Broken❤️ || ✔ ||

~Στρατο φοβαμαι...~

Δεκέμβριος 2017

«Μόνο για απόψε...» επανέλαβα τα λόγια του και ύστερα ένωσα τα χείλη μας, φυλακίζοντας την στιγμή.

Τυλίχθηκα πιο σφιχτά γύρω από την αγκαλιά του και μύρισα το άρωμά του, ενώ τα χέρια μου τον έσφιγγαν πιο πολύ πάνω μου γιατί φοβόμουν πως θα τον έχανα.

«Ράνια...» ψιθύρισε κοντά στο αφτί μου και ανατρίχιασα.

Απομακρύνθηκα ελάχιστα από κοντά του, αρκετά όμως για να έχουμε οπτική επαφή. Το χέρι του χάραξε μια πορεία στην ραχοκοκαλιά μου ενώ το βλέμμα του σκοτείνιασε. Κάτι προσπαθούσε να μου πει αλλά δεν ήξερε πως ή μάλλον φοβόταν...

«Θα μου το έλεγες;» με ρώτησε λίγο αργότερα και το χέρι του στάθηκε στην κοιλίτσα μου.

Αν θα του το έλεγα; Αμφέβαλε; Μα ήταν ο πατέρας! Ναι εντάξει μπορεί να έφυγα και να του στέρησα τρεις μήνες αλλά ήμουν πληγωμένη και φοβισμένη. Όμως αν του το έλεγα, και βέβαια θα του το έλεγα, δεν ήμουν τόσο άκαρδη για να τον χωρίσω από το παιδί του. Τα πράσινα μάτια του εξακολουθούσαν να περιμένουν μια απάντηση, αλλά δεν ξέρω ήταν λες και δε μπορούσαν να βγουν οι λέξεις από τα χείλη μου.

Η συνειδητοποίηση με βάρεσε κατακούτελα. Νόμιζα πως θα του το έλεγα αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σίγουρη μετά τις αποκαλύψεις και υπήρχαν ακόμη τόσα που δεν ήξερε και ούτε ξέρω πόσα άλλα μου κρύβει. Γαμώτο, είχαμε χάσει την εμπιστοσύνη μας... Δεν ήμουν μόνο εγώ που αμφέβαλλα για εκείνον αλλά και εκείνος για εμένα. Μα το χειρότερο ήταν πως δε μπορούσα να τον καθησυχάσω γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα.

Η αλήθεια είναι πως αν δεν συνέβαινε εκείνο το απαίσιο περιστατικό χθες δεν ξέρω πόσο χρόνο θα χρειαζόμουν για να του το πω.

«Λοιπόν;» με ρώτησε βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου και τα μάτια του διείσδυσαν στην ψυχή μου.

«Νομίζω πως ναι...» είπα εν τέλει, αφού δεν μπορούσα να βρω άλλες λέξεις.

«Νομίζεις;» με ρώτησε ξαφνιασμένος και απομακρύνθηκε από κοντά μου.

Σηκώθηκα και εγώ από το κρεβάτι μιμούμενη της κίνηση του και αποχαιρετώντας το παιχνιδιάρικο πρωινό που είχαμε. Πλέον θα τσακωνόμασταν... Ξεφύσησα δισανασχετησμένη από την τροπή της συζήτησης και περίμενα να ακούσω τις φωνές του.

Όμως με ξάφνιασε... Επέλεξε να σβήσει την απόσταση μεταξύ μας και να τυλίξει τα χέρια του στην μέση μου. «Ράνια... Τα έχουμε κάνει μαντάρα...» μου είπε και γέλασα με το ύφος του, το έλεγε λες και ήταν κρατικό μυστικό, μόνο τα δελτία δεν το είχαν βγάλει στη φόρα. «Όμως πρέπει να βρούμε μια λύση γι' αυτή εδώ την μπουρμπουλήθρα.» μου ψιθύρισε και τα βλέφαρά μου έκλεισαν στη γλυκιά φωνή του. Ένιωσα το άγγιγμά του στην κοιλίτσα μου και έπειτα κάτι σαν τσιμπηματάκι. Μου φαίνεται πως και το μωράκι έχει ερωτευτεί τον μπαμπά...