CHAPTER 17- ROAD TO CHAMPION

308 32 1
                                    

TRACER'S POV

Buti nalang ay nakatulog si Iris habang ginagamot ng doctor at nurse ang sugat niya. Tinext ko na si Tita Erin at ang kuya niya na nandito kami ngayon sa hospital. Maya maya ay darating sila.

Sana pinigilan ko nalang s'ya kanina na hindi umalis. Napahamak tuloy s'ya. Habang hawak n'ya ang Cellphone kanina ay palihim kong sinilip ang screen kayA nabasa ko ang text na natanggap niya. Sinundan ko ko s'ya ngunit nakasakay agad sya ng taxi. Medyo natagalan ako dahil kinuha ko pa ang sasakyan sa Parking lot at sobrang traffic pa. Hinanap ko pa kung saang parte sya ng campus. Nagtaka lang ako ng may narinig akong kalabog sa isang building kaya tinakbo ko 'yon at nakita ko si Iris na sinaksak sana ang mata niya ngunit naisangga n'ya ang kanyang braso kaya ang braso niya ang nasaksak.

Kinuha ko ang panyo ko sa bulsa at ipiniring 'yon sa mga mata n'ya. Baka magising nalang s'ya bigla. Alam kong may trauma s'ya sa hospital at ayokong madagdagan ang paghihirap n'ya. Habang tulog ay dinala namin s'ya sa CT scan room. Kailangang ma check ang ulo n'ya kung may damage ba ito. Pagkatapos ng CT scan ay pansamantalang dinala s'ya sa isang private room habang naghihintay sa result. Napabalikwas naman ako habang nakaupo dito may sofa ng dumating si tita Erin. Puno ng pag-aalala ang tingin nito sa anak.

"Baby." ang tanging nasambit n'ya lang habang nasa tabi ni Iris. Nakita ko ang mangingilid ng luha sa kanyang mga mata. Lumapit ako sa kanya then I tap her shoulder.

"Who did this to her? how it was happened?" sunod sunod na tanong ni tita habang ang mga mata ay nasa anak parin.

"We don't know yet tita. Nireport ko na sa police ang insedente. Nagka sprain ang kanang paa n'ya. It was too late when I got there, I saw the culprit stabbed her. Sasaksakin sana ulit s'ya pero hindi ko hinayaan pang masaktan s'ya ulit. I'm sorry tita."

"You don't need to say sorry, you still save my daugher's life. And I should be thankful to you" pilit na ngiting sabi niya habang lumingon ng panandalian sa 'kin.

"She was suffering a lot of pain since then, and until now. Her life isn't normal and as a mother it's hard to see her suffer. It's painful. Every minute of my life, all I prayed is she'll have a normal life."

I understand what she uttered, what she mean and what she feel.

"Your daughter is so special, she's strong and a kind-hearted person. You know what tita? Because despite of her painful past, she still continue live her life and she still managed to smile everyday. Even she felt weak, she only cries and sleep and when she got up, it's like nothing happened. She's aware that she's not normal, she can see souls and can talk too but in spite of that, she still have courage to help them, Although it could cause her life in danger. Sounds creepy and absurd, tita." I said while smiling.

I remember everything . She saw me and talked to me that others can't do. While my body was in state of coma my souls went anywhere until I met her, she heard my voice when I spoke. I saw how she suffer. when she's weak, I wanted to be her strenght. When she cries, I wanted to be the one who wipe her tears. When she fall asleep, my shoulder is always ready for her to lean on. When she's in darkness, I want to be her light. When she's alone, I am there hiding just to watch over her.

"You know my daughter that much?" tita Erin asked and I just nodded and says

"Yes"

Sabay kaming napatingin ni tita sa may pinto ng bumukas ito. Si Jin. Nag-aalalang tiningan nito ang kapatid na natutulog sa hospital bed, saka binaling nito ang atensyon nito sa 'kin at tiningnan ako ng masama.

"You!" galit na lumapit ito sa akin at sa 'kin saka kinwelyuhan ako.

"I told you to stay away from my sister, pinapahamak mo s'ya!!" mahina ngunit madiin ang pagkakasabi nito ng mga salita.

Death Game Series1: THE LOSTS SOULTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon