TAKİP...
Ertesi gün pazardı. O yine saat ona doğru hazırlanmış evden çıkmıştı. Bunu Emine Hanım'la daha önceden konuştuğumuz için oğlumu da ona emanet etmiş ve arkasından bende çıkmıştım. Yolda bulduğum ilk taksiye atladım ve onu gözden kaybetmemesini istedim. Yolda bir marketin önünde durdu. Bir şeyler aldı poşetleri de bagaja koydu. Sonra yola devam etti. Yaklaşık yarım saatlik bir yolculuktan sonra tek katlı müstakil bir evin önünde durdu. Aldığı poşetlerle eve doğru ilerledi. Ben de taksiye ilerde beni beklemesini söyledim. Korkudan bayılacaktım ama bunu da yapmam lazımdı. Sessizce bahçeye girdim. O içeriye girdi kapıyı içeriden kilitledi. Pencerelerde perdeler kapalıydı. Ama bir açık yer bulma umuduyla tüm pencereleri gezmeye başladım. Salonda onu görebiliyordum. Biriyle bir şeyler konuşuyordu. Sonra odadan çıktı. Bunu fırsat bilip pencereye daha ha yaklaştım.
Aman Allah'ım...Bu o! Bu Kemal! Odanın içine hapishanelerdeki demir parmaklıklar gibi bir yer yaptırmış ve Kemal'i de içine kapatmış. Allah'ım bu nasıl olur? Hıçkıra hıçkıra ağlamamak için elimi ısırdım. Kemal'imi bir hayvan gibi iki kafese koymuş. İçinde yatak, bir masa üzerinde küçük bir televizyon, banyo yapması için duşluk ve klozet. O kadar zayıflamış ki o kadar bitkin görünüyor ki...Canım kocam, sevdiğim adam. Bunca ay seni hatırlayamadığım için beni affet ne olur. Ama seni burada artık bir saniye bile bırakamam.
Biraz daha bekledim. Kerem önce marketten aldığı yiyecekleri ona parmaklıktan uzattı. Sonra kapının kilidini açtı ve dışarıya çıktı. O gider gitmez taksiciden yardım istedim. Önce çekindi ama merak etme polise gideceğim bu benim kocam deyince yardım etmeyi kabul etti. Kapı ile hiç uğraşmaya niyetim yoktu. Elime geçirdiğim taş ile mutfak camını yerle bir ettim. Pencereden içeriye girdik. Kemal adeta donup kalmıştı. İkimizde ağlamaya başlamıştık. Taksicide parmaklığın kapısını açmak için evde bir şeyler arıyordu. Ben ise Kemal'in ellerini tutmuş ne olur bağışla Kemal'im. Kaza geçirdim hafızam yerinde değildi. Onu sen sanıyordum dedim.
Kemal bir yandan ağlıyor ama bir yandan da benim dediklerimi anlamaya çalışıyordu. Sadece bana "Bende sanmıştım ki!" Diyebildi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞÜPHE
Mystery / ThrillerŞüphe paranoyak olmadığınız dozunu aşmadığınız sürece korkulacak bir şey yok tabii ki. Kimse korkmasın! Ancak bazen bildiğimizi sandığımız şeyler aslında bilmediklerimiz olabilir. Ya da gördüğümüz şeylerin bir de görmediğimiz en tehlikeli yüzü olab...
