Broken❤️ || ✔ ||

~ Πεθερικά (Μέρος Α) ~

~Ράνια~

Αρχές Ιουλίου 2006 [Τέλος Πανελληνίων πριν το Πρώτο έτος]

"Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδράσες έτσι..." μου είπε θυμωμένος. "Είμαστε μαζί ένα χρόνο τώρα. Και στην τελική δεν καταλαβαίνω γιατί θες να μην τους το πούμε... Δεν είναι ότι δεν τους ξέρεις... Τους ξέρεις από τότε που σε γνώρισα. Πόσα; Έντεκα; Δώδεκα χρόνια τώρα;" με ρώτησε απελπισμένος.

"Ναι αλλά δεν είναι το ίδιο με ξέρουν ως η Κολλητή σου όχι η Κοπέλα σου!" του υπενθύμισα ταραγμένη από το ξαφνικό του ξέσπασμα.

"Και ποιος ευθύνεται γι' αυτο;;;" με ρώτησε ενώ έκανε έντονες κινήσεις με τα χέρια του στον αέρα και πισωπάτησα ξεφυσώντας ταραγμένη.

"Στράτο με ξέρεις... Ξέρεις πως αντιδρώ στην πίεση και αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει!" του επισήμανα.

"Δε σου αρέσει;! Να σου πω εγώ τι δεν μου αρέσει... Δε μου αρέσει που δεν βγάζουμε φωτογραφίες όπως παλιά!!! Δε μου αρέσει που δεν θες να σου κρατάω το χέρι σε δημόσιους χώρους, επειδή φοβάσαι μη μας δουν. Δεν μου αρέσει που δεν το ξέρει ο Μάριος και οι γονείς σου. Μα πάνω απ' όλα δεν μου αρέσει που νιώθω πως ντρέπεσαι για μένα!!!" μου φώναξε εκτός ορίων και τα λόγια του με κεραυνοβόλησαν. Αλήθεια νόμιζε πως ντρεπόμουν για αυτόν;

"Δε ντρέπομαι για σένα!" τον διαβεβαίωσα αλλά με κοίταξε δύσπιστα. Αμφέβαλλε, αμφέβαλλε για μένα... "Στράτο με ξέρεις γαμώτο! Δε μπορώ! Νιώθω πως βιάζεσαι, τρέχεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ' έναν δρόμο μεαπότομες στροφές και γκρεμούς!" ψέλλισα ενώ η ένταση της φωνής μου είχε ανέβει και η καρδιά μου χτύπαγε σε ακανόνιστους ρυθμούς. "Νίωθω ότι το πας σοβαρά, όχι γάμους και βλακείες ξέρεις τι εννοώ, ενώ σου εξήγησα πως δεν είμαι καλη στις σχέσεις... Το ξέρεις και το ξέρω!" του θύμησα και ανάσανα απότομα.

"Γαμώτο σου Ράνια! Τι είναι αυτό;" με ρώτησε δείχνοντάς μας με το δείκτη του χεριού του. "Τι είναι;" Ρώτησε πιο δυνατά ενώ τα μάγουλά του είχαν αρχίσει να αποκτούν μια ροδαλή απόχρωση από τον θυμό. "Πες μου γαμώτο! Τι είμαι για σένα;" με ρώτησε ποιο έντονα. "Είμαι ένα διάλλειμμα; Είμαι ένας φίλος; Είμαι ένα τίποτα; Είμαι το παιχνίδι σου; Τι είμαι; " με ρώτησε αγανακτησμένος και από την ένταση λύγισα και τα λόγια βγήκαν τα σκεφτώ.

"Δεν ξέρω!!!" του φώναξα και κάλυψα τα χείλη μου με την παλάμη μου, όταν κατάλαβα τι είχα πει. Με κοίταξε σαν πληγωμένο θήραμα και η καρδιά μου σφίχτηκε, η ανάσα μου έγινε αδύναμη και ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Δεν το εννούσα όπως ακούστηκε... Απλώς-απλώς ένιωθα πως τα συναισθήματά μου για εκείνον γίνονταν πιο σοβαρά και τρόμαζα. Κοιταζόμασταν για κάποια δευτερόλεπτα μέχρις ότου πήρε τα κλειδιά και έφυγε.