မာနဆမ္​း​ေသာ ခ်စ္​ခရီးလမ္​း (မာနဆမ်းသော ချစ်ခရီးလမ်း / Complete)

Part 1(U+Z)

31.7.2017

(အခန်း ၁)

တိတ်​ဆိတ်​မှုခြောက်​​သွေ့မှုတို့ကြီးစိုး​နေ​ပေမဲ့..ယောက်​ယက်​ခတ်​ခြင်းများပါဝင်​​ရောစပ်​​နေ​သည့်နေရာ ။ ကျယ်ပြန့်သော...ဝမ်းနည်းမှုများကိုထွေးပိုက်​ထား​သော အသိုင်းအဝန်း(သို့)အ​ဆောက်​အဦး ။
​ နွေအကုန်​မိုးကူး​သောရာသီအချိန်​အခါသည်​ ပူပြင်း၍အုံ့ဆိုင်းနေ၏ ။ လေပူတစ်​ဖြူးဖြူး​ကြောင့် သစ်​ရွက်​က​လေးများလှုပ်​ခါသွားလေသည်​။မြို့တွင်းမဟုတ်​သည်​မို့ ​..လေရဲ့ဝှေ့တိုက်မှုနှင့်ထိ​တွေ့ခွင့်ရ၏။
BMW 335d အနီရောင်စိုစိုကား​လေးထဲမှ ဆင်းသက်​လာသူရဲ့ ​ခြေလှမ်းတို့သည်​..ထိုအ​ဆောက်​အဦးထဲသို့ ဖြောင့်တန်းစွာလှမ်းဝင်​​နေပြီဖြစ်​သည်​။
အဆောက်အဦး၏အဝင်​နှင့်ကွဲပြားသွားသည်​မှာ အသံပင်​ဖြစ်​သည်​။ ကျယ်​​လောင်​​သောအသံများပေါ်ထွက်​​နေသည်​မဟုတ်​​ပေမဲ့... ခပ်​တိုးတိုးအသံများစုစည်းမှုမှာ တိုးတိတ်​၍တော့မ​နေ။ ဤ​နေရာနှင့်ကျွန်​​တော်​သည်..မစိမ်းပါ။ ခြေလှမ်းတို့နှေး​နေရခြင်းမှာ လူသားတစ်​​ယောက်​၏စာနာစိတ်​​ကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ငါသာဆိုလျှင်​..ငါ့မိသားစုသာဆိုလျှင်​ဟူ​သောစာနာစိတ်​​သည်​ ထိုသူများအားပို၍ကရုဏာသက်​​စေ၏။ ဤနေရာသည်...
' စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံကြီး '
"​ဒေါက်​တာက မန္တ​လေးက​နော်​.."
တည်​ငြိမ်​​သော​နေထိုင်​​ပုံ​ကြောင့် အေးငြိမ်းနေသည့်ဆေးရုံအုပ်​ကြီး၏အ​မေးစကား..။ အခန်းတစ်​ဝိုက်​သို့မသိမသာ​ဖြင့်လေ့လာ​နေ​သော ကျွန်​​တော့်အကြည့်တို့ကို ဆရာကြီးထံပုံချရတော့၏။
"ဟုတ်​ပါတယ်​ခင်​ဗျာ.."
"မန္တ​လေးသားလားကွဲ့ .."
"မဟုတ်​ဘူးဆရာ ။ ရန်​ကုန်​ဇာတိပါ..."
"​ဩော်..မင်းပုံစံကအသားညိုညို​ဆိုတော့ ဆရာက အညာသားထင်​​နေတာ..."
ဆရာကြီးသည်​ သူ့အ​တွေးကိုရယ်​ရယ်​​မော​မောဖြင့် ​ပြန်ပြော​လေသည်​ ။
"အညာသားဆိုလည်းရပါတယ်​ဗျာ။ မြန်​မာသီချင်းကြီး​တွေထဲမှာ အညာ​မြေကိုလှလှပပ​ဖော်​ပြသလို အညာသူအညာသားတွေကိုလည်း ရိုးရိုးသားသားပုံဖော်​ပြထား​တော့ ကျွန်​​တော်​အညာသားဖြစ်​ရမှာမနစ်​နာပါဘူး ဆရာ.."
"​ဟေ..မင်း အဲ့ဒီမှာပဲ လူလည်​ကျတဲ့ရန်​ကုန်​သားစရိုက်​​ပေါ်လာပြီကွ။ဟားဟား.. "
ပွင့်လင်းပျူငှာပြီး ဂုဏ်မဝင့်တတ်သောဆရာကြီးမှာ..ကျွန်​​တော်​ကြားထားဖူးသလို သ​ဘော​ကောင်းမ​နော​ကောင်းပင်ဖြစ်​​လေသည်​။
"အားနာ​ပေမဲ့ကွာ အားနာနာနဲ့ပဲ..ဘယ်​​နေ့ အလုပ်​စဝင်​မလဲလို့မေးပါရစေ ။ခရီးပန်းနေမှာကိုသိ​ပေမဲ့...အခု ဆေးရုံမှာဆရာဝန်​အ​ရေအတွက်​ကလုံ​လောက်​မှုမရှိဘူး ။ လူနာ​တွေက ​နေရာစုံက​နေ​တိုး​လာ​တော့..လူနာနဲ့ဆရာဝန်​ အင်​အားမမျှသလိုဖြစ်​​နေတယ်​ ။"
"ဟုတ်​ကဲ့ ​လေယာဉ်​ခရီးဆို​တော့မပင်ပန်းရပါဘူး ဆရာ။ ကျွန်တော်...အဆင်သင့်ဖြစ်​တာနဲ့ဂျူတီစဝင်​မှာပါ။"
"​အေး ကောင်းတယ်​ကွာ...​​ကျေးဇူးတင်.."
"ဒေါက်​ ဒေါက်​ ..''
ဆရာကြီးရဲ့စကားစကိုဖြတ်​တောက်လိုက်​​သည့်တံခါးခေါက်သံကြောင့် ဆရာကြီးရဲ့အာရုံသည် တံခါးဆီသို့ရောက်သွား၏ ။
"​​အေး၊ ဝင်​ခဲ့လေ..."
ဆရာကြီးကအသံပြုသောအခါ...တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ဝင်လာသည့် သူနာပြုဆရာမ​လေးတစ်​​ယောက်​။
"ဘာဖြစ်​လို့လဲ သက်​မာ.."
ဆရာကြီးက စိုးထိတ်​စွာမေးလိုက်​သည်​။
"သူ​လေးပေါ့ ဆရာ။ ​အစာမစား ဆေးမ​သောက်​နဲ့၊ သမီးလည်းစိတ်​ညစ်​​လာပြီ။"
လူနာတစ်ယောက်ရဲ့အကြောင်းပင်ဖြစ်ရမည်။သူနာပြုက ညည်းညူ၍ပြောသည်။
"ခဏကြည့်ထိန်းထား..သက်​မာ။ သမီး အဲ့​ဒီကောင်​​လေးကို မ​​နေ့တ​နေ့ကမှစောင့်ကြည့်ရတာမဟုတ်ဘူးလေ။ဒီ​ဆေးရုံမှာ သူ့အ​ကြောင်းကိုသမီးပဲအသိဆုံး။"
"သူ​လေးခေါင်းမာတာကို ဆရာလည်းအသိပဲကို.."
သူနာပြုမှာ ဆရာကြီးကိုယ်တိုင်ထိုင်​ခုံမှထပြီး လူနာကိုလိုက်​ကြည့်စေချင်​တာထင်​သည်​။ ဆရာကြီးကို ပူဆာနေသည့်ပုံစံမှာ နွေးထွေးခြင်းရှိသည်။
"ကဲ..အဲ့ဒါဆို သမီးသွားနှင့် ၊ ဆရာလာခဲ့မယ်​။ ခဏတော့ ကြည့်ပြီးဖျောင်းဖျထား။ အဲ့​ဒီကောင်​​လေးက ငါ့စကားလည်းနား​ထောင်​တာမဟုတ်​ဘူး ။ ​ပြောမရဆိုမရပါကွယ် ။''
"ဟုတ်ကဲ့..ဆရာလာမှာဆို သမီးသွားနှင့်မယ်။ ဒါနဲ့ ဒီ​နေ့ရောက်​တဲ့ မန္တ​လေးကဒေါက်​တာထင်​တယ်​။"
သူနာပြုမ​လေးသက်​မာသည်​ တတ်ကြွစွာမတ်တပ်ထရပ်ပြီးမှ..သူမဘေးနားရှိ ဒေါက်​တာကိုရည်​ညွှန်း၍ မေးလိုက်သည်​ ။
"​ဟုတ်တယ် ။ ဒေါက်​တာ့နာမည်​က ထူးခြားပိုင်​တဲ့ ။​ဒေါက်​တာ​လိုအပ်​တာတွေ ကူညီ​ပေးလိုက်ကြဦး ။ "
ဆရာကြီးက တစ်ခါတည်းမိတ်ဆက်ပေးပြီး အမှာစကားပါခြွေလိုက်သည် ။ သက်​မာသည် ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာဟူ၍ဆရာကြီးစကားကိုနားထောင်ပြီး အ​ပြုံးဖြင့်ထွက်​သွား​လေသည်​။
"​မောင်​ထူးခြား.. "
ဆရာကြီးက ကိုယ့်နာမည်​​ခေါ်လိုက်​စဉ်​...လူကသတိအ​နေအထားဖြစ်​သွားသည်​။
"ဟုတ်​ကဲ့ ဆရာ။"
"ဆရာ မင်းကိုအကူအညီ​တောင်းချင်​တာပါ။"
"ဗျာ..ဟုတ်​ကဲ့ ။ ဘာကူညီပေးရမလဲ ဆရာ။"
"ဆရာ မင်းကိုလူနာတစ်​​ယောက်​ရဲ့ တာဝန်​ခံဆရာဝန်အဖြစ်​ထားချင်​တယ်​။ပြီးတော့ တခြားလူနာ​တွေလည်းကြည့်ပေးရမယ်ဆို​တော့ မင်းအဆင်​​ပြေပါ့မလား။ အားတော့မနာနဲ့​နော်​... မလုပ်​နိုင်​ရင်​လည်းပြော.."
လူနာ​တွေအများကြီးထဲမှ တစ်​​ယောက်​​ကိုပိုပြီးဂရုစိုက်​လိုက်​ရလို့ ပိုပင်​ပန်းရမည်မဟုတ်​ပါ။ ဆရာကြီး၏တောင်းဆိုမှုဖြစ်သည့်အပြင် ၊ အထူးလုပ်ပေးရမည့်ကိစ္စမဟုတ်သဖြင့် ကျွန်တော်လက်ခံလိုက်သည်။
"အားမနာပါနဲ့ ဆရာ။ ကျွန်​​တော်​အ​ကောင်းဆုံးကြိုးစားပါ့မယ်​။"
"ကဲ..ဒါဆို ၊ ဆရာ လူနာ​ကောင်​​လေးကိုလိုက်​ပြမယ်​။"
ထိုင်​ခုံမှဦး​ဆောင်​ထ​ပြီးထွက်​သွား​သောဆရာ့နောက်သို့ ကျွန်​​တော်​လည်းလိုက်ခဲ့ရသည်။ လမ်းတစ်​​လျှောက်​ ဆရာကြီးကိုနှုတ်​ဆက်​သူများအား ဆရာကြီးကပြန်​လည်​နှုတ်​ဆက်​​နေရင်းမှ...
"အခုသွားကြည့်မယ့်လူနာ​က သူ့ကိုယ်​သူသတ်​​နေတာပဲ။ ခန္ဓာကိုယ်​ကိုမှမသတ်​ရရင်​ စိတ်​ကိုသတ်​​နေတာ။ အသက်​ကငယ်​​သေး​တော့ တက်​လမ်းရှိတယ်​။ ဆရာက​တော့ ဒီအတိုင်းပစ်​မထားရက်​ဘူး။ အခုကတည်းကကြို​တောင်းပန်​တယ်​ကွာ အဲ့​ဒီကောင်​​လေးကိုသည်းခံပြီး သေချာဂရုစိုက်​​ပေးပါ။"
လျှောက်​လမ်းတစ်​​လျှောက်​လှမ်းလာရင်းပြော​နေ​သောဆရာ့စကားများကိုနား​ထောင်​ပြီး ထိုကောင်​​လေးဆိုသည့်လူနာကိုအ​တော်​ပင်​​တွေ့ချင်​လာမိသည်​။ ဘယ်လိုအရွယ်​၊ ဘယ်​လိုစိတ်​ဒဏ်​ရာလဲ ။
လူနာဆောင်တွေမှာ လှုပ်​ရှားမှုများဖြင့်အသက်​ဝင်​​နေ​သော​ကြောင့် အနည်းငယ်​ဆူညံ​နေ၏။ တစ်​ခန်းပြီးတစ်​ခန်း ​ကျော်​ဖြတ်​လာခဲ့ကြသည်​။ အ​ဆောင်​ (၁)နှင့် အ​ဆောင်​(၂)ကိုဆက်​ထား​သောလမ်းသွယ်ကလေး​ကို လှမ်းမြင်​​နေရသည်​။ ဟိုဘက်​အ​ဆောင်​(၂)ကိုသွားရမှာလားဟု...ကျွန်​​တော်​​တွေး​နေစဉ်မှာ ဆရာကြီးသည်​ထောင့်ဘက်အကျဆုံးအခန်းရှေ့တွင်​ရပ်​တန့်လိုက်​လေသည်​။
ထိုအခန်းနေရာသည် 'သ​ပြေကြီး'ပင်​ကြီးရဲ့အရိပ်​​ကြောင့်..လေအေးအေးနှင့် တစိမ့်စိမ့်။ ကော်ရစ်ဒါမှာချထား​သောရွက်​လှပင်​သည်​ ပန်းအိုးထဲတွင်​အ​ရောင်​စုံကြွကာစို​ပြည်နေခဲ့သည်​။
"ဒီအခန်းပဲ။ ဒေါက်တာ...လာလေ။"
ဆရာကြီးက ထူးခြားကိုဖိတ်ခေါ်ရင်း အခန်းထဲဝင်​သွားတော့သည်​။ဒေါက်တာထူးခြားပိုင်​က​တော့ အခန်းတံခါးဝမှာတင် ရပ်​တန့်မိ​နေဆဲ။ စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှကြာပြီးလေမှ..ဖြည်းသော​ခြေလှမ်းတို့နှင့် အခန်းထဲလှမ်းဝင်​လာသည်​။
နေ​ရောင်​ကျ​ရောက်​​နေ​သောပြတင်းပေါက်​တည့်တည့်တွင်​ရပ်​​နေသည့် လူငယ်​အရွယ်​ဟုထင်​ရ​သောလူတစ်​​ယောက်​ ။ နေ​ရောင်​ဟပ်​၍ သိသာစွာမမြင်​ရ​သော သူ့ပုံရိပ်​။ လေအ​ဝှေ့မှာ ထလူးလွင့်လိုက်တဲ့သူ့ဆံပင်​များ​ကြောင့် ကျွန်​​တော့်အကြည်​များမှာ သူ့ထံမှမခွာ​..။ကျွန်​​တော်​သိချင်​စိတ်ဖြစ်လာသည်​ ။တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်​လာသည်​နှင့်မွန်းကြပ်​မှုကိုခံစားရ​၏..။
ချည်​သားအကွက်​စိပ်​အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီရှည်​​ဝမ်းဆက်လေး​ကြောင့် က​လေး​လေးအလားပင်​။ ​သေးနုပ်​​သောခန္ဓာကိုယ်​အရွယ်​အစားက ပိန်​​သည်​ကို​ဖော်​ပြသည်​။သူရဲ့ ​နောက်​​ကျောကိုမြင်​​နေရရုံဖြင့်..ကျွန်​​တော်​အသက်​ရှူမမှန်​ချင်​​တော့။ တစ်​စုံတစ်​ခုနှင့် ဖိစီးခြင်းခံလိုက်​ရသလို ၊ ကျွန်​​တော့်စိတ်​​ရောကိုယ်​ပါ ထုံထိုင်းသွား​ရလေသည် ။
"ကျွန်​​တော့်ကို တစ်​​ယောက်​တည်း​နေခွင့်ပေးလို့မရဘူးလား.."
တိုးတိုးမျှထွက်​လာ​သောစကားသံသည်​ ခပ်ဝဲဝဲဖြစ်ပြီး.. အားငယ်နွမ်းလျလို့နေသည်​။
"လာလိုက်​ကြ ထွက်​လိုက်​ကြနဲ့ ။ ဒီကြားထဲတစ်​​နေကုန်​ တစ်​​နေခမ်းလည်းစောင့်​ကြည့်သေးတယ်​.."
ဂျစ်​ကန်​ကန်​​ပြောလိုက်​​သောသူ့ပုံစံသည်​ စိတ်​တင်းကြပ်​​နေ​မှုတို့ပါဝင်​သည်​။ဆရာကြီးသည်​ကောင်​​လေးအနားသို့တိုးကပ်သွားပြီး ကောင်​​လေး၏ပခုံး​တစ်ဖက်ကိုလက်ဖြင့်ဖွဖွပုတ်​၍ နှစ်သိမ့်သည်။
"သားနေ​ကောင်းရင်​ ဆရာတို့က သားကိုဒီ​နေရာက​နေ ဆင်းခွင့်ပေးမှာပါ ။ သား ကိုယ့်ကိုယ်​ကိုအန္တရာယ်မပေးတဲ့​နေ့က သားနေ​ကောင်းတဲ့​နေ့ပဲ။"
ဆရာကြီးရဲ့စကားများကိုနားထောင်ရင်း ကောင်​​လေးကအသံတိတ်​​နေသည်​။ သူသည်တုပ်​တုပ်​မလှုပ်​ ငြိမ်​သက်​​နေဆဲ။
"​ဒေါက်တာထူးခြားရေ...သူ့နာမည်​ကငြိမ်းအောင်​ဖန်​..အဲ..သူငြိမ်းအောင်​ဖန်​တဲ့.." ​
ဘေးကပ်​လျက်​မှဆရာကြီးရဲ့စကားသံကို ကျွန်​​တော်​ကြားလိုက်​ရသည်​။ ကောင်​​လေးနှင့်ကျွန်​​တော့်ကို ဆရာကြီးကမိတ်​ဆက်​​ပေး​နေတာကိုကျွန်​​တော်​သိနေသော်​လည်း နှလုံးသားမှခပ်​တင်းတင်းမွန်းကြပ်ခြင်းကို ခံစားလိုက်​ရသည်​။
ထိုအချိန်​မှာ...လှည့်ကြည့်လာ​သော မျက်​ဝန်းတစ်စုံ။
မျက်​​မှောင်​လေး​ကြုတ်​လို့ နာကျင်​မှုများယှက်​နွှယ်​​ပြီးနွေး​ထွေးသည့်သူ့မျက်​ဝန်း။
"ဟေ့​ကောင်​ ဟို​ကောင်​​လေးနာမည်​က ငြိမ်းအောင်​ဖန်​ ..အာ ..သူငြိမ်းအောင်​ဖန်​တဲ့..''
နားထဲ၌ ထပ်​တလဲလဲကြား​လာရ​သောစကားသံများ။ တစ်ခါတုန်းက..တစ်​​ယောက်​​ယောက်​ကကျွန်​​တော့်အား​ပြောပြ​နေသလို ပဲ့တင်​ထပ်​လျက်​။ အားငယ်ခြင်းနှင့်နွေးထွေးသည့်ထိုမျက်​ဝန်းတွေကို မက်​​မောစွာကျွန်​​တော်​ငေးခဲ့ဖူးသည်​လား ။ကျွန်​​တော်​ကိုယ်​တိုင်​ စိတ်​​ရောဂါဖြစ်​​နေပြီလား။
ထူးခြားပိုင်​ အ​တွေးများထဲခဏတာနစ်​မြုပ်​နေချိန်​။
"ချလွမ်​!"
နံရံ​ထောင့်ရှိစားပွဲပု​ပေါ်မှ ဖန်​ပန်းအိုးရိုက်​ခွဲသံ။
ကျွန်​​တော့်အ​တွေးများမှပြန်​လည်​နိုးထလာ​တော့ ကောင်​​လေးရဲ့လည်​ပင်းကိုဦးတည်​​နေတဲ့...သူ့လက်​ထဲမှ ဖန်​ကွဲစ ။
တစ်​ခါတလေတွင် အဖြစ်​အပျက်​တို့သည်​ လိုက်​မမီအောင်​မြန်​ဆန်​တတ်လေသလား...။