Destiny Horan. |N.J.H|

18.

DESTINY HORAN.
31 Maart, 2033.

"Destiny, wat heb jij nou weer gedaan?" Vraagt Freddie met grote ogen.

Ik ga op de bank zitten en krijg 4 vragende blikken op me afgestuurd.

"Voor ik begin, ze vroeg er zelf om." Verdedig ik mezelf. Papa kijkt me aan met een waarschuwende blik terwijl Freddie, ome Louis en tante Skyler me vragend aankijken.

"Ik heb gevochten met Jasmine." Zucht ik.

"En waarom? Als ik vragen mag." Zegt papa lichtelijk boos.

"Ze vertelde de hele school rond dat het mijn schuld is dat mama dood is." Zeg ik zacht.

"Dus zij begon dat gerucht." Mompelt Freddie. Ik kijk hem met grote ogen aan.

"Jij wist van dit gerucht en vertelde me niks?"  Vraag ik verbaasd, hij knikt zachtjes.

"Asshole." Mompel ik en ik ga onderuitgezakt op de bank zitten.

"Wat had ik eraan kunnen doen dan?" Vraagt Freddie, duidelijk beledigd.

"Je had het voor me kunnen opnemen of je had het aan me kunnen vertellen. Ik heb het nu van twee trutten gehoord die ik niet ken!" Roep ik.

"Destiny, let op je toon." Zegt papa. Ik kijk hem ongelovig aan.

"Dus je accepteert dit zomaar, dat ik op school wordt uitgemaakt tot moordenaar?!" Vraag ik boos aan papa.

"Dat zeg ik niet."

"Maar dat bedoelde je wel!"

"Ik weet zeker dat Niall het niet zo bedoelde, Destiny." Komt tante Skyler tussen ons in. Ik kijk haar verbaasd aan.

"Jij was nog wel de laatste persoon waarvan ik dacht dat ze me niet zou begrijpen." Mompel ik waarna ik opsta.

"Waar ga je heen?" Vraagt ome Louis.

"Weg." Zeg ik waarna ik de deur uitloop. Ik maak mijn weg naar het huis van Justin, omdat ik weet dat ik daar áltijd terecht kan.

Het is wel een half uur lopen, maar ik heb het er voor over. En natuurlijk begint het na 5 minuten te regenen.

"Echt geweldig." Mompel ik in mezelf.

---

Zeiknat kom ik eindelijk bij Justin's huis aan. Ik loop de oprit op en bel aan. Niet veel later wordt er open gedaan door Justin's moeder, Sandra.

"Meisje toch, kom erin." Zegt ze snel als ze ziet dat ik zeiknat ben.

"Justin, Destiny is er!" Roept Sandra naar boven waarna ze haar aandacht weer aan mij besteedt.

"Kom, ga lekker zitten op de bank met een dekentje. Ik maak wel een kopje thee, als je wilt mag je ook wel even douchen." Zegt ze bezorgt.

"De woonkamer is goed." Glimlach ik. Ze knikt en neemt me mee. Ik ga op de bank zitten en krijg een dekentje over me heen. Sandra loopt naar de keuken en Justin komt de woonkamer ingelopen.

"Destiny." Zegt hij en hij komt naar me toelopen. Ik glimlach zwakjes naar hem.

Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik ga met mijn hoofd op zijn borst liggen en voor ik het weet verlaat een traan mijn ooghoek. Niet veel later volgen er meer en kan ik niet meer stoppen met huilen.

Justin zegt niks en trekt me alleen maar opschoot, verstevigd zijn grip en laat mij alles eruit huilen.

"Gaat het weer een beetje?" Vraagt Justin als ik geen tranen meer over heb. Ondertussen heeft Sandra de thee op de salontafel gezet en heeft ze ons wat privacy gegeven.

"Nee, maar mijn tranen zijn op." Mompel ik. Justin grinnikt en heeft me een kus.

"Die bitch is je tranen niet waard." Fluistert hij en hij wrijft met zijn duim over mijn wang. Ik glimlach en knik lichtjes.

"Klopt, maar mijn familie wel." Fluister ik terug. Justin glimlacht meelevend.

"Freddie wist van het gerucht en deed niks." Fluister ik. Justin trekt me in een knuffel en om de paar seconde geeft hij een kus op mijn voorhoofd.

"Zien ze me als een moordenaar?" Vraag ik, Justin schudt lichtjes zijn hoofd. Ik geloof hem niet.

"Echt niet?" Vraag ik. Hij zucht.

"Sommige, de mensen die je niet kennen." Mompelt hij, ik knik en voel de tranen weer opkomen.

"Hey, kijk. Ze waren blijkbaar niet op." Grap ik terwijl ik wijs naar mijn ogen, die vol met tranen staan. Ik probeer erom te lachen maar in plaats daarvan barst ik weer in huilen uit.

"Ik ben geen moordenaar, toch?" Huil ik.

"Tuurlijk niet, Des." Fluister Justin.

"Als ik er niet was geweest, dan was mijn moeder er nog." Huil ik.

"Het is mijn schuld dat ze dood is." Zeg ik nog voordat Justin wat kan zeggen. Hij trekt zich uit de knuffel en houdt mijn gezicht in zijn handen vast, zodat ik hem moet aankijken.

"Zeg dat nooit meer, Des. Niemand had kunnen weten wat er ging gebeuren. Dut is niet jou schuld, Okay?" Hij kijkt me doordringend aan. Ik knik langzaam.

"Mooi." Mompelt hij waarna hij me een kus geeft.

Ik kus terug en als snel zitten we in een gepassioneerde zoen. Na een tijdje trekken we terug.

"Ik hou van je, Destiny." Fluistert Justin en hij haalt de overige tranen van mijn wangen.

"Ik ook van jou, Justin." Fluister ik. Ik ga tegen zijn borst aanliggen en voel mijn ogen zwaar worden.

"Ga maar slapen, ik maak je wel wakker als we gaan eten." Zegt Justin en hij begint met mijn haar te spelen. Ik knik en sluit mijn ogen.

Ik zak langzaam weg naar een wereld zonder drama, naar een wereld die perfect is. Met papa, mama, Justin, ome Louis, tante Skyler, Freddie, ome Harry, tante Alison, Darcy, ome Liam, tante Cheryl, Bear, ome Zayn, tante Gigi, Cameron en ik.

One happy family.

---------------------------------------------
Dat waren best veel namen😂
X, Kim❤️