Siyahlı Çocuk

İtiraf!!!

Pazartesi akşamıydı. Salı günü herşeyi ona açıklıycaktım. Ama ilk başta prova yaptım. Ses tonumu ayarladım. Heyecanlanmıyım diye nefes alıştırmaları yaptım. Sonra salı oldu. Hiçbişi yapamadan evime geri döndüm. Heyecandan yapamıyodum birşey. Elim ayağıma dolanıyodu. Onu görünce kalp atışlarım hızlanıyodu. Çarşamba günü seçmeli dersinde söylemeye karar verdim. Yok yok. Konuşamıyodum. Kendi Sınıfıma girdim. Yapamıyorum diye bağırıp hüngür hüngür ağlamaya başladım. Yaa bütün herkes acıyarak bakıyodu bana. 10 kişi falan ancak susturdu beni. Ama yapcak bişeyim yoktu. Onunla konuşamıyodum. Onu görünce elim ayağım dolanıyordu. Hayata küstüm resmen. Bütün arkadaşlarım yeter artık kendine gel diyip duruyolardı. Aslında evet artık yetmeliydi. Şaka gibi! O daha hiçbir şeyin farkında değilken ben onun için oturmuş ağlıyordum. Kendine gell diye bağırdım. Eminim ki yaparsın sen! Yapmadığın şey yok! Bunları kendime söylerken aynı anda yapıcağım şeyin o kadar küçük birşey olmadığı aklıma geliyordu. Ve tekrar strese giriyordum. Daha sonra ise bir kağıda ondan hoşlandığımı ama ona bunu yansıtamadığımı yazdım. Masmavi bir kalemle yazdığım bu kağıdı arkadaşım yoluyla ona ilettim. Ve o bu yazdıklarımı okurken ben onu gizli gizli izliyordum. Aman Allah'ım siyahlı resmen kağıda okuyup kahkaha atıyordu. Beni hiç takmamıştı bile. Sonra kağıdı katlayıp cebine koydu ve hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam etti. Bense çaresiz bir şekilde devam ettim hayatıma. Evet o İrem denen o kızı seviyordu. Ama son sınıftaki popüler erkekler bile bu kızın peşindeydi. Onların hiçbir zaman birlikte olmuyacaklarını düşünerek kendimi yatıştırıyordum. İnanamazsınız belki ama ben onu çok seviyordum. Kendimden bile... Daha bir seneye kadar platonik aşık olan insanlarla dalga geçerken şimdi kendim bu saçma çıkmazın içindeydim. Beni güldüren ve ağlatan aynı kişilerdi.

Yusuf'u sevdiğim yaklaşık bir ay içinde bütün 9. sınıflara yayıldı. Herkes öğrendi. Artık bir bakan iki bakmaya başladı bana. Zaten Yusuf kendi çapında popüler biri sayılırdı. Onun arkadaşlarının öğrenmesi yetti bu nedenle. Sınıf arkadaşlarımdan çoğu öğrendi. Benle herkes dalga geçmeye başladı. Ben kendimi kötü hissediyordum. Ama olan olmuştu. Bu saatten sonra çıkıp "Ben Yusuf'u sevmiyorum" desem bile kimse bana inanmıycaktı. Bu yüzden susmaya karar verdim. Kim me de derse desin susuyordum. Ama eminim ki imkanım olsa oturur konuşurdum onla... Konuşmak istediğimiz bütün konular, sözler hepsi hazırdı. Ama biraz cesaret??