Broken❤️ || ✔ ||

~Κατι σαν τσιμπημα 👣~

Γειααααααααααα για αρχή θέλω 200 σχόλια ανεξαρτήτως αστερακίων...💋

****************************************

Δεκέμβριος 2017

Ρεβεγιόν Χριστουγέννων στο κέντρο της πόλης

"Μαμά με ζάλισες..." ξεφύσησα αγανακτισμένος αλλά σώπασα απότομα όταν είδα στην αρχή της σκάλας την Ράνια με... δεν μπορεί... ήταν με τον φλώρο! Τρεις μήνες τώρα δεν είχε δώσει σημεία ζωής και μου σκάει ξαφνικά μύτη μαζί με αυτόν! Έσφιξα απότομα το μαχαιροπίρουνο και συνέχισα να την παρατηρώ.

Μου φαινόταν κάπως διαφορετική... Το πρόσωπό της ήταν πιο φωτεινό και τα χαρακτηριστικά της μου μετέδιδαν ένα είδος ζωντάνιας. Το στήθος της μου φαινόταν πιο στητό και οι μέση της... Ξαφνικά ήταν λες και απέκτησε πιο έντονες καμπύλες, πιο θυληκές. Το βλέμμα μου στάθηκε για λίγο στην κοιλιά της, νομίζω πως κάτι είχε αλλάξει εκεί... σα να πάχυνε.

"Στράτο μα επιτέλους τι στο καλό κοιτάς;!" άκουσα την μητέρα μου να μου λέει και την αισθάνθηκα να κοιτά προς το μέρος που κοίταζα και εγώ. "Χμ η Ράνια..." είπε ειρωνικά, της έριξε ένα βλέμμα αποδοκιμασίας και την αγριοκοίταξα. Αυτό το πράγμα που δεν την συμπαθούσαν μπορούσε να με τρελάνει και δεν καταλάβαινα και το γιατί. Μια χαρά ήταν, εγώ της έκανα την ζωή δύσκολη... εγώ δεν της άξιζα. "Πάχυνε..." είπε λίγο αργότερα και ξεφύσησα.

"Σταμάτα επιτέλους! Όλο κριτική είσαι... Λες και εσύ είσαι καλύτερη!" την επέπληξα και μπορεί να την ενόχλησαν τα λόγια μου αλλά δεν αντεχόταν...

Τους είδα να κάθονται στο διπλανό τραπέζι και να μιλάνε, να γελάνε και ήθελα να αρπάξω τον φλώρο και να τον πετάξω από το μπαλκόνι... Την είδα να σηκώνεται κάποια στιγμή και να κατευθύνεται προς την τουαλέτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη την ακολούθησα, έπρεπε να της μιλήσω, να την αγγίξω, μου έλειπε.

Μπήκα μέσα προσέχοντας να μην κάνω θόρυβο και την είδα να δροσίζει τα χέρια της, έπειτα το πρόσωπό της και τέλος να βάζει νερό στο λαιμό της, και τότε με είδε από την αντανάκλαση του καθρέφτη.

"Εδώ είναι οι γυναικές..." μου είπε σκληρά και επιτακτικά, αλλά δεν θα την άφηνα να με πτοήσει, ήταν απλώς μια πληγωμένη γυναίκα.

"Αδιαφορώ." της απάντησα κάνοντας ένα βήμα προς τα μπρος αλλά με το πρώτο πισωπάτημά της σταμάτησα. Απομακρυνόταν πάλι από εμένα... Κλεινόταν πάλι στον εαυτό της και δεν το ήθελα, προτιμούσα να μου φωνάξει, να πει κάτι, να με χτυπήσει... ακόμη και αυτό θα το προτιμούσα από την σιωπή της και το παγερό της βλέμμα. Οτιδήποτε ήταν καλύτερο από αυτό, έτσι προτίμησα να περάσω στην αντεπίθεση, ""Εγώ μπορεί να χρειάστηκα έναν μήνα..." σχεδόν ψιθύρησα, "αλλά ούτε εσύ είσαι καλύτερη... Τρεις μήνες μετά και ήρθες να μου τρίψεις στην μούρη την σχέση σου με τον φλωράκο." συνέχισα θυμωμένος που τόσο απλά αφέθηκε στον φλώρο.