Captivated By Beauty( GayxBoy/BoyxBoy)

Chapter 4: Goodbye

AN: Yeah!!!! I'm so happy napansin ni Louis tung story na 'to sa GC namin. Kaya ang author niyo inspired. Update lang ng update ganoin!!! Para pak na pak. Hope sana nagugustuhan niyo yung kwento. Ginagawa ko naman ang best ko. First time ko lang po magsulqt ng kwento dito, actually reader lang talaga ako but then nagpiling author lang. Kaya pagpasensyahan niyo na po ang flow, grammar at errors ng kwento. Tatapusin ko muna sya then after is revising na.
Yun lang keep reading and enjoy!

By the way. Ang napakaganda nating bida. Ayun nasa media. Tignan niyo nalang.

Hihihi

~~~~~~~~~~~~~~

Louis' POV

"NOW EXPLAIN EVERYTHING!!!" sigaw sa akin ni papa. Kita ko ang matatalim nitong tingin at galit na galit nitong mukha.

"Pa, its not what you think. It was just an accident. I slipped on the floor, then the next thing happened is we accidentally kiss. We didn't mean it. Pa, please believe me." Puno ng pagsusumamo ko sa kanya. Sana maniwala sya. Sana lang.

"NOON KO PA 'TO NAPAPANSIN LOUIS HA!! BAKLA KA BA? SABIHIN MO ANG TOTOO?!!" At ayan na nga ang kinakatakutan ko. Kelangan ko na talagang umamin. Tatanggapin ko kung ano man ang susunod na mangyayari. This is me, I need to be free, I need to show the real me. This is it!

"Pa-pa... Y-yes, I'm gay. I don't know how did it happened but, I just felt that I am like this." Nagngingilid na ang mga luha sa aking mga mata at kaunti nalang ay tutulo na ito.

"NO!! THAT'S NOT TRUE. WALA AKONG BAKLANG ANAK!!! BAWIIN MO YANG SINABI MO." At dinuro-duro pa ako nito.

"Pa-pa. But that's the truth." Sana maintindihan niya ako.

"What's happening here?" Tanong ng paparating na si Mama.

"THAT!!! THAT FAGGOT!!" Galit na sigaw ni papa.

"Calm down honey. Everything will be okay." Pagpapakalma ni mama kay papa ngunit di ito tumatalab.

"Pa. I'm sorry. Sana po matanggap niyo ang pagkatao ko. Sana po tanggapin niyo parin akong anak niyo." At unti-unti na ngang tumulo ang nagbabadyang luha sa aking mga mata.

"No. Wala akong anak na bakla. Inampon ka lang naman namin. Kaya di kita ANAK!!! WALA AKONG ANAK NA BAKLA!!!" Nagulat ako sa sinabi ni papa. Totoo ba na ampon ako?

"HON!!" Pagpipigil ni mama sa mga sinasabi ni papa. Sana hindi yun totoo.

"Inampon ka lang namin nung bata ka. Iniwan ka lang ng kaibigan ng mama mo sa amin dahil di ka niya kayang buhayin!!!" Papa.

"N-no!! Di po yan totoo. M-ma!! Sabihin niyo pong nagbibiro lang si papa." Pag iyak ko kay mama. Agad naman itong lumapit sa akin at inalo ako.

"Siguro, this is the right time narin na malaman mo anak. It's true pero tinuring ka naming tunay na anak. I love you like you're my real son." Wala akong nagawa. Tanging iyak nalang ang maririnig sa akin.

"Kaya umalis ka na dito!!!" Sigaw ni pala sa akin. Sya ba hindi niya ako tinuring na tunay na anak? Kaya pala ganun nalamang siya magalit sa akin kasi... Di niya ako tunay na anak.

"Pa-pa. Parang awa niyo na po. Sana matanggap niyo parin ako. Tinuring niyo parin naman po akong tunay na anak,diba po? Pa-pa" sana di niya ako kamuhiaan. Sana matanggap na niya ako.
"Opo Bakla po ako, pero di po ako bakla lang. May maipagmamalaki po ako. Bigyan niyo po ako ng chance para patunayan na hindi po ako kahiya-hiya sa pamilya niyo. Parang awa niyo na po" pagsusumamo ko kay papa, ngunit wala parin akong makitang awa dito.

"WALA AKONG ANAK NA BAKLA!!!" Yan ang malakas na sigaw ni papa pagkatapos kong aminin na ako'y isang bakla.

"Pa-papa, yun po ang nararamdaman ko. Yun po talaga ako, sana matanggap niyo po ako." Pagmamakawa ko kay papa, umaasa na sana ay matanggap niya ako.