HESTIA'S POV
Nagising na lamang ako sa lugar kung saan alam ko ang amoy na ito kung saan walang nagawa ang mga tao dito kaya namatay ang Mommy ko...
Sa Hospital.
Kaya naman nasilaw ako mula sa ilaw na mga nakakabit sa kisame at dahan dahang iginala ang paningin ko sa paligid at napatayo naman si...
Ares?
Sa kinauupuan nya.
Lumapit sya sakin at dahan dahang umupo sa upuan malapit sa hospital bed at kinuha ang kaliwang kamay ko.
"Are you okay?"nag-aalala nyang tanong sakin.Hindi man lang ako umimik at nakatitig lang ako sa kanyang mukha na bakas ang alala rito.
"Yeah?"wala sa loob kong sagot alam kong hindi ako okay.Kasi naalala ko ang usapan namin ni Zeus kanina sa office nya.
Sobrang sakit....
Parang pinipiga ang puso ko akala ko si Zeus yung magiging Pamilya ko pero hindi pa din pala...Wala na si Mommy at si Daddy iniwan na kami ng Mommy ko noong 19 years old pa lang ako at lumapit ako kay Zeus na sa pagiging FB's namin mabuhay ako sa sarili kong mga paa dahil ni wala man lang akong Pamilya na pede kong lapitan dahil itinakwil nila ako bilang Galvez.Ang sakit!
"H-hey?Why are you crying?Tell me"at pinunasan ang hindi ko namamalayang luha sa mga mata ko.
"Ah...eh...N-nothing."tangi ko na lang nasabi at pilit na ngumiti ayokong ipakita kay Ares na mahina ako.Sa mga naging Ex ko sya lang ang naging kaibigan ko.We broke up dahil sa Third Party pero ito na nga at friends na kang kami ngayon.
"I know...na hindi ka okay.Hestia?Tell me ano bang ginawa sayo ni Zeus?"at hinaplos haplos naman ni Zeus ang buhok ko.
"Zeus mocked my Child...a-ansakit lang!Tatanggapin ko kung ako lang pero wag naman yung anak namin.Lahat na lang iniiwan ako isa na lang ba akong wasted girl para ganun na lang kung iwan ako"Puno ng hinanakit na sabi ko.Im feeling alone.Parang sarili ko lang ang makakatulong sakin para harapin ang mundo.Ang hirap!
"Hush now..Hey Hush now...Remember Im your friend.Hey?Di kita iiwan..Wag kang mag-alala Hestia..I help you kasama ang baby mo"sabi ni Ares sa akin.Thanks to Ares dahila matapos ang lahat ng nakaraan namin ay nandito pa rin sya bilang kaibigan ko at masasandalan ko.
"S-salamat Ares..."sabi ko sa kanya unti unti namang tumayo si Ares at niyakap ako at niyakap ko rin sya pabalik habang umiiyak pa rin ako sa balikat nya.
Ang hirap na magmahal kung wala kang panghahawakang KAMI ni Zeus.Ano ba ang pede? Ang pagiging FB's namin?Oh sa mahigit na 1 taon naming maglive-in.
I remember when I was dawn at araw na rin yun kung kelan nilibing ang Mommy ko kung saan una kaming nagkakilala.
Flashback...
Nag-alisan na lahat ang mga nakilibing sa Mommy ko at wala man lang dumating na isang tatay para sakin ganun na ba talaga nya kami kinalimutan ni Mommy para kahit sa huling araw ni Mommy ay wala pa rin sya.
Napahikbi na lamang ako sa naisip ko at wala sa sariling umalis ng Cemetery at hinayaan kong mabasa ako ng ulan at tinatakpan ng mga ulang yun ang luha ko.
'Maraming salamat mommy sa pagmamahal at bilang sandalan ko pagnanadapa ako sa mga pagkakamali ko I love you Mom.I wont forget you.'
Kaya naman halos mapasinok na ako sa sobrang pagiyak ko wala akong pakielam kung pagtinginan ako ng mga tao basta gusto ko lang maglakad kung saan man ako dalhin ng mga paa ko.
