Bir VAMPIRE Aşık Olmak 2!

Gidenler ve Kalanlar

Perdenin arasından sızan güneşin yüzüme çarpan sıcaklığıyla uyandım.  Luke ise yanımda saçlarımla uğraşıyordu.

“Günaydın!”

“Günaydın!”

Luke gözlerimin içine bakarak

“Seni en çok izlemeyi sevdiğim zaman uykudaki halin. Çünkü en huzurlu olduğun zaman o zaman. Günün her anı telaş içindesin. Ama uyurken gülümsediğine bile şahit oldum.”

“Küçük yaramaz çocuklar gibiyim değil mi? Seni sürekli yoruyorum. Ama söz bundan sonra sana ayak bağı olmayacağım. Ama dönüşmeme izin ver artık.”

Yattığı yerden doğruldu.

“Neden bu kadar ısrar ediyorsun, her anında dönüşmek istiyorsun?”

“Bak cidden sanki fazlasıyla tehlikeli bir durumun içine giriyormuşuz gibi bir his var içimde. Ve böyle kimseyi koruyamam. Sani birilerine bir şeyler olacakmış gibi hissediyorum. Ve sende iyi biliyorsun ki hislerimde yanılmam.”

O sırada Luke’un telefonu çaldı. Bir süre anlamadığım şekilde konuştuktan sonra bana döndü.

“Hemen gitmemiz lazım. Mat aradı. Mutasyonları bu gün başka bir gizli enstitüye aktaracaklarmış. Ve gitmeden senin de onları görmeni istiyor.”

“Ama bu kadar erken olmak zorunda mıydı?”

“Yerleri biliniyor. Tehlikedeler. Başka bir yere transfer edilmelere bence de en mantıklısı.”

“O zaman acele edelim.”

Yerde duran kıyafetlerimi giydim. Luke çoktan hazırdı. Hemen çıktık. 

Enstitüye ulaştığımızda çocuklar yavaş yavaş toplanıyordu. Etrafa bakınıyordum. Bizimkileri arıyordum. Ama kalabalıkta görmek çok zordu. Minik bir ses arkamdan bağırdı.

“Lily buradayız!” Keen bana el sallıyordu.
Koştum. Ona yaklaşıp eğildim. Direk boynuma sarıldı. Böyle bir şey beklemiyordum. O kadar sıkı sarılıyordu ki. Beni hala kabullenemediğini düşündüğüm halinden eser yoktu.

“Gitmek istemiyorum.” Ağlamaya başladı. O kocaman görünen minik elli adamdan da eser yoktu.

“Diğerleri nerede?”

“Testten geçenlerin beklediği kısımda. Bir tek ben kaldım. Bizimkilerden.”

“Testten gecenler nerede bekliyor ki?”
“Bir alt katta.”

Luke ve ben birbirimize baktık. Keen’e tekrar dönerek

“Biz seni orada bekliyor olacağız. Sıranı bekle ve sakin ol. Korkacak bir şey yok.”

Kafasını salladı.

Merdivenlere yöneldik. Alt kata gelince 2 görevli koridorun başsında dikilmişti. Bizi almıyorlardı. Alec geriden geldi ve

“Onların geçmesine izin verin.” Demesiyle iki görevli robot misali hareket ederek kenara çekildiler. Alec bana geçmemi işaret etti.

Koşarak etraftaki çocuklar arasında bizimkileri aradım. Sonunda Ray’ı gördüm. Yanına koştum diğerleri de yanındaydı. 2 kişi eksikti. Sense boynuna sarıldı. Hepsinin suratı asıktı.

“Gelmene sevindim. Gitmenden seni görebilmeyi çok istiyordum.”

“Bu kadar çabuk olmamalıydı. Neden işleri bu kadar hızlandırdılar?”

Vel

“Çünkü Diana içindeki o pislik yerimizi biliyor. Ve kısa zamanda bizler için geri dönecekler.”