Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 5: Ontmoeting met een menselijke vampier

You must not lose faith in humanity. Humanity is an ocean; if a few drops of the ocean are dirty, the ocean does not become dirty.

- Mahatma Gandhi

P.O.V. Dante

Ik grijnsde terwijl ik mijn broer naar de studiekamer leidde. Het gif deed zijn werk en het mens was steeds gewilliger geworden voor de beet, ook al zou ze dat zelf nooit toegeven natuurlijk. God wat smaakte ze lekker, haar bloed was niet te vergelijken met het bloed van die armzalige slaven, veel te vers en vol energie. Mijn broer zuchtte echter toen hij mijn gezicht zag.

‘Haal die grijns van je gezicht, ik wil gewoon niet weten wat mijn gestoorde broer allemaal met dat arme mens uithaalt, dus doe me er dan ook niet naar vragen.’ Ik werd meteen weer kregelig. Typisch dat zijn broertje het voor de mensen opnam.

‘Het was volledig met haar wil, geachte voorzitter van de mensenbescherming.’ Ik maakte een spottende buiging, Seth grimaste.

‘Volledig met haar wil onder de invloed van vampiergif zeker?’ snoof Seth.

Soms kon mijn broertje toch echt irritant zijn. Ik wist zeker dat, als mijn broertje een echte vampier zou worden, hij met geen vinger een mens zou durven aanraken uit angst om hem of haar pijn te doen.

‘Het zijn je zaken niet Seth, ik zorg wel voor haar. En zeg me nu maar waarom je zo nodig moest storen.’ gromde ik waarschuwend. Ik had het allesbehalve aangenaam gevonden toen mijn broertje de qualitytime met mijn ‘Nyah’ onderbrak. Ze begon juist toegeeflijker te worden.

Seth stak zijn handen vol onschuld in de lucht. ‘Ik heb orders van de big boss! Ga nu niet de boze grote broer uithangen.’

De ‘big boss’ was de bijnaam die Seth en ik onze vader gaven toen we nog allebei groentjes waren en ik nog geen officiële vampier was. Dat Seth die naam gebruikte was duidelijk een teken van verzoening, ook al noemde hij me boze grote broer daarna, dat was gewoon Seths manier om sorry te zeggen.

‘Wat zei hij?’ vroeg ik hem, toen we eenmaal in de studeerkamer aankwamen. Hier wist ik dat het mens ons niet zou horen. Ze was in staat om ons af te luisteren, daar was ik zeker van. Ik checkte nog even of ze zich nog steeds in mijn kamer bevond, maar alles leek in orde, het gestage ritme van haar harte klonk zoals gewoonlijk een paar kamers verderop.

Seth leunde in een nonchalant gebaar met zijn lange lijf tegen de muur aan.

‘Dit ga je niet graag horen, Bro. Dus ga alsjeblieft niet bij de boss flippen, maar je verloofde komt op bezoek.’

Niet nu. Niet weer. Als er één vrouwelijke vampier was waar ik een hartgrondige hekel aanhad was het Charlène wel. En laat dat nu juist mijn toekomstige verloofde zijn. Ze was bezitterig telkens wanneer ze in mijn buurt kwam en kon echt flippen wanneer ik flirtte met andere vrouwelijke vampiers. Om maar te zwijgen van al het betuttel en hoe ze telkens wanneer ze honderd procent zeker moet geweten hebben dat ik met een andere vampier weg was alle mogelijke insinuaties daarover negeerde en weigerde te geloven dat ik zo kon zijn. Ik lachte, ze moest eens weten. Het was een goedgelovig opgeblazen trut, en het feit dat ze de mogelijkheden om met andere vampiers aan te pappen vanwege haar jaloerse gedrag verkleinde deed mijn bloed kolken. Of beter gezegd ‘Nyahs bloed’, toen verscheen er pas een grijns op mijn gezicht.

Wat zou Charlène wel niet doen, moest ze ontdekken dat ik zoveel van een mens dronk, meerdere keren na elkaar? Plots herzag ik mijn mening over de komst van Charlène en moest ik een grinnik onderdrukken. Dit kon nog interessant worden.

‘Halo-o. Ik zei juist dat de verschrikkelijk irritante, leeghoofderige Charlène komt en het enige wat jij doet is grinniken? Welk deel van deze vreselijke romance heb ik gemist?’ Seth stond irritant snel met zijn hand voor mijn ogen te zwaaien, met een wat-heb-je-nu-weer-in-gedachten-frons op zijn voorhoofd geplakt.