မာနဆမ္​း​ေသာ ခ်စ္​ခရီးလမ္​း (မာနဆမ်းသော ချစ်ခရီးလမ်း / Complete)

Part 19 (U+Z)

အခန်း ၁၉

​ တောက်​ပ​သော​နေလုံးကြီးသည်​ အ​နောက်​အရပ်​သို့ဦးတည်​​ရွေ့လျား​နေ၏။
​ကောင်းကင်​ယံတွင်​ ငှက်​က​လေးများမှာ အိပ်​တန်းတက်​ရန်​ ခိုနားရာသို့အရောက်ပျံသန်းနေကြတော့သည်။
အချိန်​​ရွေ့လာသည်​နှင့်အမျှ လက်​ထဲမှ နာရီကိုသာကိုင်​​ပေါက်​ချင်​လာသည်​။
နာရီလက်​တံ​လေးများမှညွှန်​ကြား​နေသည်​က ညနေ၆:၃၀..
မျက်​ခုံးတို့လည်း မတွန့်ချိုးနိုင်​​တော့ ။ အံလည်းမကြိတ်​နိုင်​​တော့ ။ တစ်​​နေကုန်​ ​​လျှောက်​သွား​နေရသဖြင့် အ​တော်​ပင်​နုံးချိလာသည်​။
အိမ်​ထဲဝင်​ဝင်​ချင်း အလိုမကျဟန်​ဖြစ်​​နေ​သောနေထိပိုင်​ကိုကြည့်၍ ​ဒေါ်​အေးငြိမ်းပိုင်​သည်​ မြူးသစ်​ကိုလှမ်းကာမျက်​စပစ်​​၍မေးသည်​။
မြူးသစ်​လည်း ​နေထိအ​ပေါ်တက်​သွားတာကိုမြင်​မှ အ​မေ့နားကို​ပြေးကပ်​သည်။
"မသိပါဘူး..​မေ​မေရယ်​။ စိတ်ဆိုးပြီးဝမ်းနည်းနေတာ..အဲ့ဒီလိုဖြစ်​​နေတာ ထင်​တယ်​။"
"ဘာလို့အဲ့ဒီလိုဖြစ်​ရတာလဲ..သား​နေက.."
"မသိဘူး​လေ.."
"ဟင်း...ဘယ်​သိမလဲ ညည်းတို့ စားမယ်​​သောက်​မယ်​ ဝယ်​မယ်​ ကြောင်မယ်​ အဲ့ဒါပဲသိ.."
"ဟွန့်..​မေ​မေကလည်း သမီးကြောင်တာကို ​ပေါ်တင်​ကြီး​ပြောစရာလား..တကယ်​ပဲ .."
နှုတ်ခမ်းစူနှင့်အိမ်ပေါ်တက်သွားသော မြူးသစ်​ကိုကြည့်ပြီး..အေးငြိမ်းပိုင်​ ​ခေါင်းခါမိသည်​။သမီး​လေးတစ်​​ယောက်​တည်းပါဆိုမှ... ​ယောက်ျားလေး​တွေနဲ့​ပေါင်းပြီး ဟိုမ​ရောက်​ဒီမ​ရောက်​ဖြစ်​​နေ၏။
နေထိပိုင် ငြီးစီစီဖြစ်​​နေတာမို့ ​ရေကိုသာအေး​ဆေးချိုး​နေလိုက်​သည်​။ ရေချိုးပြီး​တော့ သဘက်​တစ်​ထည်​ကိုလှမ်းဆွဲကာ ဆံပင်​များ​ခြောက်​​အောင်​ဖိသုတ်​ပစ်​​တော့
ရှည်​​နေ​သည့်ဆံပင်​များကမျက်​စိရှေ့မှာထောက်​​နေသည်​။
အရပ်​ရှည်​ရှည်​..ခန္ဓာကိုယ်​​တောင့်တောင့်နဲ့ ​စူးစူးရဲရဲစိုက်​ကြည့်တတ်သောနေထိပိုင်​မှာ အ​ပြောဆိုး​သော်​လည်း ဆန်းထသည်​။အရင်​က ဆံပင်​အတို​ဘေးခွဲနှင့် ခပ်ရှင်းရှင်းပုံစံနေသော်​လည်း...ဆံပင်​ရှုပ်​ရှုပ်​​ပွေ​ပွေထားသည်​ကို အ​ဖေမကြိုက်​တာသိသည့်အချိန်မှစကာ ဆံပင်​ပုံစံက ရှုပ်​ရှုပ်​ပွပွဖြစ်​လာတော့သည်​။
စိတ်​ပျက်​လက်​ပျက်​ပုံနှင့် ကုတင်​​ပေါ်လှဲအိပ်လာ​သောနေထိကို ​ဘေးကုတင်​မှနေသစ်​က အင်္ကျီတစ်​ထည်​ ပစ်​​ပေါက်​​ပေးသည်​။အ​ဖြူ​ရောင်​တီရှပ်​ အပါးသားအင်္ကျီကို ခေါင်းမှ​ကောက်​စွတ်​​သော်​လည်း လူကအိပ်​ရာထဲ လှဲလျောင်းလျက်​။
"ဘယ်​လိုဖြစ်​လို့ အားမရှိအင်​မရှိဖြစ်​​နေတာလဲ..ကို​နေ။ ဘာလဲ မမမြူးတို့နဲ့လိုက်​သွားပြီး မိုင်းနပ်ပြသွားတာလား..ဟုတ်မယ်​ ဟုတ်​မယ်​...အဲ့ဒီဒဏ်ကို ကျွန်​​တော်​လည်းသိတယ်​ ။ အ​သေစိတ်​ညစ်​တာ..။"
တဟားဟားရယ်​ရင်းပြော​နေ​သော ​နေသစ်​ကိုကြည့်ပြီး ​နေထိမှာ ပိုလို့စိတ်​ညစ်​ရသည်​။
"စိတ်​ညစ်​ရုံတင်​မကဘူး..လူပါသတ်​ချင်​လာတာ ​ဟေ့​ကောင်​​ရေ.."
နေထိပိုင်​​ပြောကာမှ ​နေသစ်​ပိုင်​ရယ်​သံကပိုကျယ်​လာသည်​။ နေသစ်​ပိုင်​က အ​ကြောင်းသိလို့ အကွက်​​ရှောင်​​သော်​လည်း ​နေထိပိုင်​မှာ ငြင်းမရရှောင်​မရနှင့် မြူးသစ်​နှင့်နုနယ်​​ခေါ်ရာသို့လိုက်ပါသွားရခြင်းသာ..။အ​ကြောင်းသိမို့လို့ မလိုက်​ချင်​တာထက်​ ချိန်းထားတာ​ကြောင့်မလိုက်​ချင်​တာကပိုသည်​။ တွေး​လေ ​ဒေါသထွက်​​လေ..နေထိပိုင်​တစ်​​ယောက်​ အပြစ်​မဲ့​ခေါင်းအုံးကိုလက်​ဖြင့်ရိုက်​ချလိုက်​သည်​။
"​နေသစ်​.."
​အော်​ရယ်​​နေ​သောနေသစ်​ကို ​နေထိကိုအော်ခေါ်လိုက်​​တော့ ရယ်​သံက တိခနဲပိတ်​သွားသည်​။
"ဗျာ.."
သူတို့​မောင်​နှမ​တွေ သူငယ်​ချင်းလိုသာပေါင်းကြသည်​။ အ​ပြောအဆိုလည်း ကြမ်းချင်​ကြမ်းကျသည်​။ သို့​သော်​ ​လေးစားမှု၊ ချစ်​ခင်​မှု ၊​ဖေးမမှုတို့က အပြည့်ရှိသည်​။
"​နေ့လည်​ ၂နာရီ​လောက်​ကတည်းကတွေ့ဖို့စောင့်နေတဲ့လူက ညအထိ​တော့စောင့်မ​နေနိုင်​ပါဘူး​နော်​။"
ပက်​လက်​လန်​လို့ ဒူးတစ်​ဖက်​​ထောင်​ကာ ​ခေါင်းကို ​ဘေးသို့​စောင်းငဲ့ထားသည်။
ပြတင်းပေါက်​မှ​တစ်ဆင့်မြင်​ရ​သော ​ကောင်းကင်​​ပေါ်တွင် ကြယ်​​ရောင်​တလက်​လက်​ကိုကြည့်ရင်း ​နေထိအ​တွေးဝဲဂယက်​ထဲမှ မရုန်းနိုင်​ဖြစ်​​နေသည်​။
"ကျွန်​​တော်​ဆိုမ​စောင့်ဘူး ။စောင့်ရတာငါးမိနစ်​ထက်​ပိုရင်​ ​ဒေါသငယ်​ထိပ်​​စောင့်ရောပဲ။"
"သူက မင်းနဲ့တူမလား..."
​နေထိ ခပ်​​ဆောင့်ဆောင့်အော်​ချလိုက်​သည်​။ သူ့လို ​ပေါ့​ပေါ့ဆဆ​ကောင်​နဲ့ သူပဲနှိုင်းရက်​သည်..။
"ဘာလဲ..ကို​နေ ​စောင့်ခိုင်းထားတဲ့လူရှိလို့လား။"
မျက်​လုံးက စုံ​ထောက်​မျက်​လုံးဖြစ်သည်။ မသင်္ကာသည်​ကို ပြူးပြဲရှာတတ်သော ​နေသစ်​ရဲ့အကြည့်ကို​ရှောင်​ရင်း ​ခေါင်းခါပြလိုက်​​သည်​။
"ကျွီ .."
အခန်းတံခါးပွင့်သံ​​နှင့်အတူ မြူးကိုပါတစ်ဆက်တည်းမြင်​ရ​သည်။
"ဘာလဲ..မမမြူး.."
"နင်​မဟုတ်​ဘူး...​နေထိ။..ဟဲ့ ဖုန်းလာ​နေတယ်​.."
သည်အချိန်မှာ ကျွန်​​တော့်တို့လိုကျောင်းသား​တွေမှာ ဖုန်းကိုင်​နိုင်​ဖို့ဆိုတာ ​ဝေးသပါ့​ဝေး။ အိမ်​မှာ ကြိုးဖုန်းလေးတစ်​လုံးသာရှိပြီး.. အားလုံးဟာ အဓိကကျသူ​တွေကိုသာ ဖုန်းနံပါတ်​​ပေးထားဖြစ်​သည်​။ ဖုန်းဘေလ်​ချိန်​လျှင်​လည်း သုံးထားတဲ့
အ​ပေါ်မူတည်​ပြီး ဘယ်​သူဘယ်​​လောက်​သုံးတယ်​ ဘယ်​​လောက်​ကျတယ်​ စသဖြင့်မေပိုင်​ကငွေ​ကောက်​ခံသည်​။
မထချင်​ထချင်​ဖြင့် ကုတင်​​ပေါ်မှဆင်းပြီး အခန်းပြင်သို့ထွက်​လာခဲ့သည်​။ အိမ်​​အောက်​ကို​ရောက်​​တော့ ခုံ​ပေါ်တွင်​တင်​ထား​သောဖုန်းခွက်​မှဖုန်းသည်​ ကြိုးတန်းလန်းနှင့် ​ဘေးတွင်​ချထားသည်​ကို​တွေ့ရသည်​။
"ဟယ်​လို...နေထိပိုင်ပြောနေပါတယ်.."
"​ဟေ့​ကောင်..မင်းကွာ ကြာလိုက်တာ.." ဟူ၍အစချီ​သော ထူးခြားပိုင်​အသံကိုကြားရ၏။
"ခုနက စစ်​​သောလာ​ပြောတာကွ ။ သူ​လေး ပြန်​မ​ရောက်​​သေးလို့တဲ့။ အိမ်​မှာ​တော့
နှုတ်​ဆက်​ပွဲရှိလို့ ​နောက်​ကျမယ်​​ပြောခဲ့​တယ်​တဲ့။ စစ်​​သော​ပြောတာ​တော့ သူ​လေးတို့ကျောင်းမှာ က​လေး​တွေစာ​မေးပွဲ​ဖြေပြီးလို့လျှောက်​လည်​ပေမဲ့ သူ​လေးက မလိုက်​ဘူးတဲ့။ ဒါ​ပေမဲ့.. သူ​လေး ခုချိန်​အထိပြန်​မ​ရောက်​​သေးတာ ဘာများဖြစ်​​နေပြီလဲမသိပါဘူးကွာ..အဲ့ဒါ​ပြောမလို့...မင်းနဲ့မ​တွေ့.."
"ဂွက်!''
"အမ်​..ဟာ...​နေထိ...​နေထိ ဟယ်​လို..ဟာ ဖုန်းချသွားတာပဲ..ဒီ​ကောင်​ ငါ​ပြောတာ​တောင်​ပြီး​အောင်​မ​စောင့်ဘူး။"
နေထိပိုင် အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ ပြန်ပြေးတက်သည်။
"ဝုန်း..''
တံခါးဖွင့်သံသည်​ မိုးခြိမ့်သံအလား ကျယ်ပြင်းသည်။
အခန်းထဲအ​ပြေးအလွှားဝင်​လာ၍ လက်​ရှည်​အင်္ကျီတစ်​ထည်​ဆွဲယူပြီး ​ပြေးထွက်​သွား​သောနေထိပိုင်​ကို နေသစ်​ပိုင်​လိုက်​ကြည့်ရင်း ပြူး​ကြောင်​​ကြောင်​ ကျန်​ရစ်ခဲ့သည်​..။
နေထိပိုင်​ အိမ်​မှတိုင်​ကပ်​နာရီကိုလှမ်းကြည့်တော့ ည ၉နာရီထိုးရန်​ အနည်းငယ်​သာလို​တော့သည်​။ကိုယ့်ဖိနပ်​လား..သူ့ဖိနပ်​လား ရွေးချိန်​မရ ​။ တွေ့ရာဖိနပ်​​ကောက်​စွပ်​ပြီး အ​ပြေးထွက်​ခဲ့ရသည်​။
ပြေးရသည်​မှာ အသက်​ရှူဖို့ပါ ​မေ့သည်​အထိ။ လမ်းမတစ်​​လျှောက်​ပြေးလွှားကာ ​ချောင်​ကြို​ချောင်​ကြားပါမချန်​ ​နေရာအနှံ့လိုက်​ရှာရခြင်းဖြစ်​သည်။တစ်​လမ်းလုံးမ​တွေ့လျှင်​ ​ကျောင်းသို့သွားကာ ရှာရ​ပေဦးမည်​။
"အရူး​လေး..အဲ့ဒါ​ကြောင့် အရူးလို့အ​ပြောခံရတာ။"
"အာ..​သေချင်​တာပဲ သူငြိမ်းအောင်​ဖန်​ရာ။"
"တစ်​​နေရာရာမှာငို​နေတာများလား..ဟူး.."
"ငါ​တော့ မင်းကြောင့် အသက်​တိုမှာပဲ။"
စသဖြင့် စသဖြင့် စကားများကို မကြာခဏရေရွတ်​ရင်း...