The Lost Princess (VOLTOOID!)

Hoofdstuk 30

Pov Kiki

We lopen door een straat en al het geld dat we hebben opgehaald zit in een grote plastic tas. We lopen over een grote plaats waar wat loodsen staan. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat echt weg is.' zucht ik. Terwijl ik dat zeg verschijnt er opeens een heel fel licht. En muziek. Best wel koninklijke muziek. We vallen op de grond. Wat gebeurd er? 'Nee! Nee! Ga weg!' horen we een meisjes stem gillen. Ik kijk geschrokken naar Lars. 'Als dit is wat ik denk dat het is...' fluister ik zachtjes. 'Marit!' 

Pov Marit.

Ik word wakker. Een beetje draaierig. Waar ben ik? Oja, in de loods. Ik was ontvoerd. Hè? Ik lach van blijdschap. Mijn geheugen is terug! 'Marit!' hoor ik ergens buiten. Is dat Kiki? 'Geromino!' roep ik. Een fel licht en koninklijke muziek. Er verschijnen weer twee gestalten. Dit keer herken ik ze wel. Mijn ouders! Mijn wapen word een lange staf en ik krijg een kroontje op. Mijn groene jurkje wordt zwart met goud. Mijn ouders gaan naast me staan. 

De deur vliegt open en Point komt naar binnen. Hij of zij kijkt me verbaast aan. Geen wonder. Een fel licht is om me heen. De rode steen gloeit fel. Mijn vader knikt me toe en ik hou mijn wapen voor me. Point wordt naar achteren gesmeten en valt met een harde klap op de grond. Het hoofd klapt tegen de muur. Ik loop naar hem toe. 'Altijd uitkijken als je een magische prinses ontvoerd.' grijns ik. Op dat moment wordt de deur open gegooid.

Kiki, Lars, Milou, Noortje en Floortje komen naar binnen gerend. 'Wat gebeurd hier?' roept Noortje verbaast uit als ze mij ziet. Ik grijns naar hen. Ze kijken me vol bewondering aan. Ik trek het masker van Point's gezicht af. Als ik zie wie het is, begint alles te draaien. 'Maartje...' 'Marit, Marit, niet flauw vallen.' Het gezicht van Lars verschijnt voor me, maar ik val weg in een diepe duisternis.

~

Ik open voorzichtig mijn ogen. Een lelijke witte kamer, een nog lelijker bed waar ik in lig. Een infuus in mijn arm en een rare band om mijn ribben. Een ziekenhuis. Met een vermoeide zucht laat ik me terug zakken in het kussen. Ik haat ziekenhuizen. Bloed en zo,... Mijn pleegouders komen naar binnen en mijn moeder gil als ze ziet dat ik wakker ben. 'Realex! Wanneer mag ik weg? Het is hier saai.' Chris schiet in de lach. 'Je bent hier nog geen halve dag!' Ik haal mijn schouders op. 'Nou en? Dan kan het hier nog wel saai zijn! Moet je die muren zien! Hadden ze geen geld voor een beetje normaal behang?' Terwijl ik dat zeg komt er een dokter binnen lopen. Hij trekt een wenkbrauw op. Ik grijns en haal mijn schouders op. 'Sorry, maar het is de harde waarheid!' Hij glimlacht en controleerd mijn infuus. 'Mag dat er uit? Het ziet er nogal spastisch uit.' Ik kijk hem vragend aan en Chris en Karen rollen over de grond van het lachen. 'En wanneer mag ik weg. En is hier Netflix?' Mijn pleegouders grijnzen. De dokter schudt zijn hoofd en loopt de kamer uit. 

Even later komen Lars en de meiden binnen. Mijn pleegouders staan op en Chris loopt naar me toe. 'Doe je voorzichtig?' Ik grijns. 'Oja, Lars heeft een oogje op je.' Hij knipoogt en loopt kamer uit. Ik blijf verbaast zitten. Lars heeft een oogje op mij?

'Was het Maartje?' Kiki knikt. 'Helaas wel ja.' 'Waarom?' Ik laat in het kussen zakken. 'Jaloers.' Ik word boos. 'Ik ben ook wel eens jaloers, maar dan hoef je niet iemands ribben te breken, aan zijn armen op te hangen en dan keihard laten vallen zodat je niet meer kan staan van de pijn! Verdomme!' Als ik in een stripboek had geleefd had er nu stoom uit mijn oren en neus gekomen en was ik door het dak gevlogen. 'Wat een stomme bitch. En dan te bedenken dat we zo vaak samen zijn gaan rijden. Ik haat haar. Kut wijf!' Lars legt zijn hand op mijn arm, maar ik schud hem boos weg. 'Ik! Haat! Haar!' Dan komt de dokter binnen. 'Goedemiddag hoogheid. Ik hoorde dat u verder moest met uw reis. U mag weg, maar u moet absolute rust houden.'

Hoi allemaal! Hier boven staat Marit. Ik heb besloten dat ik in elk hoofdstuk een foto van iemand doe!

Vote?

Comment?

Follow?

X Evamoos