn. Nou hup, we hebben niet de hele dag de tijd."

Ik rol mijn ogen en ga op zijn voeten staan. Papa zet de muziek opnieuw aan en begint te dansen.

"Dit is raar." Mompel ik.

"Jij moet zo nodig leren dansen. Je kan ook gewoon schijt hebben, en maar wat doen." Zegt papa schouderophalend.

Als het nummer bijna is afgelopen, verliest papa zijn evenwicht en valt achterover. Tijdens de val heeft papa een lamp omgeslagen, die nu in duizend stukjes op de grond ligt.

Ik zucht en sta op, aangezien ik mee ben gevallen.

"Nope, ik ga niet heen." Zeg ik waarna ik de kamer uitloop.

"Alles gaat goed hoor!" Roept papa nog.

"Top!"