KAZA GÜNÜ...
"O sabah bir iş toplantısına yetişmem gerekiyordu. Seninle evde vedalaştık. Sende o gün dışarıya alışverişe çıkacağından bahsetmiştin. Akşama doğru defalarca seni aradım, mesaj attım bana geri dönmedin. Telefonunu evde unuttuğunu düşündüm. Akşam eve geldim. Evde yoktun. Bekledim saatlerce gelmedin. Karakola gittim. Yirmi dört saat geçmeden kayıp başvurusu alamayacaklarını söyledikleri için tekrar eve geldim. Sabaha kadar uyumadan seni merak içinde bekledim. Ertesi gün kayıp başvurusunu yaptım. Sonra da sana bir arabanın çarpıp kaçtığını ve senin yoğun bakımda olduğunu öğrendim. Günlerce uyanmanı bekledim. Birde sana çarpıp kaçan o kişilerin bulunmasını. Ama maalesef ki halen bulunamadı ve halen aramızdalar."
Kemal bunları anlatırken gözyaşlarıma engel olamıyordum. Ama biliyordum ki benim iyiliğim için yapıyor. Çünkü psikoloğum güzel anılarınızı, paylaştıklarınızı sık sık konuşun demişti. Ama ben sadece dinleyen taraftım. Konuşurken doğru kelimeleri bulamamam, arada konuşmaya çalışırken takılmam halen beni çok geriyordu. Kemal de bunu bildiği için sorularına sadece evet, hayır, olur gibi kısa kelimelerle geçiştirmemle bile yetinip mutlu oluyordu.
Sadece tek sorunum her uyuduğumda gördüğüm ama bir türlü adlandıramadığım sonrada korku içinde uyandığım kabuslarımdı. Aslında rahat uyumam ve bir an evvel iyileşmem için ilaçlarımı Kemal bizzat kendi takip ediyor, bir dakikasını dahi geçirmiyordu.
İçtiğim ilaçlar yüzünden ne zaman uyuyup uyanacağım hiç belli olmuyordu. Birkaç kere gecenin bir yarısında gördüğüm rüyalar yüzünden uyanmış her seferinde de Kemal'i beni izlerken bulmuştum. Bana gördüğüm rüyalar yüzünden çeşitli sesler çıkarttığımı o yüzden uyandığını söylemişti. Kendisini de uyandırdığım için üzülüyordum ama elimde değildi ki.
Eve geleli iki hafta olmuştu. Hamileliğimle ilgili de pek bir sorun yaşamıyordum. Aslında hastaneye kontrol zamanım da gelmişti, ama evden çıkıp hastane ortamına tekrar gitmek istemediğim için ertelemiştim. Hastaneden aranıp da kontrolleriniz için gelmeniz gerekiyor denilince daha fazla erteleyemeyeceğimi anlamıştım... Kemal bunun için bana neden ısrar etmemişti...?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞÜPHE
Mystery / ThrillerŞüphe paranoyak olmadığınız dozunu aşmadığınız sürece korkulacak bir şey yok tabii ki. Kimse korkmasın! Ancak bazen bildiğimizi sandığımız şeyler aslında bilmediklerimiz olabilir. Ya da gördüğümüz şeylerin bir de görmediğimiz en tehlikeli yüzü olab...
