Broken❤️ || ✔ ||

~ Η Αναστασία~

Θέλω 231 σχόλια ανεξαρτήτως αστερακίων -αν μπορω να πω πως υπάρχει τέτοια λέξη-😎

Ξέρω έβαλα πολλά σχόλια 😁αυτή την φορά αλλά θέλω την γνώμη σας πραγματικά σ' αυτό το κεφάλαιο περισσότερο από κάθε άλλη φορά...😘

*******************************************

~Ράνια~

Σεπτέμβριος 2017

"Λοιπόν πες μου για την κοπέλα που σου κίνησε τόσο το ενδιαφέρον ώστε να με χωρίσεις..." είπα ενώ προσπάθησα να διατηρήσω την φωνή μου σταθερή.

"Σου είπα πως με την κοπέλα δεν έγινε τίποτα όσο είμασταν μαζί."

"Ποια ήταν;" Λοιπόν ίσως να φαίνομαι σαν κάποια ζηλιάρα γυναικούλα αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι κάτι που χρειάζομαι.

"Μη βασανίζεσαι για κάτι που ανήκει στο παρελθόν."

"Στράτο πες μου. Θέλω να μάθω αλλιώς η περιέργεια θα με τρώει καθημερινά." διατήρησα την φωνή μου άχρωμη κοιτώντας τον ψυχρά. Αν ήθελα να μην καταρεύσω έπρεπε να κλεισώ στον εαυτό μου μέχρι το τέλος της συζήτησης.

"Η Αναστασία." ψιθύρισε και σάστισα. Έκανα ένα απότομο βήμα προς τα πίσω και μόρφασα, έκανε να με αγγίξει αλλά τον σταμάτησα τοποθετώντας τα χέρια μου σε μια ανίσχυρη άμυνα. Όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ αυτό ήταν κάτι που σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένη να διαχειριστώ. Τα λόγια του στριφογύριζαν στο μυαλό μου πότε χλευαστικά, πότε ταπεινωτικά και πότε ειρωνικά, που ποτέ δεν το παρατήρησα. Θεέ μου τόσο καιρό ο λόγος ήταν κάτω από την μύτη μου. Η Αναστασία... ψιθύρισα και ένιωσα λες και όλος μου ο κόσμος κατέρρεε, αυτό πονούσε πιο πολύ από το να μην ξέρω. Την ήξερα, ήταν η κολλητή μου το άτομο που εμπιστευόμουν πιο πολύ κι από τον αδερφό μου...

Βαθιά ανάσα είσαι πιο δυνατή από αυτό Ράνια. Όρθωσα το ανάστημά μου και τον κοίταξα στα μάτια, "Πόσο καιρό μετά..." τον ρώτησα κι ας ήξερα πως θα πληγωνόμουν περισσότερο.

"Ένα μήνα." Ώστε ένα μήνα χρειάστηκε για να με προδώσει με την κολλητή μου. Μόνο ένα μήνα... Ένιωσα να μου κόβετε το οξυγόνο λες και κάποιος με είχε κλείσει σ' ένα μικρό κουτάκι και δεν είχα από που να πάρω αέρα. Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες ο Στράτος με άγγιξε στην πλάτη και απομακρύνθηκα "Για πό-σο... πό-σο και-ρό εσ-είς..." ψέλλισα μέσα από τις ακανόνιστες ανάσες μου, ώσπου κατάφερα να τις ελέγξω.