Broken❤️ || ✔ ||

~ Το πρώτο φιλί ~

~Στράτος~

Σεπτέμβριος 2017

Άμα σε πετάξω έξω από το μαγαζί θα σου πω εγώ συνάδελφος! Φλώρε. Ε Φλώρε! Που δειπνήζεις με το μωρό μου, το οποίο θυμήστε μου να πνίξω αργότερα... "Ναι δεν έχουμε συστηθεί Στράτος. Στράτος Χατζής." ο εφιάλτης σου και ο δολοφόνος της κυρίας από δίπλα. Συνέχισα να τους αγριοκοιτάζω ενώ αναρωτιόμουν γιατί η Ράνια συνεχιζε να του μιλάει.

Την άκουσα να ξεροήχει ενώ σηκώθηκε και αυτή από την θέση της, "Στράτο η παρέα σου μήπως θα σε περιμένει;" ρώτησε δειλά και ένιωθα έτοιμος να εκραγώ. Εμ βγαίνει ραντεβουδάκια με τον φλώρο εμ προσπαθεί και να με διώξει. Δε στα 'παν καλά γλυκιά μου. "Όχι έχω ακόμη χρόνο." άρπαξα μια καρέκλα από το διπλανό τραπέζι και μπαστακώθηκα δίπλα τους. "Δε μου είπες βρε Πετράκι πως γνώρισες τη Ράνια μου;" τον ρώτησα και του βάρεσα πάντα φιλικά την πλατούλα, τονίζοντας το 'μου'. Τώρα να σε δω...

"Με έσωσε από πνιγμό..." τον πρόλαβε η Ράνια.

"Αλήθεια;" ρώτησα ειρωνικά τον φλώρο και τον είδα να ταράζεται... "Εγώ αλλιώς τα θυμάμαι."

Ο σερβιτόρος μας διέκοψε υπενθυμήζοντάς μου πως το ραντεβού μου με περιμένει. "Εμένα με συχωρείτε. Ράνια θα μιλήσουμε αύριο, στις έντεκα θα περάσω από το σπίτι σου. Πέτρο ελπίζω να μην σε ξαναδώ." του είπα και εξαφανίστηκα αποκομίζοντας τις ξαφνιασμένες τους εκφράσεις.

~Ράνια~

"Πέτρο ελπίζω να μην σε ξαναδώ." τον άκουσα να λέει και το σαγόνι μου έφτασε στο πάτωμα. Δεν πρόλαβα να πω τίποτα είχε φύγει και είχε ήδη καθίσει σ' ένα τραπέζι στο οποίο τον περίμενε μια κοκκινομάλλα. Ξαναγύρισα προς τον Πέτρο που είχε μείνει ξαφνιασμένος από την στάση του Στράτου και προσγειώθηκα, "Μην τον παρεξηγείς είναι λίγο παράξενος." προσπάθησα ανεπιτυχώς να τα μπαλώσω, αλλά κάποια λόγια του στρωβήλιζαν ακόμη τσο μυαλό μου. "Τι εννοούσε ότι θυμάται αλλιώς την γνωριμία μας;" τον ρώτησα καχύποπτα.

"Δεν είναι το μέρος για να το συζητήσουμε..." ψέλλισε μπερδεύοντας αρκετές φορές τα λόγια του.

"Εγώ νομίζω πως είναι!" επέμεινα, δε μου άρεσε να νιώθω στην απ' έξω, και το θέμα με αφορούσε.

"Ράνια..." προσπάθησε να με μεταπείσει αλλά στο βάθος είδα την κοκκινομάλλα τα είναι άκρως διαχυτική με τον Στράτο, σε σημείο να έχει κολλήσει σαν βδέλλα δίπλα του και να χαϊδεύει τον μηρό του. "Με συχωρείς λίγο." είπα βιαστικά στον Πέτρο ενώ πήγα να σηκωθώ.