(Günümüz)
Son günlerde yine mahzunum. Öyle çok ihtiyacım var ki sana bilemezsin. Koskoca 7 ay geçti. Mutsuzum hem de çok. Yaralıyım hem de derinden. Kalbim herkese kırık, ruhum özgür değil tam bir tutsak, düşüncelerim karmaşık.. Ben de bu odada tutsağım. 10 gündür hastanedeyim ve tek başımayım. Ne bir telefonum var elimde ne de annem başucumda. Sadece bedenim. Ruhumu tutamıyorum aslında. O hep kafasına göre gezen bir haylaz. Ama bu ara o da yorgun düşmüş belli ..
Hemşire elinde ilaçla odaya girdi.
-ilacınızı getirdim. İçin lütfen
Hiçbir şey demeden içtim. Ne getirdiklerini bilmeden sadece içiyordum. Ağlamama çare olmuyordu. Olamazdı da. Çünkü içimdeki yangını ve özlemi hiçbiri düzeltemezdi. Bomboş odada sadece ben. Yatıyorum kalkıyorum. Günün çoğunu uyuyarak geçiriyorum. Ama derdime çare olmuyor. Bu ilaçlar da derdime çare olamaz. Çünkü tek isteğim özgür olmak, tutsak değil!
Ben derdimi anlatamazken odaya doktor girdi.
-Nasılsın bakalım bugün?
-iyi ..
Kötüydüm ama iyi dedim. Kötü dersem çıkamazdım buradan. İlaçlarım çoğalırdı. Bunalıyordum hepten. İyi geldiklerini sandıkları hiç bir şey iyi gelmiyordu. Çünkü ben bana ne gerektiğini iyi biliyordum. Bir tutam sevgi...
Çünkü o geldiğinden beri hayatımdaki yanlışları farketmiştim.
Çünkü o beni anlayan derdime ortak olan tek insandı.
Çünkü o benim yaralarımı sarmama yardım ederken, ruhumun da isteklerine yanıt veriyordu .
Burda olmalıydı ama ne yazıkki yoktu...
