The Lost Princess (VOLTOOID!)

Hoofdstuk 34

'M-Marit! Marit! Kom snel!' Hijgend blijft Milou voor de deur van Marit's kamer staan. 'Wat is de taart?' Marit kijkt haar vragend aan. 'Land... Er is land... Kom snel!' Marit, die zich had voor bereid op chocolade taart, gaat zuchtend achter haar aan. Dit is al de vierde keer deze twee weken dat ze aan komt rennen omdat er land is.

Op het dek wijst Milou over de zee naar een microscopisch klein stipje. 'Kijk dan! Land.' Zuchtend kijkt Marit naar het stipje dat heel langzaam groter wordt. Terwijl ze er naar kijkt voelt ze dat het langzaam begint te tintelen in haar hele lichaam. 'Ja, inderdaad! Land. En kijk! Daar is de regenboog. We zijn er bijna, Milou!' Er is inderdaad een ronde regenboog te zien om het stipje dat steeds groter wordt. Marit rent opgewonden over het dek. 'We zijn er bijna, we zijn er bijna! Ik ga het tegen Thomas vertellen, doei!' Ze rent weg.

'Thomas! We zijn er bijna!' Thomas kijkt verast op. 'Echt waar? Welke kant moeten we op?' Marit denkt even na. 'Euhm... Die kant op.' Ze wijst naar links. Thomas kijkt bedenkelijk. 'Naar links? Er staat links in zeker honderd kilometer geen land op de kaart, hoor!' Marit kijkt hem vragend aan. 'Kaart?' 'Je weet wel, zo'n papieren ding waarop staat waar je heen moet.' Thomas schudt zijn hoofd. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je niet weet wat een kaart is, hè?' 'Wij gebruiken altijd onze telefoon...' Thomas zucht. 'Laat maar. Ik vaar naar links en zie wel waar we komen.' Marit knikt enthousiast. 'Succes met dat kaartgedoe van je! Doei!'

Op elke deur klopt ze en roept heel hard: 'We zijn er bijna!' Ze vliegt het dek weer op en stopt naast Milou. Milou staart naar de lucht. 'Kijk!' Ze wijst. In de wolken staan letters. 'Gevangen. Hulp nodig van de verdwenen kroonprinses.' leest Marit hardop. 'Kan jij dat lezen?' Milou kijkt Marit verbaast aan. 'Ja? Hoezo? Jij niet dan?' Milou schudt haar hoofd. 'Dit lijkt meer op Chinees ofzo.' 'Weird...'

'Zijn we er bijna?' Lars kijkt hijgend naar Marit die knikt. 'Jupp, kan je dat lezen?' Lars kijkt naar de wolken waar Marit naar wijst. Hij kijkt er nadenkend naar en langzaam wordt zijn gezicht een beetje verbaast. 'Nee, hoezo?' Marit springt op en neer. 'Wauw, wauwer, wauwst! Ik kan een vreemde taal!' 'Wat zijn dat nou weer voor woorden?' Kiki kijkt haar vreemd aan. 'Geen idee. Maar het zijn nu woorden.'

Het begint een beetje te waaien en er komen donkere wolken op zetten. 'Het gaat stormen denk ik.' Met een bedenkelijk gezicht kijkt Noortje naar de wolken. 'Laten we maar naar binnen gaan.' Iedereen behalve Marit lopen naar binnen. 'Marit! Kom je?' Marit staart naar de wolken en lijkt het niet te horen. 'Wat...' 'Laat haar maar. Ze komt zo wel.' Floortje loopt naar binnen en de rest volgt haar voorbeeld.

De storm raast enorm hard over de zee heen en Marit is nog steeds buiten. 'Ik ga haar halen.' Lars staat op. 'Nee, doe niet. Het is veel te gevaarlijk.' Floortje houd hem tegen. 'Kan me niet schelen, ik ga haar halen. Moet je dit weer zien!' Kiki wil hem vast grijpen, maar handig ontkomt Lars aan Kiki. Hij rent de deur door naar buiten.

Pov Lars

Handig ontkom ik aan de handen van Kiki. Ik ren naar de deur en ga de gang door. Een volgende deur geeft toegang naar het dek. Ik gooi de deur open en gelijk komt een sterke windvlaag me tegemoet. Ik doe een arm voor mijn gezicht en ren naar Marit.

Marit staat er bij alsof er niks aan de hand is. Rustig. Kalm. Gewoon normaal. 'Wat doe je?' schreeuw ik boven de wind uit naar Marit. Marit draait zich om en kijkt me niet begrijpend aan. 'Staan, duhu.' Fijn, zo'n antwoord. 'Dat zie ik ook nog wel. Het stormt als een gek en jij staat er bij als of het zonnetje lekker schijnt en je elk moment in het zwembad kan gaan duiken!' 'Storm?' Marit kijkt me verbaast aan. 'Niks storm. Dit is de beveiliging methode van mijn vader. Niemand heeft dit land ooit ontdekt. Dat komt omdat er altijd een enorm harde storm is. Geen enkele boot is hier ooit door heen gekomen.' Ik kijk haar verbaast aan. 'En wij dan?' Marit wacht even met antwoord geven omdat er een harde donderslag over de zee heen klapt.

'Wij komen er ook niet aan met de boot.' Marit kijkt me lachend aan. Ik schudt haar door elkaar. 'Gaat het wel goed? Je bedoelt toch niet dat we nu nog langer moeten varen terwijl we er eigenlijk al hadden kunnen zijn?' Marit knikt lachend. 'Klopt. Kun je stoppen met schudden, het is irritant.' Ik haal mijn handen van haar schouders. 'Wat bedoel je?' 'Ga de anderen halen. Ik leg het zo uit.' Ze draait zich weer om en staart met een glimlach naar het eiland heel langzaam steeds dichterbij komt.

Ik heb de anderen overtuigt mee te komen. 'Ik snap het niet, maar goed.' Met een betwijfelend gezicht loopt Floortje met ons mee. 'Ik ook niet, maar we moesten komen, zei ze.' 'Wow, er staat wind.' We gaan naast haar staan en op een of andere manier durft niemand wat te zeggen. Het duurt vijf minuten maar dan draait Marit zich om. 'Top. Ik zei net tegen Lars dat we met de boot niet op het eiland aan komen. Ik ga laten zien hoe we dat wel kunnen.' Ze rent weg en komt twee minuten later terug met Tessa. 'Wat wil ze ooit gaan doen met Tessa?' fluistert Milou naast me.

Marit klimt op Tessa en staart naar de lucht. Ze glimlacht en spoort Tessa aan. Ze rijd recht op de rand van het schip af en springt er over heen. 'Marit! NEE!' schreeuwt Kiki en we rennen naar de rand. Het blijft seconden lang stil. 'Is dit wat ik denk dat het is?' vraagt Noortje zachtjes met tranen in haar ogen. Terwijl ze dat zegt waait er een enorme wind naar boven. Er verschijnt een grote grijns op mijn gezicht als ik zie wat er gebeurt. 'Nee, dit is niet wat je denkt dat het is.'

'Ik wist het! Ik wist dat Tessa bijzonder was!' Een vrolijke lach van Marit weerklinkt tegen de storm. Marit zit op Tessa. In de lucht...

Lieve mensjes! Super als je dit hoofdstuk leest! Ik heb in een eeuwigheid niet meer geupdate en ik schaam me vreselijk! Het spijt me echt enorm! Hier boven staat trouwens Noortje!

-Vote?

-Follow?

Xxx Evamoos