Chapter 57

73.7K 1.8K 660
                                    

Chapter 57: Month passed, everybody changed.

 

[Luhan]

 

“Lu, are you okay?” Trinity asked. It’s been a month since I left my hometown, since I left my friends, since I left Daney.

I nodded, her eyes brighten a little. She smiled at me. We continued walking in a park. Everybody here is smiling. I tried to smile too but that just made me look desperate. I can’t be happy; at least I know I’m being honest.

Oo, alam ko. Kasalanan ko. Totoo naman e. Iniwan ko si Daney, ang babaeng minamahal ko para sa taong minahal ko. Marahil wala na akong mabalikang kaibigan paguwi ko. Marahil ay ngayon pinagaaralan na nilang kalimutan ako. Kasi tanga ako, hindi ko siya kayang tanggihan.

“Lu? What are you thinking?” I looked at her fresh face. Like, she doesn’t have cancer at all. Mukhang hindi niya iniinda ang sakit, kasi kung iisipan niya pa ito lalo lang lalala. She learned to value time.

“Nothing.” I whispered but I looked away.

“Do you miss them?” I looked at her and nodded. Her eyes became gloomy again, she looked down and cupped her chest. I furrowed my brow.

“Are you okay?” I asked. She looked up then I found out that she’s breathing heavily again! I gave her the inhaler and brought her home immediately.

“Bakit ba ayaw mong magpaopera?” I asked her.

“Kasi, hindi ko pa kailangan Lu. Saka na siguro kapag mamamatay na ako.  Andito ka sa tabi ko, that’s enough for me to fight back. Thanks for choosing me Lu. Thank You.” She smiled at me sincerely, but I can barely look at her face. Para akong binomba ng mga sinabi niya. She’s right, I chose her. I chose her over Daney. Pero shit! Sa tuwing titingnan ko si Trinity wala! Wala na akong nararamdaman!

 

[Cyan]

 

“Ma! Ma! Tulungan mo ako! Ang sakit! Ang sakit sakit na, Ma! Aargh!” Dali-dali akong tumakbo papunta sa kwarto ni Daney. Nakalock iyon kaya hindi kaagad ako pumasok. Nalu-luha luhang tumakbo papunta sa lugar ko si Tita, ang mama ni Daney at nanginginig na binuksan ang pintuan ng kwarto ni Daney.

Pagkabukas ay bumugad sa amin si Daney na nakaluhod at sinsabunutan ang sarili. Basang-basa na ang pajama nito dahil sa sarili niyang luha. Para siyang fetus kung maghalukipkip dahil sa sobrang sakit na nararamdaman.

Never Been Your Fangirl- PUBLISHEDTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon