Broken❤️ || ✔ ||

~Μη σταματάς... 🔞 ~

To κεφάλαιο περιέχει άκρως περιγραφική σκηνή άνω τον 18 διαβάζετε με δική σας ευθύνη ανώμαλες κάμπιες...😈

Θέλω 150 σχόλια και 20 αστεράκια 😈

Μ' αγαπάτε I know...😇

************************************************

~Ράνια~

Σεπτέμβριος 2017

Στριφογύρισα λίγο στο κρεβάτι καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό μου θύμιζε αυτή η μυρωδιά που τρυπούσε τα ρουθούνια μου τόση ώρα. Άνοιξα τα μάτια μου κατσουφιασμένη που ξύπνησα και διαπίστωσα πως ο μεσημεριανός ήλιος είχε σχεδόν πέσει.

"Ξύπνησες..." τον άκουσα να μου λέει και γύρισα για να τον δω. Ανασηκώθηκα έτσι ώστε να στηρίζομαι στον έναν αγκώνα μου και τον είδα να ακουμπά στην κάσα της πόρτας.

"Τι μαγειρεύεις τόση ώρα μου έχει σπάσει τα ρουθούνια..." τον ρώτησα και προσπάθησα να καταλάβω οσφρίζοντας τον αέρα για ακόμη μια φορά, αλλά τίποτα, πάντως μύριζε πολύ ωραία.

"Θα δεις σε λίγο. Πως είσαι;" μου έκανε νόημα προς τα πόδια, τα οποία είχα σχεδόν ξεχάσει.

"Σα να μην τα χτύπησα ποτέ..." του ομολόγησα σηκώνοντας τους ώμους μου.

"Ωραία. Και ο πυρετός έπεσε, μια χαρά θα είσαι..." μου είπε και χαμογέλασα. Μου άρεσε να με φροντίζει, ήταν τόσο τρυφερός που με έκανε και έλιωνα. "Το έχεις ακόμη πάντως..." μονολόγησε λίγο αργότερα και προσπάθησα να καταλάβω τι εννοούσε αλλά τίποτα.

"Ποιο;" τον ρώτησα.

"Αυτό το να κάνεις σα μωρό με τους γιατρούς." μου είπε γελώντας, άρπαξα ένα μικρό μαξιλαράκι και του το πέταξα. "Βρε άντε από εκεί, που κάνω εγώ σαν μωρό. Απλώς τους φοβάμαι λιγάκι." του είπα μισογελώντας.

"Καλά ότι πεις." μου είπε γελώντας. "Επιστρέφω σε λίγο με το φαί." είπε ενώ έφυγε.

Άκουσα μετά από λίγο πολλά μπολ και νομίζω κατσαρόλες να πέφτουν και γέλασα, "Ζεις;;;" του φώναξα γελώντας και δεν μου απάντησε αλλά τον άκουσα να ανεβαίνει τις σκάλες αλλά μόλις έφτασε στο δωμάτιο δεν κρατούσε κανέναν δίσκο. "Έι το φαί μου;;;" κλαψούρισα και γέλασε.

Με πλησίασε και έβγαλε ένα πανί πιάτων και το έφερε μπροστά μου. "Εντάξει αν είναι να με σκοτώσεις άσε με τουλάχιστον να πάω χορτάτη..."