The Lost Princess (VOLTOOID!)

Hoofdstuk 42

Pov Marit

'Heb je eigenlijk nog weleens contact met je ouders?' vraagt Lars. Lars en ik zitten samen aan de rand van het bos en kijken over de wei. 'Pleegouders of echte ouders?' 'Alle twee.' 'Eigenlijk met geen van beide. Met mijn pleegouders heel af en toe, wordt wel meer hoor. Maar met mijn echte ouders niet. Op een of andere manier lijkt het alsof, sinds dat ik hier ben, er geen contact meer is.' 'Vreemd.' Ik knik bevestigend. 'Klopt.' Kiki komt naar hen toe lopen. 'We zijn klaar om te gaan, kome-... O, stoor ik?' grijnst ze vervolgens. Ik schudt mijn hoofd. 'Nee. Kom, we gaan.' Lars springt op en trekt me omhoog. 'Thanks.' glimlach ik en vervolgens ren ik het veld over naar de huifkar waar Tessa vast staan. 'Let's go!'

'Tijd voor een kleine pauze.' roep ik en we ploffen in het gras. Vliegend ben je er zo, maar te paard duurt het eeuwen. Nu heb je pas door hoe groot de afstand is als je niet vliegend gaat. Ik spring de huifkar in en pak een zak chips. Ik scheur hem open en gooi hem naar Floortje. Die vangt hem en neemt een hand chips. Met een zucht laat Kiki zich achterover vallen. 'Hoelang is het nog rijden?' 'Weet ik niet precies. Ik denk nog een klein half uurtje.' 'En dan?' 'Dan zijn we bij het bos.' 'En dan?' Ik zucht vermoeid. 'Daar zou het kunnen dat ik mijn ouders kan vinden.' 'Aahh...' Noortje knikt begrijpend. Ze begrijpt het. Eindelijk. Thanks god!

Ik spring op Tessa en ga als Dik Trom zitten. 'Zit best lekker eigenlijk.' 'En toen viel ze. Zal je altijd zien. En dan loopt ze te jammeren dat ze nooit zo had moeten gaan zitten om dat ze nu een of ander bot heeft gebroken.' antwoord Noortje en spoort haar paard aan. Ik zucht. Zeikerd. Ik zit lekker en ik val er echt niet af. Ik val nooooooit. Kuch. Toch draai ik weer om en spoor Tessa ook aan.

'Nog vijf minuten! Daar is het! Wie heeft er zin een wedstrijdje harde galop?' 'Ik niet. De vorige honderd keren heb ik van jou verloren.' antwoord Lars met een zuur gezicht. Ik lach naar hem. 'Je was gewoon sloom.' 'Hou ook van jou.' Ik draai me weer om en kijk de rest vragend aan. 'Niemand?' De rest schud met hun hoofd. Ik haal mijn schouders op en op dat moment zie ik de kudde, die ik een paar weken eerder zag, voor ons rennen. 'Jaaaaaaa! Daar ga ik een wedstrijdje mee houden!' Ik spoor Tessa aan en ga er in rengalop vandoor in de richting van de kudde.

'Zijn jullie er eindelijk? Ik stond hier al een eeuw te wachten.' De rest grinnikt. 'Dit is een eng bos. Ik denk dat er zo meteen een uil over komt vliegen of een zwarte raaf. Dat gebeurt altijd in horrorfilms, toch. Dit is echt een horrorbos.' ratelt Kiki. Ik grijns. 'Ja! Boehoehoehoehoeeeeee. Ik ben een raafuilspook en ik ga je nu opeten. Moehahaaaa!' Noortje en Floortje stikken van de lach. Ik maak enge spookgeluiden en dan schiet Kiki ook in de lach. 'Jij bent echt niet goed bij je hoofd.' lacht ze. 'Weet ik. Kom op. En kijk goed om je heen. Maybe zie je een raar iets.' 'Lekker duidelijk.' mompelt Milou lachend. Ik steek, heel kinderachtig, mijn tong naar haar uit en ga als eerste het pad op wat het bos in gaat. De rest volgt en dan is er geen weg meer terug. In dit bos moeten er aanwijzingen zijn naar mijn ouders. 'We komen er aan. Hoe dan ook.' zachtjes fluisterend klop ik Tessa op haar hals en kijk dan het pad op, op weg naar mijn ouders. Hoop ik.

Hooiiiii. Eet een paard. Hoe gaat het???? Ik ben ziekkkkk. Snik. Snotter. Wehhhh.

Dit hoofdstuk was weer eens heerlijk kort, i am sorry.

Ik zat te denken aan een Q&A. Je mag aan iedereen vragen stellen. Aan het eind van het boek zal je alle antwoorden zien enzooo. Dus je hebt nog even de tijd om vragen in te sturen! Wees lekker creatiefffff!

-Vote?
-Follow?

Xxxxxxxxxxxxx Evaaaaaa