Okuyucu x Anime Karakterleri

Armin Arlert

"(Adın) gitmen gerekiyor. Burada daha fazla kalırsan devler seni bulacaklar."
"Hayır. Seni taşıyabilirim. Seni bir at arabasına götürebilirsem seni iyileştirebilirler. Sadece-"
"Beni dinlemiyorsun. Yüzüme bak ve beni dinle. Bir kolum yenildi ve düşerken bir sürü kemiğim kırıldı. Kaybettiğim kana ve etraftaki devlerin sayısına rağmen beni kurtarabilsen bile Araştırma Birliği'ndeki görevime dönemeyeceğim ve tüm günümü evde hiçbir şey yapmadan oturup senin ölüp ölmediğini düşünerek geçireceğim. Bana bunu yapma. Lütfen git. Birliğinin gerisinde kalıyorsun."
"SENİ BURADA BIRAKAMAM!"
"AMA BIRAKMAK ZORUNDASIN! SEN HAYATTA KALACAKSIN!"
"SEN OLMADAN-"

Arkamdan bir devin ayak seslerini duydum.
"KOŞ!" diye bağırdı.
Belimdeki kabloyu uzaktaki bir ağaca sapladım. Anında havaladım ve ileri savruldum. Kabloyu daha uzaktaki başka bir ağaca sapladıktan sonra arkamı döndüm. 3 Metrelik bir dev onu eline almıştı. Yüz ifadesini göremeyecek kadar uzaklaşmıştım.

Kabusumdan aniden uyandım. Ağlıyordum. Bütün gün o anı tekrar tekrar düşünmüştüm ama bu kadar gerçekçi bir şekilde yaşamak tamamen farklı bir düzeydeydi. Gözyaşlarımı sildim ama durmuyorlardı. Ağlarken uyuyakaldığımdan biteceklerini sanmıştım.

Yataktan kalktım. Tekrardan aynı rüyayı görmek istemediğimden ve büyük ihtimalle zaten uyuyamayacağımdan yatakta kalmamın bir anlamı yoktu. En azından biraz dolaşabilirdim.

Yürürken aklımı gereksiz düşüncelerle dağıtmaya çalıştım. Acaba güneşin doğuşuna ne kadar vardı? Mutfaktaki masa hangi ağaçtan yapılmıştır? Gaz tüplerimize tam olarak ne kadar gaz koyuyorlar? Araştırma Birliklerine şu ana kadar kaç kişi katılmıştır? Ne kadarı ölmüştür? Ayrılan var mıdır? Bugün kimler canlı döndü? Armin iyi mi? Kimler nasıl yaralandı? Oradan kaçmamış olsam kurtulabilir miydi?

Ne olduğunu bilmeden aklım yine beni aynı yere yönlendirdi. O anı düşünmeden duramıyordum. Onu düşünmeden duramıyordum.

Bir kere daha ağlamaya başladım. Bu gözyaşları ne zaman tükenecekti. Dizlerim beni desteklemeyi bıraktı ve yere düştüm. Dizlerim acıyordu.
"(Adın)?"
Kafamı kaldırdım. Karşımda Armin duruyordu. Ağladığımı fark edince ilk önce şaşırdı ama ondan sonra sevecan bir ifade takınıp yanıma oturdu.

"Onu düşünüyorsun değil mi?"
Ona döndüm.
"Ben de arkadaşımı kaybetmiştim. Ya da en azından kaybettiğimi sanmıştım. Daha sonra bir dev olarak geri döndü. O hikayeyi biliyorsun."
Kıkırdadı. Çok güzel gülüyordu.
"Demek istediğim arkadaşını kaybetme hissini biliyorum. Hatta sen benden daha iyisin. Ben orada oturup bir devin beni yemesini beklemiştim."
"Evet korktuğum için onu orada bırakmam ve kendimi kurtarmam çok güzel." Ne dediğimi düşünmeden konuştum. Suçluluk beni kontrol altına alıyordu.

"Kendini suçlama. Onu sen öldürmedin. Onun istediğini yapıp ikinizin birlikte ölmesi yerine sen hayatta kaldın."
"Nereden biliyorsun? Onu da kurtaramayacağımı nerden biliyorsun? Eren senin için kendini feda ettiğinde onun da bir bacağı yoktu ama sen de kendini suçladın. Ama senin aksine benim arkadaşım geri dönmüyor!" Ona bunu demek istememiştim! Kendime çok kızgınım ama Armin'e patlamamalıydım. Bana destek olmaya çalışıyordu.
Armin sustu. Bana çok uzun gelen bir süre boyunca sessizce birbirimize baktık. Ne diyeceğimi bilemediğimden konuşamyordum.

"Özür dilerim (Adın). Seni nasıl teselli edeceğimi bilmiyorum ama yine de konuşmaya atladım. Seni üzgün görmek istemiyorum ve galiba sana bir şey olmadığı için hissettiğim mutluluk onun artık burada olmadığı için duyduğum üzüntünün önüne geçti. Hissettiklerini düşünmeden konuştum." Ben özür dileyemeden o özür dilemişti. Ama bu cümleler...
"Armin be-"
Kollarını etrafıma sardı.
"Şu an bir şey söylemek zorunda değilsin! Aklında zaten çok fazla düşünce var! Tek istediğim yanında olduğumu bilmen!"
O sırada düşünmeyi bıraktım. Yeterince yorulmuştum. O yüzden sadece istediğim şeyi yaptım. Ben de ona sarıldım.

Uhhh... Geri döndüm? Bu bölüm atmadığım en uzun süreydi. Telafi edecek kadar güzel bir bölüm değil ama. Ana ikiliden kimseyi öldürmek istemedim ama bu SnK o yüzden birileri öldü. Bi de eski bölümlere baktım da çok kötüler. Bunun daha iyi olduğunu söylemiyorum ama yazmaya daha fazla ilgi duymaya başladım ve giderek gelişeceğimi düşünüyorum.