မာနဆမ္​း​ေသာ ခ်စ္​ခရီးလမ္​း (မာနဆမ်းသော ချစ်ခရီးလမ်း / Complete)

Part 2 (U+Z)

(အခန်း ၂)

မဲ့ပြုံးစရှိတဲ့မျက်​နှာ​လေးက ကျွန်​​တော့်အားစိန်​​ခေါ်​နေသလိုပင်။ ကျွန်​​တော်​အ​ဖြေမရှာတတ်သည့် သူ့မျက်​ဝန်းအစုံကို ငေးကြည့်နေမိသည်။သူ့အကြည့်တွေက ကျွန်​​တော့်​ကိုစကားပြောနေသည့်နှယ်။ ရွှန်းရွှန်းလဲ့လဲ့ဖြင့် ကြည့်နေ၏။
ရုတ်​တရက်​..သူ့လက်​ထဲမှဖန်​ကွဲစသည်​ သူ့လည်​ပင်းကိုထိုးစိုက်​ရန်​ရည်​ရွယ်​​နေ​လေ​တော့ ။
What!
သူ အခု...ကိုယ့်ကိုကိုယ်​ suicide...
ကျွန်​​တော့်စိတ်​​မှာ ခြောက်​ခြားတုန်လှုပ်ရသလို ကျွန်​​တော့်လက်​​တွေလည်း တုန်ယင်နေခဲ့သည်​။အမှန်သာ မရှက်​တမ်းဝန်​ခံရလျှင်​..ကျွန်တော်ကြောက်နေခဲ့သည်။
ဟင့်အင်း မဖြစ်ရဘူး။ သူ့ကိုရ​အောင်​တားရမည်ဟု စိတ်ရဲ့အနက်ဆုံးထောင့်မှ အသံကုန်​​ဟစ်​​အော်​​လိုက်မိသည်​။
"လွှတ်​ !! "
နားထဲသို့​ဆောင့်ဝင်​သွား​သောအသံ​ငယ်ကြောင့် မျက်​နှာကိုရှုံမဲ့လိုက်​ရသည်​။ ပြင်းသောကိုက်​ခဲမှုက လက်​​မောင်းရင်းကိုစူးနစ်​ဝင်စေ၏။ လက်​ဖဝါးသည်လည်း တဆစ်​ဆစ်​ဖြင့်နာကျင်​ရသည်။
"ဘာလို့ ဆွဲထားတာလဲ ။ လွှတ်​လို့.."
"ဟမ်..''
ကျွန်တော်ကြောင်ငေးနေမိသည်။ အသံငယ်ကိုထပ်​ကြား​လိုက်ရတော့မှ ကျွန်တော့်မှာသတိကပ်၏ ။ ကျွန်​​တော်​ ​ထိုကောင်​​လေးကို အသက်အန္တရာယ်မှတားဆီးနိုင်​ခဲ့ပါသည် ။
သို့သော်.. ယခုအ​နေအထားသည်​ ဖန်​ကွဲစကို နှစ်​​ယောက်​ပြိုင်​လု​နေကြသလိုပင်​။ ကိုယ့်လက်​မှာလည်း သွေးများစီးလို့ ၊ သူလက်​​လေးမှာလည်း သွေးစများနှင့်။
​ ကောင်​​လေးက ဖန်ကွဲစကိုလု​နေရင်းမှ...စိတ်​တိုလာ​သောအခါ ကျွန်တော့်လက်​​မောင်​ရင်းကို ဖိကိုက်​လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။မရ မရှိစေရ...ပြန်လုရင်းမှစိတ်​တိုလာသောကြောင့် အော်​ဟစ်​​နေသံများကဆူညံပွက်​လို့။ အခန်းထဲမှာလည်း ရုန်းရင်းဆန်​ခတ်​​တွေဖြစ်​ရသည်​။
ကောင်လေးသည် ထိန်းမရအောင်သောင်းကျန်းနေရာမှ...ရုတ်​တရက် ပျော့​ခွေသွားသည်​မို့ အရိုးသာသာရှိ​သောခန္ဓာကိုယ်လေးကို လှမ်းပွေ့လိုက်​ရသည်​။
"ကျွန်​​တော်​ သေမှ.."
ပါးစပ်​လှုပ်​ရုံသာပြော​သော ကောင်​​လေးရဲ့စကားမှာ တစ်​ဝက်​တစ်​ပျက်​၌ ရပ်တန့်သွားလေသည်။ ကောင်​​လေးကိုပွေ့ချီ၍ ခုတင်​​ပေါ် တင်​​ပေးရသည်​။ သူနာပြုအမျိုးသမီးက စိတ်​ငြိမ်​​ဆေးထိုး​ပေးတာ​ကြောင့် သူငြိမ်​ကျသွားခြင်းဖြစ်သည်​။
"အဲ့ဒါ​ပဲ မောင်​ထူးခြား။ ကောင်​​လေးက သူ့ကိုယ်​သူသတ်​​သေတာမျိုး​တွေလုပ်​​နေတာ။ဆေးလည်းမသောက်​ အစားလည်းမစားချင်​...အ​နေ​တော့​အေးပါတယ်​။ခက်​တာက ​သေမယ်​ဆိုတာချည်းပဲ။သူ​သေရင်​ ​ပျော်​ရမယ့်လူတွေရှိတယ်​တဲ့။ အဲ့ဒါပဲ​ပြော​နေတာ။ဆရာက​တော့ အဲ့ဒီကောင်​​လေးကို ​ပုံမှန်​ပြန်​ဖြစ်​​စေချင်​​တယ်​။"
ဆရာကြီးပြောပြသည့် ကောင်လေးရဲ့အကျိုးအကြောင်းများကိုနား​ထောင်​ပြီး​နောက်​..ကျွန်​​တော့်ဘက်မှ မေးခွန်းတချို့ကိုဖွင့်ဟမိသည်။
"သူ့မိသားစုက​ရော ဆရာ။ သူကဒီကို​ရောက်​တာကြာပြီလား..."
"​ပြောရမယ်ဆိုရှည်တယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း နောက်​မှ​ပြောကြမယ်​ကွာ။ အခု​တော့ .. မင်းလက်​ကို​ဆေးထည့်ရမယ်...လာ။"
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ..''
ဆရာကြီးသတိပေးမှ ဒဏ်ရာကိုသတိရတော့သည်။ အခန်းထဲမှမထွက်​ခွာခင် ကောင်​​လေးကိုပြန်​လှည့်ကြည့်​​တော့ သူသည်​ကုတင်​​ပေါ်တွင်​ငြိမ်​သက်​စွာလဲ​လျောင်းနေ၏။
"သက်​မာ...​ကလေးကို ​ဆေးထည့်ပေးလိုက်​ဦး​ ။ သေချာလည်းဂရုစိုက်​ပြီးကြည့်နေ​နော်​.."
ဆရာက ကောင်လေးကိုစိတ်မချခြင်းဖြင့် ဂရုစိုက်ပေးရန် သူနာပြုကိုအထပ်ထပ်အခါခါမှာနေတော့သည်။ သူနာပြုကလည်း...ဆရာကြီး လာကြည့်ပေးတာကိုပဲ ကျေနပ်ပြီး ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နာခံလျက်ရှိ၏။
"စိတ်​ချပါ ဆရာရယ်​ ။ သမီး သူ​လေးကိုဂရုစိုက်​ပါ့မယ်"ဟု သူနာပြုကပြော​သည်​။ ကျွန်တော့်မှာတော့..သူ့ကိုပြန်​ကြည်မိတိုင်း စိတ်​ထဲ၌လစ်ဟာ​နေသလိုလိုခံစားရသည်။ ငေးမော၍ကြည့်မိပါက ရင်ဘတ်ထဲမှာပင် စူးအောင့်လာမိသည်။
"မင်းက..ဘယ်လိုကြောင့်လဲ ဖန်..''
ဟုတ်​တယ်​..ကောင်​​လေးနာမည်​က ဖန် ။
ကျွန်​​တော်​နှင့်ရင်းနှီးနွေးထွေးဖူး​သော အ​ခေါ်အ​ဝေါ်တစ်​ခု။
ဒိတ်​...
ရုတ်ချည်းထခုန်သွားသောရင်​ခုန်​သံတစ်​ချက်​။
'ဖန်​'လို့..စိတ်​ထဲမှရေရွတ်လိုက်ရုံနှင့် ကျွန်တော့်ကိုပျော်ရွှင်ကြည်​နူး​မှုများလွှမ်းခြုံပါလျှင်...အသံထွက်​၍ခေါ်ရမည်ဆိုပါက အတိုင်းအဆမဲ့ပျော်ရွင်သွားရလေမလားဟု ..ကြောင်တိကြောင်တောင်အတွေးများဝင်လာသဖြင့် ဦးခေါင်းကိုရမ်းပစ်လိုက်ရတော့သည်။